Ωχ, αδελφέ, εγώ θ' αλλάξω τον κόσμο;

Μπορεί ένας άνθρωπος ν' αλλάξει μια πόλη; Να την κάνει να διεκδικεί βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής πόλης σ' έναν τομέα;

Τον Αλέξανδρο Ταξιλδάρη ίσως τον έχετε ακουστά. Αθλητικές επιδόσεις, με αποκορύφωμα το ασημένιο μετάλλιο που κέρδισε στην κολύμβηση, στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας το 2004, κι όλα αυτά μετά από ένα ατύχημα που τον άφησε με τετραπληγία. Μια ιστορία απ' αυτές που σε κάνουν να λυπάσαι και να χαίρεσαι ταυτόχρονα.

Τον γνώρισα πρόσφατα στην Κομοτηνή, όπου διαμένει μόνιμα. Μου κέρδισε την προσοχή για τρία ακόμα πράγματα, στην εξέλιξη των οποίων ο ίδιος παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο: το «Περπατώ», τον «Καιάδα» κι ένα τουριστικό όραμα που φέρει τον τίτλο «Κομοτηνή: τουριστικός προορισμός ΑμεΑ».

Ο σύλλογος «Περπατώ» (www.perpato.gr) μετράει περίπου 300 μέλη με κινητική αναπηρία και 150 εθελοντές. Ο «Καιάδας» (www.keada.gr), σε αντίθεση με το όνομά του, είναι κέντρο που βοηθάει άτομα με αναπηρίες να ξαναμπούν ενεργά στο παιχνίδι της ζωής, προσφέροντάς τους ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και τη δυνατότητα να μάθουν να διαβιούν πιο αυτόνομα. Προσφέρει επίσης, με την υποστήριξη του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, ένα πρόγραμμα δραστηριοτήτων για ΑμεΑ: camps, riverwalks, εκδρομές, αθλήματα, σεμινάρια, πολιτιστικές εκδηλώσεις κ.τ.λ.

Κάπως έτσι προέκυψε η ιδέα να γίνει η Κομοτηνή τουριστικός προορισμός ΑμεΑ, κάτι που ο «Καιάδας» πραγματοποιεί με τη βοήθεια του δήμου και της περιφέρειας, έχοντας καταφέρει πολλά ως τώρα: βελτιώσεις σε 8 κεντρικούς άξονες, 800 ράμπες, προσβάσιμες δημόσιες υπηρεσίες και αρκετές ιδιωτικές επιχειρήσεις με ράμπα και τουαλέτα για ΑμεΑ.

Το αποτέλεσμα; Η Κομοτηνή θεωρείται πια μια απ' τις πιο προσβάσιμες σε ΑμεΑ πόλεις της Ευρώπης, διεκδικώντας τον αντίστοιχο τίτλο που δίνεται κάθε 2 χρόνια σε μια ευρωπαϊκή πόλη (το 2013 τον κέρδισε η πόλη Göteborg στη Σουηδία). Εκπληκτικό.

Κι άλλο εκπληκτικό: φίλος με κινητικό πρόβλημα αποφάσισε να φύγει απ' την Αθήνα και να μείνει στην Κομοτηνή, επειδή τη θεώρησε ιδανική πόλη για τη διαβίωσή του.

Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι όλα αυτά ξεκίνησαν από έναν άνθρωπο, και μάλιστα έναν άνθρωπο με κινητική αναπηρία.

Το όνειρο του Αλέξανδρου είναι να υπάρξει κάποια στιγμή στην Ελλάδα εξειδικευμένη αποκατάσταση ΑμεΑ. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ πίσω. Απ' το 1979 μέχρι τώρα το κράτος διαθέτει μόνο 115 κλίνες για την αποκατάσταση αυτών των ατόμων, ενώ ο νόμος για αποκατάσταση δεν έχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια.

Και πώς ν' αλλάξει; Εδώ επικρατεί το «Ωχ, αδελφέ, εγώ θ' αλλάξω τον κόσμο;» Ευτυχώς, εμφανίζονται κάπου-κάπου τύποι σαν τον Αλέξανδρο, και απαντούν «ναι».

της : Λίλα Σταμπούλογλου