“Ανάβουμε φωτιές στις γειτονιές…”

Τo Σάββατο 28/06/2014 στις 08:00 το απόγευμα αναβιώνουμε για 3η χρονιά το έθιμο του Αϊ Γιάννη του Κλήδονα. Γλεντάμε και διεκδικούμε στην παραλία της Φρεαττύδας (Τερψιχόρης) στον Πειραιά. Συζητάμε και ενημερωνόμαστε. Μαγειρεύουμε και φέρνουμε το φαγητό μας στην παραλία στήνοντας ένα μεγάλο, συλλογικό, υπαίθριο φαγοπότι με ζωντανή μουσική, χορό και φωτιές.

Η είσοδος στη γιορτή μας είναι ελεύθερη σε όλους. Ευπρόσδεκτα θα είναι φάρμακα (μη ληγμένα) & βρεφικά γάλατα που θα θελήσουν οι επισκέπτες να προσφέρουν για το Αλληλέγγυο Ιατρείο Πειραιά.

Οι κάτοικοι του Πειραιά αντιστεκόμαστε στην ιδιωτικοποίηση των παραλιών μας, Φρεαττύδας και Βοτσαλάκια.
Λέμε ΟΧΙ στην εμπορική εκμετάλλευση, στην τσιμεντοποίηση, την ιδιωτικοποίηση και την περιβαλλοντική υποβάθμιση των ακτών μας.

Σήμερα που η συγκυβέρνηση επεξεργάζεται το νομοσχέδιο με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία των ακτών και της παραλίας», το οποίο οδηγεί στο ξεπούλημα και στην καταστροφή του πολυτιμότερου αγαθού του τόπου μας, του φυσικού περιβάλλοντος και των ακτών μας, γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη της υπεράσπισης των παραλιών μας.

Όλοι μαζί καλούμε τόσο τον απερχόμενο Δήμαρχο κ. Β. Μιχαλολιάκο όσο και τον επερχόμενο κ. Μώραλη να σεβαστούν την βούληση των κατοίκων του Πειραιά, οι οποίοι τα τελευταία τρία χρόνια με πλήθος δράσεων, παρεμβάσεων και με τη συλλογή χιλιάδων υπογραφών ζητούν οι παραλίες του Πειραιά να μην παραδοθούν σε κανέναν ιδιώτη.

Οι παραλίες είναι ελεύθερος – δημόσιος – κοινόχρηστος χώρος και η εκλεγμένη δημοτική αρχή οφείλει να διαφυλάξει αυτόν τον χαρακτήρα τους, σεβόμενη το Σύνταγμα και την βούληση των Πειραιωτών.

Ζητάμε η Δημοτική Αρχή σε ανοιχτή διαβούλευση με τους πολίτες να αναπλάσει ήπια, να δενδροφυτεύσει και να συντηρεί τις παραλίες διατηρώντας στο σύνολό τους τον κοινόχρηστο – ελεύθερο – δημόσιο χαρακτήρα τους
με μοναδικό κριτήριο τις ανάγκες των πολιτών.

ΟΙ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ – ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ ΝΑ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΣΕ ΙΔΙΩΤΕΣ

Πρωτοβουλία Κατοίκων Πειραιά, για τις Παραλίες Φρεαττύδα & Βοτσαλάκια

Η εκδήλωσή μας στο facebook. 

Στηρίζουμε πάντα την προσπάθεια των Κατοίκων του Πειραιά για ελεύθερες παραλίες και συμμετέχουμε ενεργά στην εκδήλωση .

Καλούμε όλα τα μέλη και τους Φίλους της Κίνησης να δώσουν το παρών στην εκδήλωση .

Από την εκδήλωση για ελεύθερες παραλίες το 2013 ο επικεφαλής της κίνησης "Κόντρα στο ρεύμα" χαιρετίζει την εκδήλωση .

Απο τις ΜΚΟ της φιλανθρωπίας στα συσίτια της ντροπής .

Ζητάνε από τους μαθητές να συνεισφέρουν στο κόστος των συσσιτίων της ντροπής

 

 Όπως είναι γνωστό, κατά τη διάρκεια της φετινής σχολικής χρονιάς, σε πολλά σχολεία εφαρμόστηκε το πρόγραμμα σίτισης των μαθητών  με τον τίτλο: «Πρόγραμμα Σίτισης & Προώθησης Υγιεινής Διατροφής-ΔΙΑΤΡΟΦΗ». 

 Το πρόγραμμα υλοποιήθηκε από το «Ινστιτούτο Προληπτικής Περιβαλλοντικής και Εργασιακής Ιατρικής» με δωρεά από το «Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» με την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας.  

 Τις μέρες αυτές, στους γονείς των μαθητών που έτυχαν της «ευεργεσίας» και της «φιλευσπλαχνίας» των παραπάνω συντελεστών, μοιράστηκε ερωτηματολόγιο σχετικό με το συσσίτιο, με τις εξής τρεις ερωτήσεις: 

1. Πόσο ικανοποιημένοι μείνατε από το Πρόγραμμα; 

Καθόλου                 Ελάχιστα             Αρκετά            Πολύ 

2. Πόσο σημαντικό θεωρείτε ότι είναι το καθημερινό υγιεινό γεύμα στην πρόοδο του παιδιού σας; 

Καθόλου                 Ελάχιστα             Αρκετά            Πολύ 

3. Σήμερα κάθε γεύμα που διανέμουμε κοστίζει περίπου 1,5 ευρώ. Σε περίπτωση που το πρόγραμμα συνεχιστεί το νέο σχολικό έτος και το σχολείο σας επιλεγεί, θα ήσασταν διατεθειμένος/η να συνεισφέρετε σε αυτό το κόστος; Αν ναι, τι ποσό, προκειμένου να εφαρμοστεί την επόμενη σχολική χρονιά; 

Όχι       Ναι, μέχρι 0,5 έως 1ϵ ανά γεύμα        Ναι, μέχρι 1 έως 1,5ϵ ανά γεύμα 

Διαβάζοντάς το, εμένα μου δημιουργήθηκαν κάποιες απορίες. 

Αλήθεια, το 2ο ερώτημα σε τι αποσκοπεί; Υπάρχει απορία στους οργανωτές για το αν το καθημερινό υγιεινό γεύμα είναι απαραίτητο; Υπάρχει κανένας που να πιστεύει ότι οι μαθητές δεν πρέπει να τρώνε κάθε μέρα αλλά μέρα παρά μέρα και όταν τρώνε να μην τρώνε υγιεινά;  Για ποιους άραγε στατιστικούς και επιστημονικούς σκοπούς, όπως αναγράφεται στο ερωτηματολόγιο, θα χρησιμοποιηθούν οι απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα; Πόση επιστημοσύνη χρειάζεται πια για τα αυτονόητα;  Μάλλον αρκετή για να δικαιολογούν κάποιοι την ύπαρξή τους; Όσον αφορά στο 3ο ερώτημα, εκεί τα λόγια, πιστεύω, περισσεύουν. '

Υποτίθεται ότι το Πρόγραμμα (να μην ξεχάσω το κεφαλαίο Π), απευθύνεται σε μαθητές με μεγάλα οικονομικά προβλήματα για τους οποίους τα αρμόδια υπουργεία θα έπρεπε να είχαν μεριμνήσει. 

Σχήμα οξύμωρο!  

 Γίνεται οι κυβερνήσεις που έσπειραν τη φτώχια να λαμβάνουν μέτρα αντιμετώπισής τους; Όμως προέχει γι’ αυτές να υπάρχουν τράπεζες που ευημερούν και άνθρωποι εξαθλιωμένοι. 

Το πρώτο, προϋποθέτει το δεύτερο.  Αλλά και οι κουβαρντάδες φιλεύσπλαχνοι χορηγοί με τη βαριά «Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη»; 

Τι έγινε; Τους τελείωσαν τα εκατομμύρια και ζητάνε από τα παιδιά να συνεισφέρουν οικονομικά; 

 Τελικά, φαίνεται ξεκάθαρα πως τέτοιου είδους «Προγράμματα» έχουν ως σκοπό να εξαφανίσουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας σε μαθητές και γονείς και να δημιουργήσουν, με ύπουλο τρόπο, συνειδήσεις επαίτη στη νέα γενιά.

Προτείνω να προστεθούν και κάποια άλλα ερωτήματα αν αυτοί που οργάνωσαν και στήριξαν τα συσσίτια νοιάζονται για επιστημονικά συμπεράσματα: 

4. Τι αισθάνεσαι όταν παίρνεις το γεύμα της ελεημοσύνης; 

Ντροπή                   Χαρά                      Στενοχώρια                 Οργή 

5. Πιστεύεις ότι η πολιτεία θα έπρεπε να είχε φροντίσει ώστε να μην αντιμετώπιζες οικονομικά προβλήματα; 

Ναι                   Όχι                     Ίσως 

6. Πόσο ακόμη είσαι διατεθειμένος να τους αφήσεις να σε εξαθλιώνουν ώστε να μπορούμε εμείς να σιτίζουμε το παιδί σου και τη νέα σχολική χρονιά; 

Πολύ                 Λίγο                  Καθόλου 

Μήπως ήρθε η ώρα, τώρα που αποκαλύπτεται η υποκρισία, να ζητήσουν οι γονείς τη διακοπή αυτού του προγράμματος και να απαιτήσουν από την πολιτεία να σταματήσει η πολιτική της εξαθλίωσης;

  Η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, εκδήλωση αλληλεγγύης αλλά ένας ύπουλος τρόπος διαφήμισης των εταιριών που ρίχνει στάχτη στα μάτια του κόσμου καθώς για να πλουτίζουν οι εταιρείες πρέπει ο κόσμος να φτωχαίνει.  Η παιδεία, η εργασία, η κοινωνική ασφάλιση, η τροφή και η ψυχαγωγία είναι δικαιώματα και όχι προαιρετικές παροχές των κυβερνήσεων ή των εταιρειών. 

Από kyrgiakischristos

ΒΑΣΤΑΤΕ ΓΕΡΑ . ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΥΠΟΙΚ

ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ  ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΕ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ .

Πώς μπορεί να αισθάνεται κανείς σήμερα μετά την απόφαση του Αρείου Πάγου που ανέστειλε για τους επόμενους μήνες την επαναπρόσληψη των καθαριστριών στο Υπουργείο Οικονομικών; Τι μπορεί να σκεφτούμε μετά το νέο άγριο ξύλο που έριξαν τα ηρωικά ΜΑΤ στις αιμοβόρες καθαρίστριες;
Σίγουρα ξεχειλίζει η οργή και περισσεύει η αγανάκτηση. Κατά κύριο λόγο όμως, σήμερα πνιγόμαστε από ένα αίσθημα ντροπής.
Ντροπή για την κυβέρνηση που πέταξε στο δρόμο 397 φτωχές γυναίκες που με τη σκληρή δουλειά τους προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο.
Ντροπή για όλους αυτούς τους μανδαρίνους της εξουσίας που θυσιάζουν 397 οικογένειες όχι για να επιτευχθεί κάποιος υψηλός δημοσιονομικός στόχος (οι οικονομίες που γίνονται από τις απολύσεις είναι ελάχιστες), αλλά γιατί οι καθαρίστριες θεωρήθηκαν ο εύκολος στόχος (φευ!) για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.
Ντροπή για τους δικαστές που έκριναν ότι είναι απολύτως νόμιμο και συνταγματικό να εξοντωθούν κοινωνικά αυτές οι γυναίκες του μεροκάματου.
Ντροπή για τα ΜΑΤ που δέρνουν συστηματικά τις αγωνιζόμενες καθαρίστριες, οι περισσότερες των οποίων έχουν τα διπλά χρόνια από τους τσαμπουκάδες κρανοφόρους.
Μα πάνω απ’ όλα αισθανόμαστε ντροπή που ζούμε σε μια χώρα που απαξιώνει τους ανθρώπους του μόχθου και καταξιώνει τα λαμόγια και τα νούμερα.
Ντροπή για εμάς τους ίδιους που δεν έχουμε κάνει ακόμα αρκετά για να ρίξουμε αυτό το καθεστώς που επιδιώκει να θριαμβεύσει πάνω στα ερείπια των ζωών μας.
- See more at: http://left.gr/news/posi-xeftila-mporei-na-antexei-ayti-i-hora#sthash.mp6PRULs.dpuf

Βάστα γερά Δήμητρα βάστα Ευαγγελία , βαστάτε κορίτσια Είμαστε μαζί σας .

Αρθρογραφία

Κοίτα να δεις! Υπάρχει τελικά κόσμος που δεν φοβάται να σηκώσει ανάστημά και να διεκδικήσει το δίκιο του.

  Μουδιασμένος ακόμη από την απογοητευτική εξέλιξη του τελευταίου chat στο facebook, ιδρώνω στη σκέψη να κατέβω στους δρόμους της Αθήνας.

Εκεί που καραδοκούν καθαρίστριες, μπαχαλάκιδες, ακόμη και αποβράσματα συριζαίοι,. Άσε ρε φίλε, να μου λείπει!

Εκεί ο κόσμος τρώει ξύλο δεν έχει pause, εκεί η ζωή προστάζει λαέ σήκωσε κεφάλι.

Τι λε` ρε καμάρι του LOL και του Candy Crash Saga που θα χάσω το λιώσιμο για να συμμετέχω στα επεισόδια.

Το είπε και η ΝΕΡΙΤ οι καθαρίστριες κινήθηκαν απειλητικά εναντίον των ΜΑΤ, βρισκόντουσαν σε άμυνα τα "στρουμφάκια". Τι να κάνουν; Μανάδες έχουν και αυτά, φοβήθηκαν μήπως και δεν τις ξαναδούν και ξεπάστρεψαν τους πάντες στο διάβα τους. "Για την Μάνα μου ρε γαμώτο, ουγκ!"

Όχι! Ξεκάθαρο και βροντερό ΟΧΙ! Τα πράγματα θα αλλάξουν διότι δεν πάει άλλο, πιάσαμε πάτο μεγιστάνα του φραπέ, νιώσε!

Τον άχαρο ρόλο της αφύπνισης έχει πάρει ο αγώνας των καθαριστριών.

Ολόκληρη η κοινωνία αγωνιά εκ του ασφαλούς, από τους καναπέδες και τις τηλεοράσεις, για την έκβαση των τιτάνιων προσπαθειών τους.

Κι όμως οι καθαρίστριες θα νικήσουν, γιατί πολεμούν για το δίκιο τους και δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Τα μνημόνια τους τα πήραν όλα... Κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις... και σε μας!

Το σπίτι γίνεται φυλακή όταν δεν υπάρχει ελπίδα, προοπτική και ένα πιάτο φαΐ...Όταν μια κυβέρνηση επιβάλει απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στους πολίτες, τότε όλα ανατρέπονται.

Έτσι, λοιπόν, εσύ και εγώ, που μέχρι τώρα ήμασταν άπραγοι ή συμμετέχουμε επιλεκτικά και όταν, στους κοινωνικούς αγώνες, επιβάλλεται να ξυπνήσουμε από αυτό το λήθαργο.

Δεν ακούω τίποτα, δεν με νοιάζει αν πιστεύεις ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, αν όλοι είναι ίδιοι, αν και αν και αν.

Θα το κάνουμε για μας τους ίδιους ρε φίλε/φίλη, για να μην έρθουν μια μέρα τα παιδιά μας και μας φτύσουν κατάμουτρα και μας κράξουν: "καλά ρε ψώνιο εδώ σου γαμ...νε την χώρα και εσύ το `παιζες ντίβα;"

Βάστα γερά Δήμητρα, βάστα γερά Ευαγγελία, βαστάτε γερά κορίτσια, ερχόμαστε και ας αργήσαμε να ξυπνήσουμε. - See more at: http://stokokkino.gr/article/9156/Mana-tha-pao-sto-UPOIK#sthash.8t5ywbcZ.fwNI9wQD.dpuf

Το Στίγμα.

Το στίγμα συνδέεται με αρνητικά στερεότυπα .Η κοινωνία με τα κριτήρια που διαθέτει ,αναγνωρίζει τα άτομα που έχουν ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά και θέτει σε αυτά την ταμπέλα του στίγματος ,για να τα ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα που θεωρούνται <<φυσιολογικά >> .Τα άτομα που στιγματίζονται νοιώθουν δυσφημισμένα ,χάνουν την αυτο-εκτιμησή τους και την ταυτοτητά τους  ,αισθάνονται την κοινωνική διάκριση και βιώνουν την απόρριψη.
Το στίγμα και η διάκριση προκαλούν κοινωνική ανισότητα ,γιατί τα στιγματισμένα άτομα απολαμβάνουν λιγότερα κοινωνικά προνόμια .Το στίγμα οριοθετεί τα σύνορα ανάμεσα στους φυσιολογικούς και στους διαφορετικούς ,τα οποία είναι δύσκολο να τα διαβεί το στιγματισμένο άτομο χωρίς ταυτότητα .
 
Το στίγμα στην επιληψία
Στο πεδίο της Ιατρικής από τα παλαιότερα χρόνια μέχρι σήμερα διαιωνίζεται και επικρατεί το στίγμα .Οι  αντιλήψεις που επικρατούν σε κάθε κοινωνία και σε κάθε περίοδο και οι οποίες χαρακτηρίζουν αρνητικά ορισμένες καταστάσεις , με την ίδια λογική στιγματίζουν  άτομα που πάσχουν από ορισμένες παθήσεις .Έτσι παρατηρούμε ότι το AIDS ,η φυματίωση ,η σχιζοφρένεια ,η νοητική καθυστέρηση ,η λέπρα ,κ . α .μεταφέρουν το κοινωνικό στίγμα .Ανάμεσα στις ιατρικές καταστάσεις κλασική περίπτωση στίγματος αποτελεί η επιληψία .
Η σχέση της επιληψίας με το στίγμα χάνεται πίσω στο χρόνο και επηρεάζεται από πολλούς πολιτισμούς .Το απρόβλεπτο του χαρακτήρα της ,η δραματική παρουσία της και η αίσθηση αδυναμίας που προκαλεί στους άλλους ,αποτελούσε μυστήριο και πάντα προκαλούσε φόβο .Στις αρχαίες και πρωτόγονες κοινωνίες οι άνθρωποι πίστευαν ότι η επιληψία προερχόταν από κακές αιτίες και ότι τα άτομα διακατέχονταν από δαίμονες και αμαρτίες .Συχνά θεωρούσαν τις επιληπτικές προσβολές σαν κακά μαντάτα .Οι θεωρείες περί επιληψίας ως νόσου μεταδοτικής ή ως νόσου παρόμοιας με την τρέλα μπορεί να ανιχνευθούν πίσω στην αρχαιότητα .
Παρά τη σημαντική κλινική και θεραπευτική εξέλιξη που πραγματοποιήθηκε τα τελευταία 100 χρόνια ,τα άτομα με επιληψία συνεχίζουν να υποφέρουν από διακρίσεις και να νοιώθουν στιγματισμένα ,όχι μόνο στον αναπτυσσόμενο κόσμο αλλά και στον υποτιθέμενο ενημερωμένο Δυτικό κόσμο .
Σήμερα το στίγμα στην επιληψία μπορεί να μην σχετίζεται με την <<δαιμονο-κατοχή >> ,όπως αναφέρεται στα κείμενα της Βίβλου και στον Μεσαίωνα ,αλλά συνδέεται με αρνητικά στερεότυπα και τα άτομα που πάσχουν θεωρούνται ότι παρουσιάζουν ψυχική νόσο ,επιθετική συμπεριφορά ,είναι νοητικά επηρεασμένα και δεν έχουν θετικά συναισθήματα για τη ζωή .
Για ένα άτομο που πάσχει από επιληψία το στίγμα γίνεται αισθητό από τη στιγμή που τίθεται η διάγνωση .Η συμπεριφορά του  θα είναι ανάλογη με τις αντιλήψεις και προκαταλήψεις που <<μεταφέρει >>.Μπορεί π . χ να νοιώθει ντροπή ή θυμό εάν σκεφτεί τι θα πούνε οι άλλοι για την καταστασή του .Περισσότερο το απασχολεί πως θα συμπεριφερθούν οι άλλοι απέναντί του ,παρά αυτή καθ αυτή η πάθησή του και η οποιαδήποτε θεραπεία .
 Οι συνέπειες του στίγματος είναι σημαντικές για τα άτομα που πάσχουν από επιληψία .Ο φόβος ενός ατόμου με επιληψία να μη στιγματιστεί ,να μη βιώσει την απόρριψη μπορεί να το κάνει να καθυστερήσει ή να αποφύγει τη θεραπεία ,με ότι συνεπάγεται η αποφασή του αυτή .Η συνεχής προσπάθεια που καταβάλλει να μην αποκαλυφθεί η καταστασή του δημιουργεί έντονο και χρόνιο άγχος .Πολλά άτομα ίσως προτιμάνε τη φθορά του άγχους από τις συνέπειες του στίγματος .
Κάτω από αυτές τις συνθήκες εκτίθενται στο κίνδυνο να παρουσιάσουν επί πλέον παθήσεις που σχετίζονται με το stres ,όπως υπέρταση ,καρδιοπάθειες ,αλλά και να επιδεινώσουν τη κλινική πορεία της κατάστασής τους ,αφού το άγχος λειτουργεί σαν παράγοντας που πυροδοτεί επιληπτικές κρίσεις .

Στις μέρες μας μια μαθήτρια δημοτικού σχολείου στα Σεπόλια χάνει την ζωή της απο επιληπτική κρίση την ώρα των σχολικών εκδηλώσεων .\
Απο την οικογένεια μαθαίνουν ότι δεν είχαν χρήματα να αγοράσουν τα αντιεπιληπτικά φάρμακα και έτσι η νεαρή μαθητρια έμεινε ακάλυπτη .
 http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=434050
Μια Ζωή χάθηκε , ποιοι είναι οι υπεύθυνοι κατά την δική σας άποψη ;.

http://arouraios.gr/2014/06/sok-12-xroni-sta-sepolia/

Συλλογικός Ιστορικός περίπατος με το "Κόντρα στο Ρεύμα"στη Νίκαια.«Από την Οδό Οκτώ στη Δεξαμενή»

 

Απο το :  http://ikokkiniamas.blogspot.gr

Μια ωραία ιδέα γεννήθηκε από τους νέους της Πόλης μας, τιμώντας τα 90 χρόνια της Νίκαιας. Με την υιοθέτηση, αρωγή, και διοργάνωση της Κίνησης Πολιτών Νίκαιας - Ρέντη "ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ", και του υποψήφιου Δημάρχου Κώστα Παπαδόπουλου, ξεκίνησε μια σειρά θεματικών - συλλογικών περιπάτων με σκοπό την ανάκτηση της προσφυγικής - ιστορικής μνήμης και την ανάδειξη της προοπτικής να  ξανακερδίσουμε τη ζωή μας σε μια ανθρώπινη Πόλη.

Η αρχή έγινε την Κυριακή 4 Μαΐου 2014 με την διαδρομή «Από την Οδό Οκτώ στη Δεξαμενή». Στην ξενάγηση συμμετείχαν και μας ενημέρωσαν για ιδιαίτερες στιγμές, άνθρωποι που έζησαν τα ιστορικά γεγονότα αλλά και άλλοι που αφηγήθηκαν εικόνες, μνήμες και ακούσματα.

Περπατάμε, Μαθαίνουμε, Ονειρευόμαστε, Διεκδικούμε.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΟ ΟΚΤΩ ΣΤΗ ΔΕΞΑΜΕΝΗ

Οδηγός η Ιστορικός - Μουσειολόγος Μορφούλα Γαλοπούλου.
Φωτογραφίες από τον Γιώργο Βασιλειάδη.

1η Στάση Από την Κοκκινιά στη Νίκαια μέσα από την Οδό Οκτώ.
Συναντηθήκαμε στο Δημαρχείο στις 10:30. Μισή ώρα αργότερα, ξεκινήσαμε την αφήγησή μας ένα στενό πιο κάτω, κοντά στη «Γέφυρα», έξω από ένα παλιό μαγαζί του 1924 για να συλλέξουμε μνήμες και νέες γνώσεις. Μιλήσαμε για τη Μικρασιατική καταστροφή του Αυγούστου του 1922, την άφιξη των προσφύγων, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και την πρωτοφανή –σε ρυθμούς και μέγεθος- ανάπτυξή τους στην Νέα Κοκκινιά (από το 1940 και μετά, Νίκαια).

Αρχίσαμε να περπατάμε προς την Οδό Οκτώ - σημερινή Π.Τσαλδάρη-, και να διηγούμαστε την ιστορία αυτού του δρόμου, όπου μέχρι και τη δεκετία του ’60 ήταν το κέντρο της κοινωνικής, εμπορικής και καλλιτεχνικής ζωής της πόλης, σημείο συνάντησης για μικρούς και μεγάλους… Εκτός των άλλων, τα πιο γνωστά «μπουζούκια» (Κεφάλα) και το γνωστό νυφοπάζαρο…

2η Στάση Ο Άγιος Νικόλας των Προσφύγων.
Ο Αγ.Νικόλας αποτέλεσε το κέντρο της Νέας Κοκκινιάς. Στεγασμένος αρχικά σε ένα αντίσκηνο (προσφορά του Πλαστήρα), μετέπειτα σε ξύλινο παράπηγμα και τέλος με τη μορφή του σημερινού ναού, συγκέντρωνε γύρω του το πρώτο σχολείο (επίσης σε σκηνή), τον πρώτο τηλεφωνικό θάλαμο, κινηματογράφους, μουσικούς συλλόγους, καφενεία, ζαχαροπλαστεία, εμπορικά μαγαζιά κ.α.

3η Στάση Ιστορίες γειτονιάς στην Ηλιουπόλεως.
Η οδός Ηλιουπόλεως ήταν ένας από τους καλύτερους δρόμους της Νέας Κοκκινιάς, φαρδύς, γεμάτος από τα χαρακτηριστικά δίπατα προσφυγικά, όπου εκεί εκτυλισσόταν η καθημερινή ζωή των κατοίκων.

 Η Μορφούλα Αγάπογλου, προσφυγοπαίδι από τη Σπάρτη της Μ. Ασίας μας έκανε την μεγάλη τιμή να μας αφηγηθεί ιστορίες ειρήνης και πολέμου έξω από το προσφυγικό σπίτι όπου έζησε σαν παιδάκι. Επίσης, ο Νικαιώτης Στέλιος Λογοθέτης, πρώην δήμαρχος της πόλης, περιέγραψε την αρχιτεκτονική των προσφυγικών οικημάτων, αλλά και την οικιστική κατάσταση της πόλης, τότε και σήμερα.

4η Στάση Οσία Ξένη: από την Πισιδία στο πλυσταριό.
Ο ναός της Οσίας Ξένης δημιουργήθηκε από πρόσφυγες από τα Μύλασα και την Πισιδία της Μ.Ασίας. Αρχικά «λειτούργησε» σε πλυσταριό και κατόπιν χτίστηκε ο ναός. Το 1925 ήταν η μεγαλύτερη ενορία της Νίκαιας.
Πολύ σημαντικό είναι η αγιογράφηση τμήματος του ναού από τον Αϊβαλιώτη καλλιτέχνη Φώτη Κόντογλου, μία εκ των σπουδαιότερων προσωπικοτήτων της ελληνικής τέχνης του 20ου.
Όσον αφορά στην πλατεία της Οσίας Ξένης, αποτέλεσε το σημείο όπου συγκέντρωσαν οι Γερμανοί κατακτητές με τη βοήθεια των ταγματασφαλιτών και των γερμανοτσολιάδων τα θύματα που θυσίασαν την 17η στο μαρτυρικό Μπλόκο της Κοκκινιάς, ως «απάντηση» στη νίκη του ΕΛΑΣ και όλων των κατοίκων στη γνωστή Μάχη της Κοκκινιάς (4-8 Μαρτίου 1944). Στο ίδιο σημείο έχασαν τη ζωή τους άλλοι 8 πολίτες στο 40ήμερο μνημόσυνο του Μπλόκου από πυρά των Γερμανών.

Σήμερα βλέπουμε το μνημείο των Πεσόντων του Μπλόκου, ορειχάλκινο έργο του γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου, του οποίου τα αποκαλυπτήρια έγιναν επί δημαρχίας Ν. Τουντουλίδη, το 1956.

5η Στάση Το αιματηρό μπλόκο της Κοκκινιάς.
Το Μπλόκο αποτέλεσε έναν πολύ συναισθηματικά φορτισμένο σταθμό στον συλλογικό μας περίπατο. Εκτός της εξιστόρησης των γεγονότων, συμμετείχαν νέοι μουσικοί της πόλης, οι οποίοι έπαιξαν γνωστές μουσικές και τραγούδια μνήμης για εκείνη την ημέρα, ο ηθοποιός Λαέρτης Βασιλείου ανέγνωσε διήγημα του λόγοτέχνη της πόλης Δ. Λιάτσου, η Μαρία Ψωμά απήγγειλε ένα ποίημα για το Μπλόκο και πολλοί από τους παρευρισκόμενους Νικαιώτες μοιράστηκαν μνήμες.

Ο χώρος όπου ήταν αρχικά ταπητουργείο, στις 17/ 08/1944 αποτέλεσε το κέλυφος χιλιάδων εκτελέσεων. Τα ξημερώματα εκείνης της ζεστής ημέρας οι γερμανοί, αφού είχαν περικυκλώσει τη Νίκαια, καλούσαν από τις ντουντούκες όλους του άντρες από 14 έως 65 ετών να παρουσιαστούν στην πλατεία της Οσίας Ξένης.

Κώστας Παπαδόπουλος υποψήφιος δήμαρχος Νίκαιας - Ρέντη

 Όσοι βρίσκονταν στα σπίτια τους παρά το κάλεσμα, θα εκτελούνταν επί τόπου και θα καίγονταν τα σπίτια τους. Στην πλατεία οι δοσίλογοι συνεργάτες των γερμανών, φορώντας κουκούλες, υποδείκνυαν του αντάρτες, αντιστασιακούς κι ακόμα ανθρώπους που όντως δεν είχαν καμία σχέση με την αντίσταση, οι οποίοι οδηγούνταν εντός της Μάντρας, όπου τους εκτελούσε ο δήμιος, πιωμένος από ούζο, φωνάζοντας «Alles communist kaput!». Εκείνη την ημέρα εκτελέστηκαν και πολλές γυναίκες αγωνίστριες. Λόγω των τραγικών αυτών γεγονότων, που έπνιξαν στο αίμα την πόλη, η Νίκαια αποτελεί μία εκ των Μαρτυρικών Πόλεων-Μνημείων της Ευρώπης.

-Στάση Έκπληξη- Η Μουριά
Ανηφορίζοντας από το Μπλόκο, σταματήσαμε στη μουριά της οδό Κασταμονής, όπου είδαμε να κρέμεται μια θηλιά…μάθαμε ότι σε αυτό το δέντρο κρεμάστηκε κάποιος, νεκρός ήδη, από τους γερμανούς, προς παραδειγματισμό των αντιστασιακών Κοκκινιωτών κατά τη Μάχη της κοκκινιάς (αυτό ήταν μία συνήθης τακτική τους). Όμως, ποιός ήταν αυτός;

Το όνομά του μας αποκάλυψε ο υποψήφιος της κίνησης «Κόντρα στο ρεύμα» Κώστας Παπαδόπουλος, ενώ άλλος σύντροφος της Κίνησης τοποθέτησε πλακέτα με το όνομά του: λοχαγός του ΕΛΑΣ Γ.Βογιατζής, λοιπόν. Ένα παιδί ζωγράφισε σύνθημα για την ΕΠΟΝ κι όλοι μαζί τραγουδήσαμε το «Ακορντεόν» του Μ. Λοϊζου, κατεβάζοντας την αγχόνη –αντικείμενο μνήμης- από τη μαρτυρική Μουριά.

6η Στάση η Ένωση Ποντίων Νίκαιας διηγείται από το 1923.
Στη στάση αυτή μας παρουσιάστηκε από την κυρία Όλγα Πολυχρονιάδου η Ένωση Ποντίων, ένας από τους πιο δραστήριους συλλόγους, ήδη από τη δεκαετία του ’20 μέχρι σήμερα. Στους κόλπους της λειτουργούν πολλά τμήματα, καθώς και βιβλιοθήκη, η οποία ήδη από τα πρώτα χρόνια υπήρξε μοναδική στέγη γνώσης για τους νέους της εποχής.

 Εδώ είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε μια δεύτερη διήγηση από την Πόντια πρόσφυγα κυρία Μαρία, η οποία συγκινημένη μοιράστηκε τις μνήμες της από τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς.

7η Στάση Από τον Κήπο στο Κηποθέατρο.
Η ανάσα του συλλογικού μας περίπατου έγινε στο Κηποθέατρο της Νίκαιας, το λεγόμενο «Άλσος», το οποίο κατασκευάστηκε από το Δήμο της Νίκαιας τη δεκαετία του 1930, φυτεύοντας 50.000 καλλωπιστικά φυτά και άνθη και τοποθετώντας τεχνητή λίμνη με πάπιες, παγώνια και άλλα πτηνά.

Στη στάση αυτή, λοιπόν, προσφέρθηκε γλυκό λουκουμάκι στους παρευρισκόμενους, οι οποίοι έμαθαν για την ιστορία και το παρόν του Κήπου και τραγούδησαν όλοι μαζί ένα Μικρασιάτικο τραγούδι.

8η Στάση Οι παράγκες των γερμανικών στέκουν ακόμα.
Συμβολή των οδών Φιλαδελφείας και Κύπρου. Εδώ είχαμε την ευκαιρία να δούμε το εξωτερικό μιας τυπικής οικίας των λεγόμενων «Γερμανικών». Πρόκειται για έτοιμες προσφυγικές οικίες, οι οποίες δόθηκαν από τους γερμανούς το 1927, ως εξόφληση χρεών του πρώτου Παγκόσμιου πολέμου προς την Ελλάδα.

Τα Γερμανικά εκτείνονταν σε έξι οικοδομικά τετράγωνα μεταξύ των οδών Φιλαδελφείας, Βιθυνίας, Ανωγείων και Κύπρου και το κάθε οίκημα φιλοξενούσε εσωτερικά 2 οικογένειες (χωριζόταν με αίθριο). Πολλές από αυτές διατηρούνται μέχρι σήμερα, έχοντας δεχτεί επισκευές και μετατροπές.

8η+ 1 Στάση Δεξαμενή μνήμης και νέων ιδεών.
Τελευταίος μας σταθμός η Δεξαμενή –Το Άλσος των Νυμφών-. Ανηφορίσαμε μέχρι το θεατράκι, όπου η καλλιτεχνική ομάδα graffiti AROD είχε δημιουργήσει ένα πολύ όμορφο graffiti, αναδιαμορφώνοντας τον –εγκαταλελειμμένο στην ουσία- χώρο. Εκεί είπαμε την ιστορία του Άλσους και η αρχιτέκτονας τοπίου Β. Κρασοπούλου-Λάσκαρη μας έδωσε χρήσιμες πληροφορίες, αλλά και συγκεκριμένες προτάσεις ανάπλασης και εκμετάλλευσης της Δεξαμενής.

Στα πλαίσια της συζήτησης, τέθηκε από τη μουσειολόγο-οδηγό του συλλογικού περιπάτου Μ.Γαλοπούλου το θέμα της προσβασιμότητας των ατόμων με αναπηρίες και της ισότιμης συμμετοχής τους στην πόλη, στον πολιτισμό, στην καθημερινή ζωή… Στο σημείο αυτό αναφέρθηκε ξανά και η ανάγκη δημιουργίας Ειδικού Σχολείου στη Νίκαια, η οποία αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους δήμους της Αττικής αυτή τη στιγμή.

Η όμορφη αυτή ημέρα έκλεισε με αισιόδοξα μηνύματα για τη δράση του κόσμου και το μέλλον ενός καλύτερου Δήμου Νικαίας και με ομόφωνη συμφωνία για την οργάνωση μίας σειράς επιπλέον θεματικών συλλογικών περιπάτων στην πόλη με την τόσο μεγάλη ιστορία και την σαφή ανάγκη για αναγέννηση.

 Να πως περιγράφει η συγγραφέας Μάρω Τριανταφύλλου που συμμετείχε στο οδοιπορικό: 

 

"Εχτές στη Νίκαια (στην Κοκκινιά, που λέμε οι παλιοί) η δημοτική παράταξη "Κόντρα στο Ρεύμα" με επικεφαλής και υποψήφιο δήμαρχο τον Κώστα Παπαδόπουλο, οργάνωσε ένα υπέροχο, συγκινητικό συλλογικό περίπατο στους δρόμους και την ιστορία της πόλης, με οδηγό την μουσειολόγο Μορφούλα Γαλοπούλου, που έκανε εξαιρετική δουλειά -μια συμπυκνωμένη, λιτή και συνάμα πλήρη παρουσίαση της ιστορίας της πόλης, μαζί με πλούσιο φωτογραφικό υλικό στο οποίο βλέπαμε το σημείο που στεκόμασταν πριν από δεκαετίες και κάναμε τις απαραίτητες συγκρίσεις και σκέψεις. 

Ήταν μια μοναδική εμπειρία να βλέπεις τα μέρη και τα έργα των προσφύγων που κατοίκησαν τη Νίκαια μετά το 1922 (μαγαζί με επιγραφή "1924").

 

 Ωστόσο τα πιο συγκλονιστικά σημεία της διαδρομής ήταν το Μπλόκο της Κοκκινιάς (πώς βαραίνει η ιστορία σε τέτοια μέρη, πώς μιλάει ακόμα το χώμα μετά από τόσα χρόνια, πώς ανεβαίνει από τα έγκατα της γης το παράπονο και η οργή, αλλά και η απόφαση να μην πάει χαμένη καμιά θυσία, όσο δύσκολος κι αν είναι τούτος ο λόγος, όσος χρόνος κι αν χρειαστεί μέχρι τη μεγάλη ώρα της δικαιοσύνης, όσο νέο αίμα κι αν χρειαστεί να χυθεί στην πάλη ανάμεσα στο σκοτάδι της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο και στο φως ενός κόσμου ισότητας και ειρήνης). 

Ο ηθοποιός Λαέρτης Βασιλείου διάβασε ένα διήγημα από τη συλλογή του Νικαιώτη συγγραφέα Δημήτρη Λιάτσου "Οι πολιορκημένοι" για τις μάνες στο Μπλόκο και όλοι μαζί τραγουδήσαμε το "Πέσατε θύματα" με τη συνοδεία μιας νεανικής (ίσως μαθητές να ήταν) ορχήστρας. 

Το άλλο σημείο ήταν μια μουριά στα κλαδιά της οποίας κρέμασαν οι γερμανοί ναζί και οι προδότες συνεργάτες τους ένα υπολοχαγό του ΕΛΑΣ στη μάχη της Κοκκινιάς. Η πινακίδα που διασώζει το γεγονός τοποθετήθηκε μόλις το 2003. Εχτές όμως, για πρώτη φορά, έγινε γνωστό το όνομα του λοχαγού: Γιώργος Βογιατζής. Σεμνά και καθώς τα παιδιά συνόδευαν μουσικά την τελετή οι φίλοι και σύντροφοι βίδωσαν το όνομα του υπολοχαγού κάτω από την επιγραφή. 

Στο τέλος της διαδρομής νεαροί καλλιτέχνες στόλισαν με ένα ωραίο γκράφιτι τη Δεξαμενή (ανάμεσά τους ο παλιός μου μαθητής, φοιτητής γραφιστικής πια, ο Κωστής Μπαλαγιάννης -καμαρώνουμε οι δάσκαλοι τους μαθητές μας). 

Μακάρι σε όλες τις γειτονιές και της πόλης του τόπου μας να γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Η μνήμη και η γνώση είναι από τα σημαντικότερα όπλα που έχουμε ενάντια στο φασισμό". 

@@@@

Γιώργος Κυρίτσης - Υποψήφιος Ευρωβουλευτής Συριζα

"Σήμερα το πρωί πήγα στον περίπατο ιστορικής μνήμης, που οργάνωσε στη Νίκαια η δημοτική κίνηση "κόντρα στο ρεύμα". Η Νίκαια είναι για μας τους αριστερούς μια εμβληματική πόλη. Προσφυγιά και λαϊκός κόσμος, πλούσια παρακαταθήκη αγώνων. Κάθε της γωνιά και ένα ταπεινό μνημείο συνυφασμένο με την ιστορία μας".

@@@@

Κώστας Παπαδόπουλος υποψήφιος δήμαρχος Νίκαιας - Ρέντη

"Ξεκινάμε μια σειρά περιηγήσεων γνωριμίας, που θα αναδείξουν την ιστορική προσφυγική ταυτότητα της Κοκκινιάς, την ηρωική αντίσταση των κατοίκων στη Κατοχή απέναντι στον ναζιστικό στρατό και τον δυναμισμό τους. Σε απίστευτα αντίξοες συνθήκες σαν πρόσφυγες, εγκαταστάθηκαν και επιβίωσαν χωρίς καμία ουσιαστικά βοήθεια από την πολιτεία, καταφέρνοντας να φτιάξουν την Πόλη και να δημιουργήσουν Ζωή. Θέλουμε να αντλήσουμε έμπνευση από την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά μας ώστε να συνεχίσουμε σε αυτήν την κατεύθυνση στα Γράμματα και στις Τέχνες.
Οφείλουμε να αναδείξουμε το ιστορικό κέντρο της Νίκαιας σε σημείο ιστορικής αναφοράς, με τη δημιουργία ενός ζωντανού Πολυχώρου μνήμης και καλλιτεχνικής δημιουργίας, σε ένα αναπλασμένο προσφυγικό συγκρότημα.
Οραματιζόμαστε και θα αγωνιστούμε για την αξιοποίηση των ελεύθερων χώρων με υπαίθριες εκθέσεις π.χ., τοπικά εργαστήρια τέχνης στις γειτονιές, δομές αυτοοργάνωσης, αυτοδιαχείρισης και αλληλεγγύης ώστε να ενθαρρυνθεί η ερασιτεχνική κυρίως δημιουργία. Τέλος η ίδρυση Μουσείου Πόλης της Νίκαιας που θα μπορέσει να λειτουργήσει σαν τοπόσημο, είναι στον όραμα μας και περιλαμβάνεται στους σχεδιασμούς μας ως κιβωτός μνήμης αλλά και ως ζωντανό Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών . Όλα τα παραπάνω και άλλα παρόμοια, φιλοδοξούμε να συμβάλλουν στην πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της πόλης μας".

@@@@

Αυτή είναι η Κοκκινιά της Προσφυγιάς της Αντίστασης του Πολιτισμού. Αυτή είναι η ιστορία της Πόλης μας και είμαστε περήφανοι γι αυτήν. 

Την Παράδοση μας αυτή δεν την απεμπολούμε, δεν τη χαρίζουμε και πολύ περισσότερο δεν θα αφήσουμε να την κηλιδώσουν οι νεοναζί.

Ωχ, αδελφέ, εγώ θ' αλλάξω τον κόσμο;

Μπορεί ένας άνθρωπος ν' αλλάξει μια πόλη; Να την κάνει να διεκδικεί βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής πόλης σ' έναν τομέα;

Τον Αλέξανδρο Ταξιλδάρη ίσως τον έχετε ακουστά. Αθλητικές επιδόσεις, με αποκορύφωμα το ασημένιο μετάλλιο που κέρδισε στην κολύμβηση, στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας το 2004, κι όλα αυτά μετά από ένα ατύχημα που τον άφησε με τετραπληγία. Μια ιστορία απ' αυτές που σε κάνουν να λυπάσαι και να χαίρεσαι ταυτόχρονα.

Τον γνώρισα πρόσφατα στην Κομοτηνή, όπου διαμένει μόνιμα. Μου κέρδισε την προσοχή για τρία ακόμα πράγματα, στην εξέλιξη των οποίων ο ίδιος παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο: το «Περπατώ», τον «Καιάδα» κι ένα τουριστικό όραμα που φέρει τον τίτλο «Κομοτηνή: τουριστικός προορισμός ΑμεΑ».

Ο σύλλογος «Περπατώ» (www.perpato.gr) μετράει περίπου 300 μέλη με κινητική αναπηρία και 150 εθελοντές. Ο «Καιάδας» (www.keada.gr), σε αντίθεση με το όνομά του, είναι κέντρο που βοηθάει άτομα με αναπηρίες να ξαναμπούν ενεργά στο παιχνίδι της ζωής, προσφέροντάς τους ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και τη δυνατότητα να μάθουν να διαβιούν πιο αυτόνομα. Προσφέρει επίσης, με την υποστήριξη του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, ένα πρόγραμμα δραστηριοτήτων για ΑμεΑ: camps, riverwalks, εκδρομές, αθλήματα, σεμινάρια, πολιτιστικές εκδηλώσεις κ.τ.λ.

Κάπως έτσι προέκυψε η ιδέα να γίνει η Κομοτηνή τουριστικός προορισμός ΑμεΑ, κάτι που ο «Καιάδας» πραγματοποιεί με τη βοήθεια του δήμου και της περιφέρειας, έχοντας καταφέρει πολλά ως τώρα: βελτιώσεις σε 8 κεντρικούς άξονες, 800 ράμπες, προσβάσιμες δημόσιες υπηρεσίες και αρκετές ιδιωτικές επιχειρήσεις με ράμπα και τουαλέτα για ΑμεΑ.

Το αποτέλεσμα; Η Κομοτηνή θεωρείται πια μια απ' τις πιο προσβάσιμες σε ΑμεΑ πόλεις της Ευρώπης, διεκδικώντας τον αντίστοιχο τίτλο που δίνεται κάθε 2 χρόνια σε μια ευρωπαϊκή πόλη (το 2013 τον κέρδισε η πόλη Göteborg στη Σουηδία). Εκπληκτικό.

Κι άλλο εκπληκτικό: φίλος με κινητικό πρόβλημα αποφάσισε να φύγει απ' την Αθήνα και να μείνει στην Κομοτηνή, επειδή τη θεώρησε ιδανική πόλη για τη διαβίωσή του.

Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι όλα αυτά ξεκίνησαν από έναν άνθρωπο, και μάλιστα έναν άνθρωπο με κινητική αναπηρία.

Το όνειρο του Αλέξανδρου είναι να υπάρξει κάποια στιγμή στην Ελλάδα εξειδικευμένη αποκατάσταση ΑμεΑ. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ πίσω. Απ' το 1979 μέχρι τώρα το κράτος διαθέτει μόνο 115 κλίνες για την αποκατάσταση αυτών των ατόμων, ενώ ο νόμος για αποκατάσταση δεν έχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια.

Και πώς ν' αλλάξει; Εδώ επικρατεί το «Ωχ, αδελφέ, εγώ θ' αλλάξω τον κόσμο;» Ευτυχώς, εμφανίζονται κάπου-κάπου τύποι σαν τον Αλέξανδρο, και απαντούν «ναι».

της : Λίλα Σταμπούλογλου