Σάββατο 30 Μαΐου 2009

εδω πρεπει να βοηθησουμε ολοι μας

αντιγραφουμε απο τη σιβυλλα


Σάββατο, 30 Μάϊος 2009

Ενώ αγνοούνται τα χρήματα του ελληνικού από τον Τηλεμαραθώνιο για τα παιδιά της Γάζας, «Το Σχολείο για τη Γάζα» γίνεται πράξη

ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ!
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ
Την Παρασκευή 22 Μαΐου 2009 πραγματοποιήθηκε σύσκεψη των εκπαιδευτικών σωματείων που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία «Ένα σχολείο για τη Γάζα». Στην συζήτηση που διεξήχθη καταδικάστηκε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ο συνεχιζόμενος αποκλεισμός της Γάζας που οδηγεί σε νέα μαζική εξόντωση τον παλαιστινιακό λαό και αναζητήθηκαν τρόποι να σπάσει στην πράξη το εμπάργκο. Επίσης έγινε απολογισμός της-ως τώρα- δράσης των σωματείων και κατατέθηκαν προτάσεις για τις πρωτοβουλίες της επόμενης περιόδου...
ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε.: Α΄Αθήνας, Αθηνά, Αργοσαρωνικού, Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής, Αριστοτέλης, Βόνιτσας, «Γληνός», Γλυφάδας, «Κ. Σωτηρίου», «Παρθενώνα», Κερατσινίου-Περάματος «Νίκος Πλουμπίδης», Νέας Σμύρνης, Νίκαιας-Πειραιά, Πειραιά-«Ρήγας Φεραίος», Πειραιά-« η Πρόοδος»
ΕΛΜΕ: Α΄Αθήνας, Β΄ Αθήνας, Γ΄Αθήνας, Ε΄Αθήνας, Ε΄Ανατολικής Αττικής, Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής, Β ΄Δυτικής Αττικής, Β΄ Δωδεκανήσου, Β΄ Εβρου, Ελευσίνας, Καλλιθέας-Ν.Σμύρνης- Μοσχάτου, Πειραιά, Φθιώτιδας
* Προς συμμετέχοντες στον Τηλεμαραθώνιο της ΕΡΤ για τα παιδιά της Γάζας και ειδικότερα στα Συνδικάτα και φορείς: ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΤΣΙΠΑ;
Πρόεδροι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, πως μπορείτε να έχετε ήσυχη τη συνείδησή σας; Ή μήπως δεν διάθετε συνείδηση; ΝΤΡΟΠΗ!
«Ένα σχολείο για τη Γάζα»: στις 26-5-09 είχαν κατατεθεί στο λογαριασμό 34.023,09 Ευρώ (κλικ στην εικόνα για αναλυτικό λογαριασμό)
Αριθμός λογαριασμού: 4260100830920 ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
Επικοινωνία: «Ένα σχολείο για τη Γάζα», e-mail, τηλ. Επικοινωνίας 6972210342


Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

ηθελε να πεταξει απο ψηλα......

ηταν απο τα παιδια που δεν αντεξαν την πιεση της ζωης ...
απο τα παιδια που αντιστεκονται με τον δικο τους τροπο
κλειδωνουν το μυαλο τους ..μακρυα απο τη βρωμα μας
μακρυα απο την υποκρισια

ηθελε να πεταξει απο ψηλα
την πρωτη φορα που το εκανε δεν μπορεσε ..
επεσε κατω πανω σε κατι λαμαρινες ......τρομαξαμε ..τρεξαμε και εκεινος σηκωθηκε ειπε δεν εχω τιποτα και εφυγε

ειχε πεσει απο τον τριτο οροφο..
ηθελε να πεταξει να φυγει ........
ανεβηκε μιλησε με το σκυλι του .. μαλλον μονο εκεινο τον καταλαβενε και εφυγε
προχθες εφυγε .......μπορεσε και πεταξε
με τον ιδιο τροπο αλλα λιγο πιο εκει να μπορεσει αυτη τη φορα ..




διαβαζω ξανα και ξανα << ο γλαρος ιωναθαν >>
προσπαθω να βρω την ακρη μεσα απο τα βιβλια

τουλαχιστον να πεταξε για εκει που ηθελε.............
ηταν μονο 33 χρονων

τριαντατρεια χρονακια θητεια στραβαδια απολυομε

Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Κώστας Παπαδόπουλος, Μαίρη Καλιοτζίδου Βρεττάκου

Ο Κώστας Παπαδόπουλος είναι επικεφαλής του νεοσυσταθέντα συνδυασμού “Κόντρα στο Ρεύμα” και πρώην Δημοτικός Σύμβουλος με τον συνδυασμό του κου Μπενετάτου. Η κα Μαίρη Καλιοτζίδου Βρεττάκου είναι Αρχιτέκτων Μηχανικός και μέλος του συνδυασμού. Τους ζητήσαμε να τοποθετηθούν σε ορισμένα από τα θέματά μας και δέχτηκαν ευχαρίστως. Τους ευχαριστούμαι και εμείς γι’ αυτό.

Ο κος Παπαδόπουλος διετέλεσε πολλά χρόνια πρόεδρος των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων Νικαίας και όπως θα διαπιστώσετε και εσείς είναι εξαιρετικά ευαίσθητος σε θέματα σχολικής αγωγής. Τις απόψεις του τις επικοινωνεί και ο ίδιος μέσα από το προσωπικό του Blog.

Στις 24 Ιουνίου, εδώ, στην πλατεία Χαλκηδόνας, ο συνδυασμός Κόντρα στο Ρεύμα, έχει προγραμματίσει μια ανοιχτή συνάντηση με τον κόσμο της γειτονιάς.

περισσοτερα στο http://tinyurl.com/ptancy

σημερα εκαψαν το σπιτι του Στεφανου .....

αυριο ισως το δικο μας ....... αγωνας για την αξιοπρεπεια

H Γκιώνα ήρθε στην Αθήνα!

Μεγάλη εκδήλωση για την Γκιώνα την Παρασκευή στο Πολυτεχνείο

Στις 30 Μαρτίου το σπίτι το Στέφανου Κόλλια στην Καλοσκοπή της Γκιώνας καταστράφηκε ολοσχερώς από δεύτερο εμπρησμό. Γιατί; Τυπικά… κανείς δεν ξέρει(;).


Όλοι όμως ξέρουν ότι ο Στέφανος είναι ένας από αυτούς τους κατοίκους του βουνού, που έμπρακτα αντιστάθηκε στην καταστροφή του δάσους και του περιβάλλοντος, στην καταστροφή των νερών που υδρεύουν και την Αθήνα και τη μόλυνση της θάλασσας από τις μεταλλεύτηκες δραστηριότητες των δύο εταιριών βωξίτη.


Αυτό όμως που εξοργίζει περισσότερο τις εταιρείες, είναι ότι ο αγώνας των κατοίκων και του Στέφανου, είναι αγώνας για αξιοπρέπεια, αγώνας για να δοθεί τέλος στης 70χρόνη ασυδοσία των εταιριών, αγώνας να δοθεί τέλος στην κατοχή του βουνού από τους σύγχρονους τσιφλικάδες του Βωξίτη.


Θα επιτρέψουμε στους ανθρώπους της νύχτας να πιστέψουν ότι μας τρομοκράτησαν; Ή θα τους δείξουμε ότι η πράξη τους είχε τα αντίθετα αποτελέσματα και έφερε το θέμα της Γκιώνας στην Αθήνα;


Θα τους αφήσουμε να πιστεύουν ότι τρομοκράτησαν τον Στέφανο ή θα ξαναχτίσουμε το σπίτι του σαν να ήταν το σπίτι όλων μας;


Είναι ζήτημα τιμής πλέον για όσους αντιστέκονται στη καταστροφή του περιβάλλοντος και όσους υψώνουν φωνή απέναντι στην ασυδοσία και την τρομοκρατία του κέρδους, να ξαναφτιάξουμε το σπίτι ΜΑΣ.


Γι’ αυτό και δεν θα λείψει κανείς και καμία από την εκδήλωση της Παρασκευής για την Γκιώνα. Και θα έχουμε και μαζί μας και ότι ποσό μπορούμε να διαθέσουμε για το σπίτι.


Και θα διαδώσουμε και το μήνυμα.



Ενδιαφέρουσα σημείωση: Οι τελευταίοι που έκαψαν το σπίτι της οικογένειας Κόλλα, ήταν οι Ναζί το 1944.


gionaoros.wordpress.com

ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΡΕΤΣΙΝΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΡΕΤΣΙΝΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Στην οδό Θηβών σώζεται ακόμη η μεγαλύτερη και αρχαιότερη κλωστοϋφαντουργία του Πειραιά. Είναι το εργοστάσιο των Αφων Ρετσίνα. Η πρώτη εγκατάσταση χρονολογείται από το 1871. Το εργοστάσιο ήταν ένα από τα πέντε της ίδιας επιχείρησης που υπήρχαν στην πόλη μας. Τα άλλα έχουν κατεδαφιστεί. Ο ιδρυτής του εργοστασίου, ο Θεόδωρος Ρετσίνας ήταν ο γνωστός δήμαρχος του τέλους του 19ου αιώνα. Αυτό το εργοστάσιο βάλθηκε να κατεδαφίσει, η Εθνική Τράπεζα για να χτίσει άλλο ένα mall. Το εργοστάσιο έχει κηρυχθεί χώρος πρασίνου και διατηρητέο μνημείο εδώ και 20 χρόνια. Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων αποχαρακτηρίστηκε από πράσινο ως δήθεν «ολυμπιακό έργο» για να στεγάσει το Πανεπιστήμιο Πειραιά. Όμως το ΠαΠει πήγε στη Νίκαια! Και τώρα η Εθνική Τράπεζα θέλει να κάνει το μνημείο οικόπεδο για οικοδόμηση, όπως έκανε και με τα Λιπάσματα Δραπετσώνας. Ζητά να κατεδαφίσει την ιστορική καμινάδα και τα κτίρια, να κόψει τους αιωνόβιους ευκαλύπτους και να οικοδομήσει μερικές δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα εμπορικών χρήσεων.
Το «Λιμάνι της Αγωνίας» από το 2006 διεκδικεί τη δημιουργία ενός μεγάλου ιστορικού και πράσινου πάρκου στο συγκρότημα των εργοστασίων Δηλαβέρη, Ρετσίνα, ΟΣΕ Λεύκας και ΚΥΔΕΠ. Με επανάχρηση των διατηρητέων, με χώρους πολιτισμού, εκπαίδευσης και αναψυχής, με χώρους κοινωνικής πρόνοιας και υψηλό πράσινο. Ο Δήμαρχος μας κ.Π.Φασούλας, τότε παραμονή εκλογών έβρισκε την ιδέα «πολύ ενδιαφέρουσα». Τώρα περί άλλα τυρβάζει.

Το «Λιμάνι της Αγωνίας» σκοπεύει, με όλες του τις δυνάμεις να εμποδίσει την καταστροφή του ιστορικού εργοστασίου Ρετσίνα, να μην αφήσει να κατασκευαστεί άλλο ένα εμπορικό κέντρο εις βάρος του πρασίνου, της ιστορικής μνήμης, εις βάρος του περιβάλλοντος της Παλιάς Κοκκινιάς και των Καμινίων, όπως και της τοπικής αγοράς του Πειραιά την οποία καταστρέφουν τα νέα εμπορικά μεγαθήρια.

Πειραιάς, 22 Μαΐου 2009
Πειραϊκό Δημοτικό Δίκτυο
Το Λιμάνι της Αγωνίας

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Ειναι καποια πραγματα που μας στεναχωρουν
ειναι οι παιδικες μας θυμισες ..που δεν μας αφηνουν .......
να τα γραψουμε ολα
οπως μαλλον το εχουν κανει καποιοι αλλοι.....

επισκεψη στο " δασακι" στο αγιο φιλλιπα στη Νικαια
δεν περιμεναμε να δουμε και τιποτα καλλιτερο , απο την εικονα που παρουσιαζει η πολη στο δασακι αλλα .....
η πρωτη εικονα κατοικοι που πανε να τρεξουν και να περπατησουν μας ελεγαν οτι κινδυνευουν απο τις αγελες με τα αδεσποτα σκυλια που εχουν γεμισει το δασακι
παντου εγκαταληψη ...η σαμπρελα στο δεντρο φαινεται συμβολιζει το ξεφουσκωμα της "αγωνιστικης" πολιτικης του δημαρχου........
εγκαταληψη και εδω ( οχι που θα γλυτωνε )
τα πευκα ξεραινονται ολα ειναι με μια κλιση να πεσουν κατω απο το ξεχερσωμα το χωμα εχει φυγει και τα δεντρα ειναι στον αερατα φωτιστικα αντι για λαμπες εχουν πετρες!!!!!!!!!
ειναι φαινεται καινουργια οικολογικη μεθοδος φωτισμουκαι για να ταιριαζει το μεσα χαλι με το εξω ...σταθερα σκουπιδια και στην εισοδο

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009


το ειδαμε και το βαζουμε ...χωρις λογια.....

παντως ειναι μια καλη προταση για τους συλλογους γονεων και κηδεμονων και τις ενωσεις τους..........ημαρτον ........

σημειωση για βοηθεια ¨για τα εξοδα της λειτουργειας καλο θα ειναι να βαλουν και κανενα φροντιστηριο χορηγο
ευτυχως που υπαρχουν και πολιτες που αποφασιζουν να ΔΡΑΣΟΥΝ

μια ενδιαφερουσα πρωτοβουλια κατοικων της Χαλκηδωνας με δικους blog http://drasi.wordpress.com/
και πολλες καλες ιδεες και ορεξη να αλλαξουν τη μιζερια ...τους στηριζουμε με τα χιλια.....

ενα αποσπασμα απο το blog τους

Οι κάτοικοι της γειτονιάς, μη μπορώντας εδώ και χρόνια να βρουν απαντήσεις στα θέματα που τους απασχολούν, αποφάσισαν να αναλάβουν δράση.

Αποφάσισαν λοιπόν -αφού αλλιώς δεν γίνεται- να αναδείξουν το οφθαλμοφανές και να διεκδικήσουν το αυτονόητο.

Ξέροντας εκ τον προτέρων πως ίσως να μην βρούμε κάποιες σημαντικές αντιρρήσεις στα δίκαια και αυτονόητα αιτήματά μας αναρωτιόμαστε “τις πταίει” και δεν υλοποιούνται. Για τον λόγο αυτό ξεκινούμε μια προσπάθεια να τοποθετηθούν επώνυμα και υπεύθυνα, όλοι όσοι μας εκπροσωπούν ή έχουν αναλάβει τις τύχες μας, σε μια σειρά από ερωτήματα. Θα προσπαθήσουμε να μάθουμε σε ποιον “κολλάει” το κάθε θέμα ξεχωριστά [γιατί πιστεύουμε πως τα θέματα δεν "κολλούν" κάπου αόριστα] αναζητώντας τη διάθεση για λύση, το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης και την όρεξη για δουλειά

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

η αστυνομια του Μαρκογιαννακη στην υπηρεσια των εταιρειων

η απαντηση των κατοικων

ειμαστε ολοι μας κατοικοι της ΤΕΡΠΑΝΔΟΥ

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

αυτη ηταν η δικη μας νυχτα

χθες βραδυ την ωρα που ο δικος μας SAKIS χτυπιοντανε για να κατακτηση την "κορυφη " με τουμπες και κωλοτουμπες και ενα τραγουδι που αυριο δεν θα το θυμαται κανενας εμεις εδω στην πολη μας την Νικαια ειχαμε τι δικη μας βραδυα

μαθητες απο γυμνασια και λυκεια της πολης τραγουδησαν και χορεψαν τον ΠΟΝΤΟ τη ΚΡΗΤΗ το ΑΙΓΑΙΟ τα ΕΠΤΑΝΗΣΑ τραγουδια και χοροι που ξεκινουν απο την παραδοση που αντεξαν και θα αντεχουν στο χρονο στη μιζερια και στη φθορα ,
σε μια βραδυα που οργανωσε η ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ και το ΠΚΔΝ
αυτη ηταν η απαντηση της Πολης
18 χρονια κραταει αυτη η " κολωνια "
18 χρονια φεστιβαλ μαθητικης δημιουργιας

φετος το φεστιβαλ ειναι αφιερωμενο στα παιδια του μαρτυρικου λαου της Γαζας


μια λεπτομερια που εχει ομως τη σημασια της ...
κανενας δεν σηκωθηκε να φυγει για να παει στην τηλεοραση κανεις μεχρι τις 11 το βραδυ ολοι μαζι με τα παιδια παροντες
μπραβο στα παιδια μας μπραβο και στους οργανωτες

η προεδρος της ενωσης γονεων ελενη παπαδοπουλου και η Σοφια Γρηγοριαδη απο το πνευματικο κεντρο κλεινουν την εκδηλωση
.........μπραβο κυριες μου..........

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Ελευθεροτυπία - Αποκλεισμός των αναπήρων από τις τράπεζες

Καταγγελία του Πειραϊκού συλλόγου Κινητικά Αναπήρων
Κ. Γεμέλου 27, 18450 Νίκαια Τηλ.2104256148, Φαξ. 2104256021
www.peiraikos.org, info@peiraikos.org

Εξω από τις τράπεζες οι κινητικά ανάπηροι

«Καθορισμός όρων ασφαλείας καταστημάτων πιστωτικών ιδρυμάτων» τιτλοφορείται η απόφαση 3015/30/6 του ΥΠΕΣΔΑ, που εμπεριέχει δέσμη μέτρων για την ασφαλέστερη λειτουργία των τραπεζών.

Η μαρκογιαννάκειας (προφανώς) έμπνευσης απόφαση έχει ως φερόμενο στόχο την προστασία των τραπεζών από φερόμενους ληστές.

Επί της ουσίας της, όμως, αυτοί που άμεσα αποκλείονται από τα... τραπεζικά ενδότερα είναι οι άνθρωποι με κινητικές αναπηρίες και δη οι χρήστες αναπηρικού αμαξιδίου!

Ο αποκλεισμός των κινητικά αναπήρων είναι απερίφραστος. Απόλυτος. Τον επιβάλλει η εντολή της υπουργικής απόφασης προς όλες τις τράπεζες, να διαθέτουν αποκλειστικά και μόνον περιστρεφόμενες θύρες εισόδου (§ ε και η του άρθρου 2), απαγορεύοντας την υφιστάμενη έως σήμερα εναλλακτική συμβατική είσοδο με ανοιγόμενα ή συρόμενα φύλλα. «Είναι δυνατόν το κράτος, που διοργάνωσε προ πενταετίας Παραολυμπιακούς Αγώνες, να θεσπίζει εμμέσως πλην
σαφώς σωματικά κριτήρια πρόσβασης των πολιτών σε χώρους συναλλαγών;», αναρωτιέται άναυδος ο πειραϊκός σύλλογος κινητικά αναπήρων, μιλώντας για πλήρη αντίθεση της απόφασης «με τη διεθνή και εγχώρια νομοθεσία για την ίση μεταχείριση των πολιτών».

Σκωπτικότερος ο ειδήμων σε θέματα προσβασιμότητας αρχιτέκτονας Μ. Πόλης επισημαίνει ότι «στο νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ προβλεπόταν τουλάχιστον ξεχωριστή είσοδος και για τους μαύρους. Στην Ελλάδα του 2009 καμία είσοδος για τον χρήστη αναπηρικού αμαξιδίου!».

Αντί επιλόγου: Παραμένει ζητούμενο το εάν οι «περιστρεφόμενες θύρες» θα αποτρέψουν ληστείες. Βέβαιον είναι ότι αποκλείουν ολοσχερώς την πιθανότητα να γίνει κάποια στιγμή στη χώρα μας (ομολογουμένως θα αποτελούσε είδηση) η πρώτη ληστεία τράπεζας από χρήστη αναπηρικού αμαξιδίου. «Οξω από την τράπεζα» προληπτικώς, διά της φυγοκέντρου των περιστρεφομένων θυρών της...

Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=44028

19 μαιου ημερα γενοκτονιας των ποντιων

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ

• Τη Διεθνή αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού

• Τη διάσωση και διατήρηση των Ελληνικών Μνημείων που απόμειναν στην επικράτεια της Τουρκίας, καθώς και την ανάδειξη της Ιστορίας και της προέλευσή τους

• Τον σεβασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ποντιόφωνων Μουσουλμάνων του Ιστορικού Πόντου

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

    Μάχη κάτω από την κεραία της Τερπάνδρου στο Νέο Κόσμο

δημοσιεύτηκε σήμερα από anonymous
τροποποιήθηκε σήμερα

Πριν λίγη ώρα στην οδό Τερπάνδρου στο Νέο Κόσμο, υπήρξε έντονη αντιπαράθεση κατοίκων από τη μία με άτομα της wind και της αστυνομίας από την άλλη. Προχθές βράδυ κάτοικοι έκοψαν την κεραία τέρας που λειτουργεί σε κτίριο εδώ και 16 χρόνια. Διαβάστε σχετικά εδώ. Χτες άτομα της εταιρείας πήγαν να μπουν στο κτίριο σαν διαρίκτες από φωταγωγό γιατί η πόρτα χάλασε… Οι κάτοικοι τους έδιωξαν και την δεύτερη φορά που ξανά εμφανίστηκαν τους πήγαν στην αστυνομία καθώς δεν διέθεταν καμία άδεια εργασιών. Τελικά δεν τους πήγαν αυτόφωρο καθώς οι κάτοικοι είπαν ότι δεν ήθελαν να το κάνουν για απλούς εργαζόμενους.

Σήμερα γύρω στις 1, έσκασαν πάλι άτομα της wind μαζί με ΤΕΣΕΡΑ ΠΕΡΙΠΟΛΙΚΑ!!!!! Προσπάθησαν να μπουν στο κτίριο και οι λιγοστοί κάτοικοι που ήταν εκεί τους απώθησαν δυναμικά. Στην συνέχεια μαζεύτηκαν καμιά εικοσαριά κάτοικοι και κάτσανε μπροστά στην πόρτα. Η αστυνομία είπε ότι όποιος εμποδίσει την είσοδο θα τον πάρουν στο τμήμα αλλά οι κάτοικοι δεν δίστασαν και δήλωσαν ότι πρέπει να τους πάρουν όλους! Μπροστά στο αδιέξοδο τα άτομα της εταιρείας και τα τρία περιπολικά έφυγαν και λίγο μετά πέρασε και ΠΕΜΠΤΟ που το έδιωξε και αυτό ο επικεφαλής. Τώρα οι κάτοικοι φυλάνε βάρδιες μέχρι τις 7 μμ που έχουν συνέλευση. Ας πάνε όσοι μπορούνε να βοηθήσουν.

Αυτά τα ολίγα για να λύσουμε την απορία μερικών «που είναι η αστυνομία;». Η αστυνομία είναι πάτα εκεί και σε μεγάλους αριθμούς όταν απέναντι της έχει πολίτες με δίκαια αιτήματα.

ΑΙΣΧΟΣ!!!!!


συμπαραστεκομαστε και συμμετεχουμε

terpandrou03.jpg

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

στα παιδια που δινουν τις επομενες μερες εξετασεις για τα ΑΕΙ
















μη λετε τιποτα ......μια αδεια αναρτηση ....

ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ....... ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ
ΜΗΝ ΖΗΛΕΥΕΤΑΙ ΤΑ ΝΕΙΑΤΑ ΤΟΥΣ
ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ .....

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

αφιερωμενο στην Κατια στον Γιωργο στον Κωστα και σε ολα τα παιδια

τα μαθηματα συνεχιζονται.. και ο αγωνας για μια καλλιτερη κοινωνια .......

Ανθρωποι και ανθρωπια.


Τίποτα δεν με κυνηγάει στην Ελλάδα. Είμαι από τους τυχερούς που έχουν χαρτιά. Τουλάχιστον τη στιγμή που μιλάμε. Ο δικός μου εχθρός είναι ο χρόνος. Μόνο αυτός με κυνηγάει. Και δεν μπορώ να τον κερδίσω. Έφυγα από το Πακιστάν άλλος άνθρωπος κι εδώ είμαι ένας άλλος. Εκεί ο έρωτας είναι απαγορευμένος. Τιμωρείται αυστηρά όποιος ακούει την καρδιά του.

Η δική μου καρδιά εδώ κτύπησε κι εγώ την άκουσα. Μπορώ να την ακούσω. Μα δεν κάνει να γυρίσω πίσω πλέον. Κι αν γυρίσω, δεν πρέπει να πάρω μαζί μου τη καρδιά μου. Κι έτσι πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην πατρίδα μου και την καρδιά μου. Για την ώρα, η καρδιά μου έχει κερδίσει. Κι αυτήν ακούω. Όσο κι αν στη πατρίδα έχω τόσα πράγματα που νοσταλγώ…

Είναι τα λόγια ενός νέου μετανάστη στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών στον Πειραιά. Εκεί που, εδώ και χρόνια, κόντρα σε δυσκολίες και σε ελλείψεις, σε γραφειοκρατίες και την αναλγησία του κράτους, μια ομάδα ανθρώπων διδάσκει ανθρωπιά.

Με αυταπάρνηση και σιδερένια θέληση, προτάσσοντας το ενδιαφέρον τους για τον συνάνθρωπο, χωρίς τη διάκριση του χρώματος και της καταγωγής, επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων, αλλά και απλοί άνθρωποι του μόχθου, έχουν μετατρέψει το εγκαταλελειμμένο κτίριο του 14ου και 15ου Γυμνασίων Πειραιά, σε μια πραγματική κυψέλη γνώσης και κουλτούρας.

Βρέθηκα εκεί ένα απόγευμα μετά από κάλεσμα της Κάτιας Γαλοπούλου, η οποία είναι πρόεδρος του Δ.Σ. του σχολείου (με αντιπρόεδρο τον μετανάστη Mohamed Arslan). Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα φανταστεί ποτέ την εικόνα που αντίκρισα. Ενώ περίμενα κάποια σχετική κίνηση και ανάλογο ενδιαφέρον από μερικούς μετανάστες, μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα.

Η Κάτια, που τα μάτια της λάμπουν κυριολεκτικά όταν με ξεναγεί από τάξη σε τάξη, έχει αναλάβει να με γνωρίσει με τα παιδιά και με τους καθηγητές. Κι όταν λέμε καθηγητές, μην πάει ο νους σας σε δασκάλους με πτυχία παιδαγωγικών σχολών. Όλοι τους είναι εργαζόμενοι σε διάφορες δουλειές την υπόλοιπη βδομάδα και την Κυριακή διδάσκουν. Διδάσκουν ελληνικά και ανθρωπιά.

Εκείνο που εκπλήσσει με την πρώτη ματιά είναι ο μεγάλος αριθμός των μαθητών-μεταναστών. Στην πλειονότητά τους, Πακιστανοί και Μπαγκλαντεσινοί. Νέα παιδιά, μεσήλικες, ακόμα και μερικοί που τους περνάς για εξηντάρηδες. Πριν μπουν στις τάξεις περνάνε από το κυλικείο του σχολείου που οι ίδιοι οι δάσκαλοι τροφοδοτούν με τα απαραίτητα και πιάνουν κουβέντα μαζί τους.

Την ώρα εκείνη και πολλοί άλλοι έρχονται και γράφονται. Η αγωνία της Κάτιας είναι να μην τους βοηθάνε οι συμπατριώτες τους να συμπληρώνουν της φόρμες εισαγωγής, διότι από κει θα καταλάβουν οι δάσκαλοι και το επίπεδο γνώσης των ελληνικών τους και αναλόγως θα τους τοποθετήσουν στις τάξεις. Κι όμως, όπως οι μικροί μαθητές στο δημοτικό, αυτοί κάνουν τις “ζαβολιές” και τους βοηθάνε. Και οι δάσκαλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Σημασία έχει να θέλουν να μάθουν.

Τα προβλήματα αυτού του σχολείου είναι διαφορετικά από αυτά των κανονικών σχολείων που ξέρουμε όλοι. Λόγου χάρη, εδώ λείπει ένα φωτοτυπικό μηχάνημα, διότι το βιβλίο κοστίζει δέκα ευρώ και δεν θέλουν να επιβαρύνουν τους μαθητές με έξοδα.

Σε κάποια τάξη, θα αντικρίσεις μαζί με τους μαθητές και μια μεγάλη ποσότητα ρουχισμού που μαζεύουν οι δάσκαλοι και τα μοιράζουν, είτε για αυτούς που έχουν άμεση ανάγκη εδώ είτε για άλλες αποστολές σε άλλα σημεία του πλανήτη.

Είκοσι είναι οι δάσκαλοι και 196 οι μαθητές. Ο καθένας τους και μια ξεχωριστή ιστορία. Θα χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα πολύτομο έργων για να μπουν όλες. Διότι όλες οι ιστορίες τους είναι ξεχωριστές. Όλοι τους και μια ξεχωριστή περιπέτεια. Από τον μετανάστη από την Ινδία που είχε έξι μήνες στην Ελλάδα με περίπου δέκα χιλιάδες ευρώ δανεικά κι ακόμα δεν είχε βρει δουλειά, μέχρι τον νεαρό που είναι ερωτευμένος με μια μετανάστρια από την Αλβανία αλλά δεν είναι σίγουρος και για το δικό της αίσθημα.

Αυτόν μάλιστα τον συμπάθησα. Αν -του είπα- με ρωτούσε η κοπέλα που αγαπάς για το ποιον πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε σένα κι έναν συμπατριώτη μου, σίγουρα θα της έλεγα εσένα. Και τα μάτια του έλαμψαν από μια αδήλωτη ευτυχία.

Ανάμεσα στους διδάσκοντες εκείνο που ξεχωρίζει είναι η ειλικρινής τους διάθεση για προσφορά. Από πού να ξεκινήσει κανείς και ποιον να πρωτοαναφέρει. Ενδεικτική περίπτωση ο αυτοκινητιστής Κώστας Μωυσίδης. Εργάτης της καθημερινότητας, αλλά ο πόθος του για προσφορά τον κανει να είναι κοντά σε αυτούς που τον έχουν τόσο πολύ ανάγκη. Διδάσκει στους μετανάστες οδήγηση. Το 90% μπορεί και να μην πάρουν ποτέ δίπλωμα οδήγησης διότι δεν θα αποκτήσουν άδεια παραμονής, αλλά με ευλάβεια παρακολουθούν τα μαθήματα.

Ανάμεσα στους διδάσκοντες και νέα παιδιά, όπως η Ιωάννα και η Ελένη Χαϊμέλη, φοιτήτριες μεταπτυχιακών σπουδών. Ο Φώτης κι ο Στέργιος Ανδριόπουλος, πατέρας και γιος που διδάσκουν μαζί. Ένα ποτάμι ανθρωπιάς που δύσκολα περιγράφεται με λίγες λέξεις. Για το τέλος, λόγια των μεταναστών: Ο Delavil μετράει μία προς μία τις ημέρες που είναι εδώ κι αυτές είναι τρία χρόνια, τρείς μήνες, δεκαέξι μέρες κι οκτώ ώρες.

Σε μια τάξη ακούω την δασκάλα να λέει: 1, 2, 3 και να επαναλαμβάνουν οι μαθητές. Και μετά ονόματα: Μαρία, Ιταλία. Στην λέξη Ιταλία, μερικά χαμόγελα. Είναι το επόμενο όνειρο μερικών…

Μόνο τρεις ώρες τη βδομάδα είμαι άνθρωπος, μου λέει κάποιος. Σκόρπιες σκέψεις και λέξεις από τους ίδιους και τους δασκάλους. Τρεις ώρες μάθημα και τρεις ώρες παρέα.

Εκεί που φυσάει, εκεί ερωτεύεσαι εύκολα, είναι τα λόγια μιας νεαρής από τη Σρι Λάνκα. Παλιότερα οι αστυνομικοί ήταν πιο ήρεμοι, τώρα σε βρίζουν όταν σου κάνουν έλεγχο. Έχω τρέλα να μάθω ελληνικά… Λόγια ανθρώπων γεμάτα αγωνία και ανησυχίες. Εδώ δίπλα μας.

Τα μαθηματα συνεχιζονται. Κι αποψε 5-8μμ στο 15ο γυμνασιο Π.Κοκκινιας στη λεωφ.Θηβων.

Του NIKO AGO (απο την Αυγη της Κυριακης)
nikoago@gmail.com

Τα μαθηματα συνεχιζονται.
Κι αποψε θα μαστε εκει. 5-8μμ. 15ο γυμνασιο Π.Κοκκινιας (λεωφ.Θηβων).

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

«Έγινα άνθρωπος, το καταλαβαίνετε;»

«ΑΝ Ηζωή ενός ανθρώπου βαθμολογείται έως το δέκα, η δική μου ζωή δεν έπιανε ούτε μισή μονάδα. Δεν ήταν ζωή αυτή, ήταν ένα ολοστρόγγυλο τίποτα! Υπήρχα, δεν υπήρχα, ήταν το ίδιο. Η δουλειά με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι αξίζω σαν άνθρωπος, ξυπνάω και έχω έναν σκοπό, νιώθω χρήσιμος, ξέρω ότι προσφέρω στον εαυτό μου, αλλά και σε άλλους ανθρώπους. Η ζωή μου τώρα πιάνει επτάμισι μονάδες και θα την πάω ψηλότερα!» Ήταν 20 χρονών ο Κώστας όταν εκδήλωσε σοβαρά ψυχοκοινωνικά προβλήματα. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί τρεις φορές σε ψυχιατρικά τμήματα και ακολουθεί ψυχιατρική φαρμακευτική αγωγή εδώ και 27 χρόνια που «σταθεροποίησαν», όπως λέει, την κατάστασή του. Οι μέρες του όμως ήταν ίδιες και απαράλλακτες: «Κοιμόμουν στις 12 τη νύχτα, ξυπνούσα στις 10 το πρωί και δεν είχα να κάνω απολύτως τίποτα.

ενα πολλη καλο ρεπορταζγια τους ανθρωπους που βρηκαν ξανα τη ζωη τους
στα σημερινα ΝΕΑ διαβαστε εδω
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4515041&ml=1

Τετάρτη, 6 Μάϊος 2009

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ http://anemos5.blogspot.com/

ANTIO KATEΡΙΝΑΚΙ


ΤΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ 1,5 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΕΜΑΘΑ ΣΗΜΕΡΑ..... ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΜΑΖΕΨΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΓΧΕΊΡΗΣΗ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟ ΕΧΩ ΞΑΝΑΠΕΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ Ο ΘΕΟΣ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ?? ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟΣ? ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΟΥΔΑΣ ΜΩΑΜΕΘ?? ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ?? ΤΙ ΘΑ ΠΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ?? ΠΑΡΕ ΕΜΕΝΑ ΕΧΩ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ?? ΔΕ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΘΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΜΟΥ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ???????? ΑΝ ΥΠΗΡΧΕΣ ΔΕ ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΕΣ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ
http://paokland.blogspot.com/2009/05/blog-post_05.html

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

το αντιγραφουμε ως εχει

με ενα σφιξιμο στο στομαχι και εναν πονοκεφαλο
γιατι ξερω πολλη τι ακριβως συμβαινει εκει και ακομα δεν εχουμε κανει τιποτα....


Δευτέρα, 4 Μάϊος 2009


Παιδική Κακοποίηση στα Ιδρύματα



Τα δικαιώματα των παιδιών που ζουν σε ιδρύματα:

Το 2005 η Επιτροπή των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης, λαμβάνοντας υπόψη τόσο τις επιπτώσεις του ιδρυματισμού στα παιδιά και τις σύγχρονες αποδεκτές αρχές φροντίδας τους, όσο και την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών του Ανθρώπου, υιοθέτησε την "Σύσταση προς τα κράτη μέλη σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών που ζουν σε ιδρύματα". Σε αυτήν, αναφέρεται ρητά ότι η τοποθέτηση των παιδιών σε ιδρύματα θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση. Ότι θα πρέπει όταν αυτό συμβαίνει τα παιδιά στα ιδρύματα να μεγαλώνουν με αξιοπρέπεια, στις καλύτερες δυνατές συνθήκες, χωρίς να περιθωριοποιούνται και με πρωταρχικό στόχο την επιτυχή κοινωνική τους επανένταξη το συντομότερο δυνατόν. Ειδικότερα, τονίζεται ότι θα πρέπει να δίνεται η απαιτούμενη σημασία στις ειδικές ανάγκες των παιδιών με αναπηρία χωρίς ίχνος διάκρισης. Επίσης, αναφέρεται μεταξύ άλλων ρητά το δικαίωμα των παιδιών στην διατήρηση των οικογενειακών και κοινωνικών δεσμών, το δικαίωμα της υψηλής ποιοτικά ιατρικής φροντίδας προσαρμοσμένης στις ανάγκες και την ευημερία τους και το δικαίωμα του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για συνθήκες ανθρώπινης και μη υποτιμητικής μεταχείρισης. Ειδικότερα, το τελευταίο αφορά στην προστασία των παιδιών από σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, ταπεινωτική συμπεριφορά, κακομεταχείριση ή καθημερινή βία. Επιπλέον στην Σύσταση συμπεριλαμβάνονται κατευθυντήριες οδηγίες και προδιαγραφές ποιότητας. Μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι ο χώρος τοποθέτησης πρέπει να βρίσκεται κοντά στο οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού, η μονάδα φιλοξενίας πρέπει να είναι μικρής κλίμακας, ώστε να παρέχει μία όσο το δυνατόν πιο οικογενειακή ατμόσφαιρα, καθώς και ότι η ψυχοπαιδαγωγική στρατηγική πρέπει να στοχεύει στην ανάπτυξη του παιδιού, διατηρώντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επαφή με το δίκτυο της κοινοτικής ζωής εκτός ιδρύματος.

Παιδιά στα ιδρύματα της χώρας μας:

Στη χώρα μας συνεχίζει να παραμένει ένα εκτεταμένο ιδρυματικό σύστημα που συγκροτείται από μεγάλα δημόσια ιδρύματα και πολλά μικρά ιδιωτικά ιδρύματα φιλανθρωπικών φορέων, διεσπαρμένα σε όλη τη χώρα, τα όποια εποπτεύονται από την κοινωνική πρόνοια του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα στο σύστημα φροντίδας των παιδιών με αναπηρίες συνεχίζει να κυριαρχεί ακραίου βαθμού ιδρυματισμός, σε σημείο που να καταργείται κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας και βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων και να παρατηρούνται γενικευμένα φαινόμενα ιδρυματικής παραμέλησης και κακοποίησης.

Η περιγραφή της ιδρυματικής καθημερινής ζωής ενός παιδιού, που ακολουθεί στη συνέχεια και είναι αποτέλεσμα παρατήρησης, αφορά στο 2007 σε ένα από τα ιδρύματα της χώρας μας. Η κατάσταση είναι ενδεικτική της καθημερινής ζωής εκατοντάδων άλλων παιδιών με αναπηρίες που ζουν σε ιδρύματα.

Η καθημερινή ζωή ενός παιδιού στο ίδρυμα:

Ο Νίκος είναι 10 ετών. Έχει σύνδρομο Down. Είναι ένα από τα πιο μικρά παιδιά του ιδρύματος. Εισήχθη σε αυτό σε ηλικία δύο ετών.

Παραμένει σε ένα από τα τέσσερα δωμάτια θαλάμου του ισόγειου, στον οποίο βρίσκονται είκοσι πέντε παιδιά. Το δωμάτιό του, που μοιράζεται με άλλα τέσσερα παιδιά, είναι βαμμένο με άσπρο και πορτοκαλί χρώμα. Οι τοίχοι είναι δίχως κανένα διακοσμητικό στοιχείο, άδειοι. Υπάρχει μόνο ένα παράθυρο με προστατευτικά σίδερα.

Ο Νίκος ξυπνάει στις 7.30 το πρωί. Είναι δεμένος, με μία λωρίδα άσπρου σεντονιού, από το πόδι στο κρεβάτι. Φοράει ένα λερωμένο φαρδύ κοντό μπλε σκούρο ολόσωμο φορμάκι. Στις 8.00 μπαίνουν στο δωμάτιο δύο νοσοκόμες και μία περιθαλπόμενη του ιδρύματος με νοητική καθυστέρηση που τις βοηθάει στις δουλειές. Η μία νοσοκόμα σπρώχνει ένα σιδερένιο καρότσι στο οποίο επάνω είναι τοποθετημένα μπιμπερό και φάρμακα και κάτω μπάμπερς. Η μία κατευθύνεται στον Νίκο με ένα μπιμπερο γάλα. Τον ταΐζει στο κρεβάτι του, δεμένο. Ο Νίκος πίνει γρήγορα, δίχως να παίρνει ανάσα. Κυλάει γάλα από το στόμα στο λαιμό του. Το φορμάκι του λερώνεται. Στη συνέχεια η νοσοκόμα παίρνει από το καρότσι μια πλαστική σύριγγα που βρίσκεται μέσα σε ένα από τα μπουκάλια με σιρόπι. Χρησιμοποιεί την ίδια για την φαρμακοδοσία όλων των παιδιών. Την γεμίζει και πηγαίνει στο Νίκο. Οι κινήσεις προς το παιδί, είναι απότομες. Πιάνει απότομα και με δύναμη τα μάγουλά του και τα πιέζει. Το παιδί ανοίγει το στόμα με έκφραση οδύνης δίχως να αντιδρά. Του αδειάζει το φάρμακο και φεύγει προς ένα άλλο παιδί. Ο Νίκος μένει λερωμένος από το γάλα που έπεσε επάνω του. Ανοίγει το φερμουάρ από το φορμάκι του και προσπαθεί να βγάλει το πάμπερ του. Κατορθώνει να τραβήξει ένα μέρος και το σκίζει σε κομματάκια. Τα βάζει στο στόμα του. Αρχίζει και τα μασάει. Το στόμα του είναι μπουκωμένο.

Μετά από μισή ώρα, στις 11.30 μπαίνει ένας νοσοκόμος στο δωμάτιο. Βλέπει το παιδί και φωνάζει: "Πάλι τα ίδια, θα μας κλείσεις μέσα". Το σφίγγει από τα μάγουλα για να ανοίξει το στόμα του και να τον καθαρίσει. Ο Νίκος αρχίζει να κλαίει.

Στις 12.30 ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει μία νοσοκόμα με το σιδερένιο καρότσι μεταφοράς του φαγητού. Στο επάνω ράφι είναι τοποθετημένη μια μεγάλη κατσαρόλα. Δίπλα, σιδερένια πιάτα σερβιρισμένα με φαγητό, όπως και στο κάτω ράφι. Η νοσοκόμα αρχίζει να δίνει τα φάρμακα στα παιδιά. Σε μία κουταλιά φαγητού βάζει τα φάρμακα και τους τα δίνει. Με το ίδιο κουτάλι για όλα. Στη συνέχεια παίρνει ένα πιάτο και αρχίζει το τάισμα του Νίκου. Το παιδί στέκεται όρθιο. Πιάνει το πιάτο με τα χέρια του. Καταπίνει γρήγορα δίχως διάλειμμα. Έπειτα, με μία βρεγμένη μπλούζα του σκουπίζει το στόμα. Στη συνέχεια πάει σε άλλο παιδί. Ο Νίκος συνεχίζει να την κοιτάει.

Στις 13.00 μπαίνει η άλλη νοσοκόμα με την περιθαλπόμενη που την βοηθά. Η νεαρή κοπέλα που έχει νοητική καθυστέρηση αρχίζει να αλλάζει πάμπερς στα παιδιά. Αφού πρώτα λύνει το Νίκο, του βγάζει το φορμάκι. Το παιδί μένει γυμνό, τον αλλάζει και του φοράει πάλι ένα μπλε σκούρο φορμάκι. Τον δένει στη μέση με ένα μακρύ κομμάτι από ένα σκισμένο σεντόνι, για να μην του πέφτει το πάμπερ. Έπειτα του δένει πάλι το πόδι στο κρεβάτι. Μετά ο Νίκος ξαπλώνει και κοιτά επίμονα το ταβάνι.

Στις 16.30 μπαίνει η νοσοκόμα στο δωμάτιο. Είναι η ώρα για το απογευματινό άλλαγμα. Ο Νίκος έχει ξανά λερωθεί. Η νοσηλεύτρια δεν δίνει σημασία σε τι κατάσταση βρίσκεται το παιδί.

Στις 20.20 έρχεται η νοσοκόμα για το βραδινό φαγητό και την φαρμακοδοσία. Ακολουθεί την ίδια διαδικασία όπως το μεσημέρι. Δίνει νερό σε όλα τα παιδιά με το ίδιο μπιμπερό. Τα φώτα του διαδρόμου και του δωματίου δεν σβήνουν. Ο Νίκος και τα άλλα παιδιά παραμένουν κλεισμένα στο δωμάτιο για όλο το βράδυ.

Αυτή είναι η καθημερινή ζωή του Νίκου και πολλών άλλων παιδιών που έχουν την ατυχία να περιθάλπονται στα Ελληνικά ιδρύματα. Δυστυχώς, τα προγράμματα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στη χώρα μας, τα οποία έδωσαν την ευκαιρία σε εκατοντάδες πρώην έγκλειστους στα ιδρύματα της χώρα μας να ζήσουν σε κοινοτικές δομές, δεν συμπεριέλαβαν τα ιδρύματα για παιδιά (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων).

Το κείμενο και η περιγραφή της καθημερινής ζωής του Νίκου, αποτελούν αποσπάσματα από επιστημονικό άρθρο, ομάδας κοινωνικών λειτουργών, με τίτλο “Παιδιά με αναπηρίες σε ιδρύματα στην Ελλάδα: Το φαινόμενο της παραμέλησης και κακοποίησης από το θεσμό” (Χ. Ασημόπουλος, Μ. Μαργαριτίδου, Α. Μαυρομάτη, Μ. Παρασχάκη, Ι. Ψαρά), το οποίο θα δημοσιευθεί σύντομα στο περιοδικό Κοινωνική Εργασία (Επιθεώρηση Κοινωνικών Επιστημών).

Η φωτογραφία είναι από το "Παιδιά στο Άσυλο της Λέρου" της ΕΨΥΠΕ (εκδ. Καστανιώτη, 1995).

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

καλοκαιρι 2008 ........ σε ενα σχολειο της Νικαιας
δυο πολλη ομορφα ζωακια που ζουσαν στο σχολειο ψοφησαν ......
φεβρουαριος 2009 τα ομορφα ζωακια σε πληρη αποσυνθεση.........
στο σχολειο............
ανοιχτος αποχετευτικος αγωγος ....κατω στο υπογειο του σχολειου .....καθε λογης ...... ζωακια που ζουν εκει μπαινουν και βγαινουν με την υσυχια τους
φαινονται καθαρα στο εδαφος τα σημαδια απο τα νεκρα ποντικια και κηλιδες απο αιματα.......

η τοιχοποιια στο ιδιο υπογειο ειναι γυρω γυρω διαβρωμενη απο την υγρασια ..... τα θεμελια του σχολειου ειναι διαβρωμενα δηλαδη..........
το υπογειο ειναι ενα αχουρι ...... που το πνευματικο!!!!!!!!!! κεντρο του Δημου Νικαιας πεταει οτι αχρηστα και σαβουρες εχει , ποντικια κατσαριδες και οτι αλλα κατοικιδια μπορουν να επιβιωσουν εκει σε βαρος της υγειας των μαθητων των εκπαιδευτικων και των περιοικων σχολειου, επιβιωνουν εη αιτιας της αδιαφοριας των υπευθυνων .....ο αγωνιστης δημαρχος της Νικαιας αδυνατη να το καθαρισει , φαινεται δεν αδειαζει........ εχει αλλες δουλειες........

ο εισαγγελεας που η υγιειονομικη υπηρεσια της νομαρχιας απο τον Οκτωβρη του 2008 εχει στειλει εγγραφο και περιγραφη την κατασταση στο σχολειο σαν απαραδεκτη και οτι ειναι σε βαρος ολων αυτων που αναφεραμε πιο πανω τι κανει.........?

ο νομαρχης......
?

η κυρια Νικολαιδου βουλευτινα του ΚΚΕ που μενει διπλα στο σχολειο , και κανει επερωτησεις στη βουλη για τα σχολεια του Περαματος μηπως ξερει την κατασταση στο σχολειο της γειτονιας της ......ρωταμε ...η μηπως βλεπει μονο μακρυα .....

ρωταμε και θα επανελθουμε ......