Ζωτικές δραπετεύσεις, στιγμές χαράς μεγάλης, ο αγώνας συνεχίζεται…

Του ΑΝΤΩΝΗ ΣΚΟΡΔΙΛΗ

Σε ρόλο ρεπόρτερ οι “αποφασισμένοι για όλα” καλοί φίλοι – μέλη της Κίνησης Χειραφέτησης ατόμων με αναπηρία. Δικαιωματικά δικό τους αυτό το ρεπορτάζ, βγαλμένο από τα βάθη του νου μα και της καρδιάς τους:

Την Δευτέρα 7 Μαρτίου το πρωί, η ατμόσφαιρα στο Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παίδων (ΚΑΑΠ) Βούλας έμοιαζε να έχει “δραπετεύσει” από τη συνηθισμένη ηρεμία της. Αίσθημα χαράς κυριαρχούσε παντού, οι ιδιαίτερες στιγμές το απελευθέρωναν και διέχεαν προς πάσα κατεύθυνση.

Μερικές εβδομάδες πριν, η αποφασιστική παρέμβαση της Κίνησης στο παράρτημα ΑΜΕΑ – “κολαστήριο” των Λεχαινών, είχε καταστήσει κάτι παραπάνω από σαφές το μήνυμα “μηδενικής ανοχής” στις άγριες ιδρυματικές λογικές που εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες στη καθυστερημένη κοινωνία των νεοελλήνων. Δύσκολος πάρα πολύ αυτός ο αγώνας – γι’ αυτό και επί δεκαετίες δίνεται και πάλι και ξανά δίνεται και ποτέ δε τελειώνει – και πολύ μακρά στις συνθήκες της ελληνικής ιδιαιτερότητας η διαδρομή “από το άσυλο στη κοινότητα”. Πολύ μεγάλη μα την αλήθεια αυτή η απόσταση ώστε ο προορισμός να μην είναι (ένας ακόμα από τους πολλούς στη χώρα των ελλήνων) ευφημισμός, αλλά ο αληθινός, ο αυθεντικός.

Για τους αποφασισμένους να δραπετεύσουν από τους ευφημισμούς, για αυτούς που έχουν την αληθινή αίσθηση του κόπου, του δρόμου που απαιτείται μέχρι το τέλος, μέχρι τον αληθινό προορισμό, η ανάγκη των μικρών/ αληθινών στιγμών δικαίωσης είναι ζωτική. Είναι δύναμη, είναι ενέργεια για τη συνέχεια. Γι’ αυτό και οι στιγμές αυτές πάντα συνοδεύονται από έκλυση χαράς, απελευθέρωση και διάχυσή της προς κάθε κατεύθυνση. Χαράς που έχει τη δύναμη να συμπαρασύρει και άλλους, όσο το δυνατό περισσότερους, συνοδοιπόρους στον μακρύ δίκαιο δρόμο.

Δυο κορίτσια έντεκα χρόνων. Από το κολαστήριο των Λεχαινών στις ασύγκριτα πιο ανθρώπινες συνθήκες του ΚΑΑΠ Βούλας. Το πρώτο κρίσιμο βήμα από τα πολλά που πρέπει να γίνουν ώστε να διανυθεί η πλήρης του δικαίου διαδρομή. Η ορατή χαρά στα πρόσωπα των μια ζωή πριν υποβεβλημένων σε ζωή “αόρατη” μικρών παιδιών, χαρά διπλή για όσους τα υποδέχτηκαν, χαρά τριπλή για τους “αποφασισμένους” της Κίνησης Χειραφέτησης που άντλησαν από τον πυρήνα της την λυτρωτική αίσθηση ικανοποίησης που στιγμιαία δωρίζει η κάθε μικρή πρώτη νίκη.

Τα δυο κοριτσάκια διέφυγαν οριστικά από το “κολαστήριο” – κατ’ ευφημισμόν κέντρο κλειστής περίθαλψης – δραπέτευσαν από την υποβεβλημένη συνθήκη μιας ζωής αόρατης, μπορούν πια αν μη τι άλλο να “βλέπουν” ενώπιον τους την προοπτική διεκδίκησης μιας ζωής πιο δίκαιης. Οι της “Κίνησης” έχουν ήδη – αμέσως μετά τις στιγμές της υποδοχής – δραπετεύσει από τη ζωτική χαρά με την οποία οι υπέροχες αυτές στιγμές τους πλημμύρισαν. Κρατάνε από αυτήν εντός τους την ενέργεια, και πλέον προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα και κινήσεις τους. Όπως, άλλωστε, πάντοτε επισημαίνουν στις ανακοινώσεις τους μετά από τέτοιες στιγμές χαράς, ο αγώνας συνεχίζεται…