Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Ωχ, αδελφέ, εγώ θ' αλλάξω τον κόσμο;



Μπορεί ένας άνθρωπος ν' αλλάξει μια πόλη; Να την κάνει να διεκδικεί βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής πόλης σ' έναν τομέα;


Τον Αλέξανδρο Ταξιλδάρη ίσως τον έχετε ακουστά. Αθλητικές επιδόσεις, με αποκορύφωμα το ασημένιο μετάλλιο που κέρδισε στην κολύμβηση, στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας το 2004, κι όλα αυτά μετά από ένα ατύχημα που τον άφησε με τετραπληγία. Μια ιστορία απ' αυτές που σε κάνουν να λυπάσαι και να χαίρεσαι ταυτόχρονα.
Τον γνώρισα πρόσφατα στην Κομοτηνή, όπου διαμένει μόνιμα. Μου κέρδισε την προσοχή για τρία ακόμα πράγματα, στην εξέλιξη των οποίων ο ίδιος παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο: το «Περπατώ», τον «Καιάδα» κι ένα τουριστικό όραμα που φέρει τον τίτλο «Κομοτηνή: τουριστικός προορισμός ΑμεΑ».
Ο σύλλογος «Περπατώ» (www.perpato.gr) μετράει περίπου 300 μέλη με κινητική αναπηρία και 150 εθελοντές. Ο «Καιάδας» (www.keada.gr), σε αντίθεση με το όνομά του, είναι κέντρο που βοηθάει άτομα με αναπηρίες να ξαναμπούν ενεργά στο παιχνίδι της ζωής, προσφέροντάς τους ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και τη δυνατότητα να μάθουν να διαβιούν πιο αυτόνομα. Προσφέρει επίσης, με την υποστήριξη του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, ένα πρόγραμμα δραστηριοτήτων για ΑμεΑ: camps, riverwalks, εκδρομές, αθλήματα, σεμινάρια, πολιτιστικές εκδηλώσεις κ.τ.λ.
Κάπως έτσι προέκυψε η ιδέα να γίνει η Κομοτηνή τουριστικός προορισμός ΑμεΑ, κάτι που ο «Καιάδας» πραγματοποιεί με τη βοήθεια του δήμου και της περιφέρειας, έχοντας καταφέρει πολλά ως τώρα: βελτιώσεις σε 8 κεντρικούς άξονες, 800 ράμπες, προσβάσιμες δημόσιες υπηρεσίες και αρκετές ιδιωτικές επιχειρήσεις με ράμπα και τουαλέτα για ΑμεΑ.
Το αποτέλεσμα; Η Κομοτηνή θεωρείται πια μια απ' τις πιο προσβάσιμες σε ΑμεΑ πόλεις της Ευρώπης, διεκδικώντας τον αντίστοιχο τίτλο που δίνεται κάθε 2 χρόνια σε μια ευρωπαϊκή πόλη (το 2013 τον κέρδισε η πόλη Göteborg στη Σουηδία). Εκπληκτικό.
Κι άλλο εκπληκτικό: φίλος με κινητικό πρόβλημα αποφάσισε να φύγει απ' την Αθήνα και να μείνει στην Κομοτηνή, επειδή τη θεώρησε ιδανική πόλη για τη διαβίωσή του.
Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι όλα αυτά ξεκίνησαν από έναν άνθρωπο, και μάλιστα έναν άνθρωπο με κινητική αναπηρία.
Το όνειρο του Αλέξανδρου είναι να υπάρξει κάποια στιγμή στην Ελλάδα εξειδικευμένη αποκατάσταση ΑμεΑ. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ πίσω. Απ' το 1979 μέχρι τώρα το κράτος διαθέτει μόνο 115 κλίνες για την αποκατάσταση αυτών των ατόμων, ενώ ο νόμος για αποκατάσταση δεν έχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια.
Και πώς ν' αλλάξει; Εδώ επικρατεί το «Ωχ, αδελφέ, εγώ θ' αλλάξω τον κόσμο;» Ευτυχώς, εμφανίζονται κάπου-κάπου τύποι σαν τον Αλέξανδρο, και απαντούν «ναι».


Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Περπατάμε, Μαθαίνουμε, Ονειρευόμαστε, Διεκδικούμε.Συλλογικός περίπατος στην Πόλη



Η Κίνηση Πολιτών Νίκαιας - Ρέντη  ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ, τιμώντας τα 90 χρόνια της Νίκαιας, ξεκινά μια σειρά θεματικών - συλλογικών περιπάτων με σκοπό την ανάκτηση της προσφυγικής - ιστορικής μνήμης  και την ανάδειξη της προοπτικής για μια ξανακερδισμένη zωή στην Πόλη μας.
Στο επίκεντρο του εγχειρήματος βρίσκεται η ανάγκη  μας να επανοικειοποιηθούμε την Πόλη, να θυμηθούμε την ηρωική εγκατάσταση και ιστορία των προσφύγων κατοίκων της, να οραματιστούμε το μέλλον μας και να επανανοηματοδοτήσουμε τη σχέση μας με αυτήν και τους συμπολίτες μας.



Περπατάμε, Μαθαίνουμε, Ονειρευόμαστε, Διεκδικούμε.




Την Κυριακή 4 Μαϊου 2014 αρχίζουμε με την πρώτη μας διαδρομή «Από την Οδό Οκτώ στη Δεξαμενή» σε μια αναζήτηση της ταυτότητας της Πόλης. Συναντιόμαστε έξω από το Δημαρχείο (Π.Τσαλδάρη 10) στις 10.30 π.μ και κάνουμε στάσεις σε σημεία της πόλης μαθαίνοντας την Ιστορία και την κοινωνική ζωή της.
Μαζί μας στην πρώτη περιήγηση η Ιστορικός - Μουσειολόγος Μορφούλα Γαλοπούλου

47 χρόνια μετά .

47 Χρόνια μετά την Απριλιανή ξενοκίνητη χούντα .
Το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη και του Τάσου Λειβαδίτη σαν ελάχιστος φόρος τιμής .







21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Του Θ.ΚΑΠΠΟΥ 

Ονομάζεται Κώστας Κάππος, είναι 37 ετών πατέρας ενός ανήλικου αγοριού. Στις 25 Απριλίου 1968 το απόγευμα συνελήφθη. Κρατήθηκε στη Γενική Ασφάλεια ένα μήνα και μετά οδηγήθηκε στο Διόνυσο.

Βασανίστηκε ένα μήνα εκεί και τον ξανάφεραν στην Ασφάλεια Αθηνών, από όπου οδηγήθηκε στη Λέρο. Καμία κατηγορία δεν απαγγέλθηκε εις βάρος του.

Κανένας μάρτυρας δεν τον κατάγγειλε για τίποτα. Η δουλειά του ήταν λογιστής. Αρτιμελής, καλοφτιαγμένος, από τη φύση του...

Το μόνο που δεν ήξερε ήταν η αντοχή του… Αυτή την δοκίμασε στον Διόνυσο και αργότερα στο Μπογιάτι. Όσοι τον ήξεραν πριν, είδαν ότι τόσο η φυσιογνωμία του, όσο και η διάπλαση του είχαν αλλοιωθεί. Τα βασανιστήρια είχαν αλλοιώσει τη διάπλαση και τη μορφή του.

Δεκαέξη βασανιστές, εκτός από εκείνους που έδιναν μόνο ξύλο, όργωσαν κυριολεκτικά το κορμί του. Νοσηρές διάνοιες, σατανικοί εφευρέτες.

Τέσσερεις στο Διόνυσο, 12 στο Μπογιάτι. Μετά από 500 περίπου ώρες βασανιστηρίων, που συνολικά πέρασε σε μπουντρούμια, φυλακές, στα κρατητήρια και στις απομονώσεις είναι σε θέση να εξηγήσει ένα λεξικό.

Το λεξικό των μαρτυρίων του

«ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ»: Έτσι έλεγαν οι δεσμοφύλακες κάτι λαμαρίνες που χτυπούσαν επί 12 ώρες συνέχεια πάνω στο κελί του στο Διόνυσο. Άρχιζαν στις 7 το απόγευμα και τελείωναν στις 7 το πρωί. Ο Κάπος λέει ότι γι΄ αυτή τη δουλειά σχηματίζονταν τέσσερεις βάρδιες «χειριστών».

«ΠΑΥΛΟΣ»: Φανατικός βασανιστής. Πιθανόν να πρόκειται για ψευδώνυμο. Ο Κάππος τον συνάντησε μόνο για μια βραδυά όταν τον υπέβαλε σε «ειδικά βασανιστήρια».

Από τότε, η αναφορά και μόνο στο όνομα αυτό σήμαινε τρόμο. Του έλεγαν «θα φωνάξουμε τον Παύλο». Κατά την άποψη του Κάπου, ο βασανιστής αυτός ήταν «περιοδεύων».

Πρέπει να επισκέφτοταν πολλούς κρατουμένους. Ήταν ένα είδος «δασκάλου» για τους «άτσαλους» βασανιστές. Μεθοδικός και προσεχτικός.

«ΚΑΡΦΙ»: Ήταν μια από τις μεθόδους του «Παύλου». Του έδεναν με χειροπέδες τα χέρια και τον κρεμούσαν και τον κρεμούσαν για μισή ώρα με ένα καρφί στον τοίχο.

Συνέπειες: Αφυδάτωση και συρροή αίματος στα χέρια, αφού το βάρος του σώματος έπεφτε σ΄αυτά.

«ΛΑΚΚΟΣ»: ‘Ενας λάκκος στο χώμα όσο το μπόι ενός ανθρώπου. Αυτό έγινε στο Διόνυσο. Τον έκλεισαν μέσα και τον σκέπασαν με λαμαρίνες και χώμα.

Έξη ώρες έμεινε εκεί και όταν διαπίστωσαν ότι είχε χάσει τις αισθήσεις του, τον έδεσαν, έβαλαν μέσα ένα φαντάρο, που άρχισε να τον χτυπά μέχρι λιποθυμίας.

«ΑΚΙΝΗΣΙΑ»:Με ένα σπάγγο έδεσαν τα λαιμό με τα γεννητικά του όργανα. Σκυμμένος καθώς ήταν δεν μπορούσε να κάνει καμία κίνηση ούτε μπρός, ούτε πίσω, ούτε στο πλάι.

To βασανιστήριο αυτό το εφάρμοζαν στο Μπογιάτι και το έλεγαν «Διαρκή επίκυψη».

«ΤΣΙΜΕΝΤΟ»:Από τις 10 το βράδυ του έδεσαν τα χέρια σε μια ζώνη που του φόρεσαν στη μέση. Του έδεσαν τα πόδια και καθώς ήταν μπρούμυτα δεμένος πάνω σ΄ ένα κρεβάτι, έβαλαν στη ράχη του ένα σάκο με τσιμέντο.

Κατά τις πρωινές ώρες, είπε ο Κάπος, κόπηκε η αναπνοή του και θα πέθαινε από ασφυξία, αν δεν κατέβαλε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να φέρει το νύχι του μικρού του δακτύλου στο τσουβάλι και μετά από μια ώρα να αδειάσει το τσιμέντο από το τσουβάλι.

Ανάπνευσε, αλλά σε λίγο τον πήραν είδηση οι φρουροί τον έλυσαν και τον χτύπησαν.

«ΑΣΒΣΕΣΤΗΣ»:Toν έσκισαν με ξιφολόγχη στην κοιλιά, τον έδεσαν ανάσκελα στο κρεβάτι, έβαλαν επάνω ένα κομμάτι ασβέστη ξερό. Το έγκαυμα δεν έχει κλείσει ακόμη.

«ΠΕΙΝΑ»: Παροχή νερού

«ΔΙΨΑ»: Παροχή φαγητού

Μεθοδευμένες «δουλειές» και λεξικό άψογο. Στην επταετία μπορούσε ο καθένας να το «σπουδάσει», αδιάφορο αν ήταν γυναίκα ή άντρας, παιδί ή μεγάλος, εργάτης ή διανοούμενος, δυνατός ή αδύνατος.


ΑΝΤΙ 1974


Επτά χρόνια χωρίς τον Κώστα Κάππο. Επτά χρόνια που η φυσική και όχι μόνο απώλεια του βαραίνει εμάς(οικογένεια), φίλους, συντρόφους, συνοδοιπόρους, όλους εκείνους που τον γνώρισαν και δεν τον γνώρισαν.

Ίσως να μοιάζει πλεονασμός αλλά ο Κώστας Κάππος ήταν μια προσωπικότητα που τύγχανε ευρύτατης αναγνώρισης από φίλους, εχθρούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς αντιπάλους.

Η πορεία και η συνολικότερη στάση ζωής του, η “καλοπέραση” στα χρόνια της δικτατορίας, η υπεράσπιση των ιδεολογικών του θέσεων και απόψεων σε κρίσιμες στιγμές της νεότερης πολιτικής ιστορίας του πρόσδωσαν ένα διαφορετικό ειδικό βάρος.

Η απουσία του σήμερα γίνεται εντονότερη για πολλούς και μεταξύ τους διαφορετικούς λόγους. Λείπει από μια Αριστερά που ακροβατεί μεταξύ πολιτικού σεχταρισμού και σοσιαλδημοκρατικής προοπτικής.

Λείπει από μια Αριστερά που δεν έχει δώσει επαρκείς και ουσιαστικές απαντήσεις για μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα του παρελθόντος. Τα οποία στην περίπτωση που δεν αναλυθούν διεξοδικά και δεν δοθούν απαντήσεις ακόμη και στις πιο λεπτές πτυχές τους ενδεχόμενα να αποτελέσουν ανάχωμα στις όποιες μελλοντικές προσπάθειες.

Είναι παρών μέσα από τα γραφτά, τις απόψεις και τις θέσεις του, για σημερινά ζητήματα τα οποία για μερίδα της Αριστεράς έμοιαζαν και μάλλον θα συνεχίσουν να μοιάζουν “αλλοδαπής προελεύσεως και σημασίας”.

Eίναι παρών για να θυμίζει μέσα από την πορεία και τη στάση ζωής του πως “δε φοβάται κανείς κανένα, δε θα διατάζει κανείς κανένα, δε θα κλέβει κανείς την ελπίδα κανενός; Aλλά να εγώ είμαι κομμουνιστής επειδή απάντησα στο ερώτημα αυτό”.

Όπως άλλωστε έγραψε ο Σεφέρης στον Τελευταίο Σταθμό στην Cava dei Tirreni τον Οκτώβριο του 1944, “Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: Ο Μιχάλης που έφυγε με ανοιχτές πληγές απ΄ το νοσοκομείο ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία, ούρλιαξε ψηλαφώντας τον πόνο μας.

« Στα σκοτεινά πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε…….»

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά. Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ΄ αρέσαν”.

Αυτός ήταν ο Κώστας Κάππος

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ

Δύο Φίλοι μας από την Θεσσαλονίκη ο Λευτέρης Αυφαντής και η Ελένη Εμπορίδου ΑΝΘΡΩΠΟΙ Εξαιρετικοί που ασχολούνται με τον ΑΝΘΡΩΠΟ και τις ανάγκες του  μας έκαναν ένα δώρο για την Άννα.
Τους ευχαριστούμε από καρδιάς και τους ευχόμαστε τα καλλίτερα .




Αφιερώνεται στην Άννα και στους γονείς της, την Ελένη και τον Κώστα Παπαδόπουλο από την Κοκκινιά, τους ήρωες της ζωής που με το παράδειγμά τους μας δείχνουν το δρόμο του αγώνα και της Αλληλεγγύης. Ο εξαιρετικός πίνακας της Άννας που δημιουργήθηκε από το Θεσσαλονικιό ζωγράφο Βαγγέλη Κώτση, χαρίστηκε στους γονείς της Άννας, σε ειδική εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, στο Κέντρο Δια Βίου Μάθησης ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ, την Παρασκευή 4 Απρίλη 2014, στα πλαίσια του τριημέρου για τη Διαφορετικότητα. Καλόν Αγώνα ΆΝΝΑ, ΕΛΕΝΗ, ΚΩΣΤΑ ... όλοι εμείς οι γονείς Ανθρώπων με Αναπηρία που ζούμε με το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο σας ευχαριστούμε για το καλό παράδειγμα ... Κώστα σου ευχόμαστε να γίνεις ο αυριανός Δήμαρχος στην Κοκκινιά και να συμβάλλεις ώστε η αλληλεγγύη να γίνει τρόπος ζωής για όλους μας. Μακάρι αυτός ο πίνακας να είναι το γούρι σου ... ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ.... ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ...

Καλό Πάσχα, καλή δύναμη, καλή ανάσταση για το λαό μας,

Καλό Πάσχα, καλή δύναμη, καλή ανάσταση για το λαό μας,
 με τη μεγάλη και ελπιδοφόρα ανατροπή!