γιορτες στα νεκροταφεια

παντα παραμονές μεγάλης γιορτής τα νεκροταφεία έχουν κίνηση. Γυναίκες με ανασηκωμένα μανίκια, σαπουνίζουν τα μνήματα και γεμίζουν τα βάζα με λουλουδια δίπλα στις μαρμάρινες φωτογραφίες. Στο πλάι τοποθετούν με αριστοτεχνική ακρίβεια - λες και πρόκειται για το σαλόνι τους - καταπράσινα βασιλικά σε πήλινες γλάστρες, μωβ κυκλάμινα και λευκές μολόχες. Φρέσκιες μυρωδιές που ανακατεύονται με το λιβάνι και τα άλλα «μυρωδικά», καρβουνάκια, «μελωμένα» κεριά, ανθέλαιο. Πανάρχαια έθιμα που επιβιώνουν παντού.

Η βόλτα στους τάφους - όσο και μακάβρια αν φαντάζει - είναι κάτι σαν επίσκεψη σε μουσείο ενός ζώντος πολιτισμού.

Μαθαίνεις για πρόσωπα με ονοματεπώνυμα και ημερομηνίες διάρκειας χαραγμένες.

Στέκεσαι αμήχανος μπροστά σε κατάλευκους μαρμάρινους σταυρούς και αγάλματα, παρατηρείς την πορεία της αρχιτεκτονικής, σχολιάζεις τη λιτότητα και το κιτς ανάλογα τις διαθέσεις των οικείων. Πατάς χώμα και χάνεσαι μέσα στις σκιές των κυπαρισσιών. Και όταν αρχίζει το φως να πέφτει τα χαμηλά «φωτάκια», τα καντήλια των ψυχών, έχουν το μαγικό τρόπο να σε γαληνεύουν.

Όσο κι αν φοβάσαι τον θάνατο, στα νεκροταφεία τον οικειοποιείσαι. Τον κάνεις μέρος της κοινωνίας σου και φυσική συνέχειά της.

Μια "βολτα" σε ενα νεκροταφειο τελικα σε επαναφερει στη ζωη βλεπεις τη ζωη και το θανατο τη ματαιοτητα και την πραγματικοτητα πολλων καθημερινων μας ενεργειων ...

βλεπεις τη "ματαιοδοξια των ζωντανων" και την "απλοτητα" του θανατου

Στα χωριά τα νεκροταφεία είναι φτιαγμένα σε μια άκρη. 'Όταν περπατάς ανηφορικά για να χαζέψεις το μέρος από ψηλά, βλέπεις πόσο δίπλα κοιμούνται νεκροί και ζωντανοί. Η μάντρα από απόσταση δεν ξεχωρίζει.
κλεμμενο το πιο μεγαλο μερος του κειμενου