Ανθρώπινα Δικαιώματα vs Μνημόνιο(α)

Ανθρώπινα Δικαιώματα vs Μνημόνιο(α)

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για την υποχρέωση που έχουν οι μελλοντικές ελληνικές κυβερνήσεις για την τήρηση των μνημονίων και του συμφώνου (από-) σταθερότητας. Και όπως είναι αναμενόμενο, οι φωνές αυτές θα πληθαίνουν όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, λέγοντας δικαιολογίες του στυλ: το ελληνικό κράτος έχει συνέχεια, πρέπει να τηρεί τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει οι προηγούμενες κυβερνήσεις και τις υπογραφείσες συμφωνίες για να θεωρούμαστε αξιόπιστοι εταίροι, έχουμε υποχρέωση έναντι των δανειστών μας κλπ.

Αυτό που δεν ακούγεται πουθενά όμως, είναι ότι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, εκτός των οικονομικών συμφωνιών και των μνημονίων, είχαν υπογράψει και συμφωνίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα (πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά κα).

Η πιο σημαντική είναι η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ,που εγκρίθηκε από της ΓΣ του ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου 1948 (η Ελλάδα είχε δώσει θετική ψήφο) και αποτελεί το σημείο αναφοράς για μια σειρά διεθνών συμφωνιών, όπως το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα (Ν. 1532/1985, ΦΕΚ Α’ 45) και το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (Ν 2462/1997, ΦΕΚ Α’ 25).

Έχει ενδιαφέρον να δούμε τι αναφέρουν ορισμένα επιλεκτικά άρθρα της Οικουμενικής Διακήρυξης και τι ισχύει στην Ελλάδα του μνημονίου. Για παράδειγμα, στο άρθρο 4 αναφέρεται ότι «Κανείς δεν επιτρέπεται να ζει υπό καθεστώς δουλείας, ολικής ή μερικής. Η δουλεία και το δουλεμπόριο υπό οποιαδήποτε μορφή απαγορεύονται». Η υποταγή στις ορέξεις της τρόικας, οι ξένοι επιτηρητές-επίτροποι που εγκαθίσταται στην Ελλάδα για να ελέγχουν τα δημοσιονομικά μας και να εγκρίνουν τις πολιτικές μας ή ακόμα και πιο ειδικά, η υπενοικίαση εργαζομένων μέσω των νέων μορφών εργασίας που προωθούν, δεν εμπίπτουν άραγε στον ορισμό της δουλείας; 

Άρθρο 22: «Κάθε άτομο, ως μέλος του κοινωνικού συνόλου, έχει δικαίωμα κοινωνικής προστασίας». Στις μέρες βέβαια που ζούμε, έχουμε ξεφύγει από την έννοια του κράτους πρόνοιας και έχουμε πάει στο κράτος τραπεζιτών. Κοινωνικά επιδόματα και παροχές ψαλιδίζονται ή καταργούνται, προκειμένου να εξασφαλίσουμε την αποπληρωμή των τόκων και των δανείων, από τα οποία φυσικά δεν είχε κανένα όφελος ο λαός.

Άρθρο 23, παρ 1: «Καθένας έχει το δικαίωμα να εργάζεται και να επιλέγει ελεύθερα το επάγγελμά του, να έχει δίκαιες και ικανοποιητικές συνθήκες δουλειάς και να προστατεύεται από την ανεργία». Το ότι το ¼ περίπου του ενεργού πληθυσμού της Ελλάδας έχει ήδη οδηγηθεί στην ανεργία (και έπονται κι άλλοι), μάλλον θεωρείται «παράπλευρη απώλεια» της οικονομικής σωτηρίας της χώρας!

Άρθρο23, παρ 3: «Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα δίκαιης και ικανοποιητικής αμοιβής, που να εξασφαλίζει σε αυτόν και την οικογένειά του συνθήκες ζωής άξιες στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η αμοιβή της εργασίας, αν υπάρχει, πρέπει να συμπληρώνεται με άλλα μέσα κοινωνικής προστασίας». Κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι οι μισθοί των 500€, η ελαστική ή η εκ περιτροπής μορφή εργασίας σαφώς και δεν εξασφαλίζουν όχι μόνο αξιοπρεπείς αλλά ούτε καν συνθήκες ζωής. 

Άρθρο 25, παρ 1: «Καθένας έχει δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίσει στον ίδιο και στην οικογένεια του υγεία και ευημερία, και ειδικότερα τροφή, ρουχισμό, κατοικία, ιατρική περίθαλψη όπως και τις απαραίτητες κοινωνικές υπηρεσίες. 'Έχει ακόμα δικαίωμα σε ασφάλιση για την ανεργία, την αρρώστια, την αναπηρία, τη χηρεία, τη γεροντική ηλικία, όπως και για όλες τις άλλες περιπτώσεις που στερείται τα μέσα της συντήρησής του, εξαιτίας περιστάσεων ανεξαρτήτων της θέλησης του». Η πραγματικότητα σήμερα; Συνάνθρωποι μας ψάχνουν στα σκουπίδια, οι άστεγοι και οι οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αυξάνονται, παιδιά λιποθυμούν από την πείνα, υπάρχουν ελλείψεις στα φάρμακα, ιατρικές εξετάσεις κόβονται ή πρέπει να τις πληρώνουμε εξολοκλήρου από την τσέπη μας παρόλο που συνεχίζουμε να καταβάλουμε εισφορές στα ταμεία, οι συντάξεις περικόπτονται και η «ευημερία» μετριέται με ποσοστά κατάθλιψης και αυτοκτονιών. 

Άρθρο 26: «Καθένας έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση. Η εκπαίδευση πρέπει να παρέχεται δωρεάν, τουλάχιστον στη στοιχειώδη και βασική βαθμίδα της. Η στοιχειώδης εκπαίδευση είναι υποχρεωτική. Η τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση πρέπει να εξασφαλίζεται για όλους. Η πρόσβαση στην ανώτατη παιδεία πρέπει να είναι ανοικτή σε όλους, υπό ίσους όρους, ανάλογα με τις ικανότητες τους»… Αυτό σημαίνει ότι απαγορεύεται να μπαίνουν ιδιώτες στα δημόσια σχολεία ως σπόνσορες, πρέπει να δίνονται δωρεάν βιβλία και όχι να τα αγοράζουν οι γονείς επειδή πχ δεν έγινε έγκαιρα ο διαγωνισμός για το χαρτί και πρέπει να παρθούν μέτρα ώστε τα παιδιά να μην εγκαταλείπουν το σχολείο εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών και όχι να τους ανοίγουμε την πόρτα της εξόδου.

Η εύλογη λοιπόν απορία που προκύπτει από τα παραπάνω είναι πώς αποφασίζουν ορισμένοι ότι πρέπει να τηρήσουμε πάση θυσία τα μνημόνια, εφόσον αυτά αντικρούουν σε άλλα διεθνή σύμφωνα; Και επειδή μάλλον πρόκειται για μια αυθαίρετη απόφαση, γιατί δεν μπορούμε με την ίδια λογική να τηρήσουμε την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τα υπόλοιπα σχετικά σύμφωνα που έχει κυρώσει το ελληνικό κοινοβούλιο και να ακυρώσουμε το μνημόνιο; Εμείς, ο λαός, δεν επιλέγουμε;

Εξάλλου το άρθρο 21, παρ 3, ορίζει ότι «Η λαϊκή θέληση είναι το θεμέλιο της κρατικής εξουσίας»!

Και η δεύτερη ερώτηση είναι γιατί αυτοί που χαράσσουν πολιτικές σε τοπικό επίπεδο, δείχνουν τόση μεγάλη προθυμία στην εφαρμογή του μνημονίου, αλλά κωλυσιεργούν στις αποφάσεις για κοινωνικά ζητήματα; Η επιλεκτική εφαρμογή νόμων και διεθνών κανονισμών, δεν θεωρείται παρανομία; 

Ραδαίου Ιωάννα

Μέλος της Κίνησης Πολιτών Νίκαιας-Ρέντη «κόντρα στο ρεύμα»