Κάλεσμα Αλληλεγγύης του “Κόντρα στο Ρεύμα” για Τρόφιμα και Είδη ατομικής υγιεινής.

       ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

        ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΡΟΦΙΜΩΝ – ΕΙΔΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΥΓΙΕΙΝΗΣ

Η κρίση που δημιουργεί η πανδημία του κορονοϊού, ανάμεσα σε όλες τις άλλες βαρύτατες συνέπειές της, έχει σαν αποτέλεσμα αρκετοί συνάνθρωποί μας να περιθωριοποιούνται περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Καθήκον όλων μας είναι αυτήν την κατάσταση να την αντιμετωπίσουμε και να αντικαταστήσουμε τον φόβο με τη δύναμη της αλληλεγγύης.

Οι πολιτικές λιτότητας των προηγούμενων μνημονιακών χρόνων και η κοινωνική κρίση που δημιουργεί η πανδημία του κορονοϊού χτυπούν τα λαϊκά στρώματα και συρρικνώνουν το εισόδημα μεγάλου τμήματος της κοινωνίας και της εργασίας. Πολλοί συμπολίτες μας δεν έχουν πρόσβαση πλέον σε βασικά διατροφικά είδη και είδη προσωπικής υγιεινής, ενώ το συρρικνωμένο κράτος πρόνοιας και οι υποχρηματοδοτούμενες δημοτικές κοινωνικές υπηρεσίες αδυνατούν να συμβάλλουν ουσιαστικά στην ενίσχυση αυτών  των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας.

Εκείνο που μας ενδιαφέρει σε αυτή τη συγκυρία  είναι να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος  που να νιώσει μόνος και αβοήθητος. Είναι καθήκον μας να είμαστε πάντα δίπλα σε όσους και όσες χρειαστούν την αλληλεγγύη μας, γιατί η μεταξύ μας αλληλεγγύη είναι το όπλο μας ενάντια στην εκμετάλλευση και τη φτώχια.

Η Κίνηση Πολιτών Νίκαιας-Ρέντη «Κόντρα στο Ρεύμα» ξεκινά καμπάνια συλλογής τροφίμων και ειδών προσωπικής υγιεινής με σκοπό τη δημιουργία μιας τράπεζας που να μπορεί να βοηθήσει τις αυξημένες ανάγκες των συνανθρώπων μας.

Απευθύνουμε ανοικτό κάλεσμα σε φορείς της πόλης μας, σε συλλόγους γονέων (που αδυνατούν λόγω το κλείσιμο των σχολείων να βοηθήσουν οικογένειες που είχαν εντοπίσει), σε ενεργούς πολίτες, να βοηθήσουν σε αυτή τη συλλογική προσπάθεια. Η εθελοντική συμμετοχή όλων μας είτε είναι στη προσφορά, είτε στην διάθεση αυτών, θα δείξει και την επιτυχία του εγχειρήματος.

Το στέκι «Φυσάει Κόντρα» που βρίσκεται ΓΕΜΕΛΟΥ 215 & ΠΡΟΥΣΗΣ στη Νίκαια, θα είναι ο χώρος που θα δημιουργηθεί η τράπεζα  και θα λειτουργεί κάθε Τρίτη και Πέμπτη από τις 18:30 έως 21:00.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΤΑ ΕΙΔΗ ΣΥΛΛΟΓΗΣ:

http://kontrastorevma.gr/%ce%ba%ce%ac%ce%bb%ce%b5%cf%83%ce%bc%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bb%ce%b5%ce%b3%ce%b3%cf%8d%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%cf%8c%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%81%ce%b5/

5 χρόνια από την έναρξη της δίκης της Χρυσης Αυγής .

Maria Louka

Σήμερα συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής, από την έναρξη της σημαντικότερης δίκης στη μεταπολίτευση ακόμα κι αν τα κανάλια πολλές φορές δεν την αντιμετώπισαν ως τέτοια.

Πέντε χρόνια που η οικογένεια του Παύλου και οι επιζώντες της φασιστικής βίας, επιστρέφουν συνεχώς στο τραύμα τους γιατί ξέρουν ότι δε μπορούν να κάνουν αλλιώς, γιατί επέλεξαν να κάνουν το πένθος τους φωτιά που θα κάψει το φασισμό.

Πέντε χρόνια που οι δολοφόνοι της ναζιστικής συμμορίας, θρασύδειλοι και ψεύτες, προσπαθούν να σώσουν ο καθένας το τομάρι του, λοιδορώντας τους νεκρούς και προσβάλλοντας όσους έμειναν πίσω.

Πέντε χρόνια αδιάκοπης και εξονυχιστικής δουλειάς από τους δικηγόρους των θυμάτων που με τη χειρότερη εισαγγελέα απέναντι τους και τους τραμπουκισμούς των συνηγόρων υπεράσπισης, δεν άφησαν να πέσει κάτω ούτε μισή αντίφαση, αποκαλύπτοντας την ιδιοτέλεια και το αβάσιμο κάθε επιχειρήματος απαλλαγής.

Πέντε χρόνια πόνου και αγώνα που δεν κύλησαν καθόλου ανώδυνα, αναμένοντας μια απόφαση που θα αργήσει λίγο ακόμα, αφού η διαδικασία διακόπηκε, αλλά θα ρθει. Καμία πανδημία, κανένας φόβος δε θα ακυρώσει τους λογαριασμούς μας με την ιστορία.

Το είχε γράψει ο Λειβαδίτης, που γεννήθηκε σαν σήμερα:

«Μη χάνεις το θάρρος σου, εμείς πάντα το ξέραμε
πως δε χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.
Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι
που στα σπλάχνα τους κοιμούνται
τόσοι σκοτωμένοι»

Εκεί θα επιστρέψουμε. Καμία μνήμη δε θα μείνει αδικαίωτη.

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Πέντε χρόνια σήμερα 20/4/2020 από την έναρξη της δίκης για μένα της μεγαλύτερης δίκης της γενιάς μου είμουν εκεί άκουσα να ανακοινώνουν το όνομα μου μάρτυρας κατηγορίας .Ένοιωσα την ανάσα του Παύλου του Λούκμαν την αγωνία όλων όσων χτύπησαν οι ναζιστές δολοφόνοι 

Είμαστε εκεί 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΟΝΤΕΣ 

Κώστας Βάρναλης - Ανάσταση

Νά τ’ η μεγάλη νύχτα!

Καλή νύχτα!

Ψηλά το κυπαρίσσι σε καλεί!

Έλα, δεν έχεις τίποτα να χάσεις μά ιδε να θυμηθείς και να ξεχάσεις.

Πατρίδα;  Πουλημένη στο σφυρί! Λευτεριά;  Με χαλκάδες δεν μπορεί!

Παιδιά;  Που τα ’χει ας κλαίει μέχρι θανάτου , θα ’ναι σκλάβ’ ή προδότες τα ορφανά του!

Είσ’  άδειος ίσκιος μέσα σ’ όλα τ’ άδεια.

Δεν είναι τόσο μαύρα τα σκοτάδια του τάφου, όσο τα φέγγη της ημέρας , τα φέγγη της σκλαβιάς και της φοβέρας.

Πιο σίχαμ’ απ’ το κάθε γης  σκουλήκι, οι θεόμορφοι δυνάστες σου και λύκοι.

Μη λες αφανισμό το θάνατό σου, αφού δε ζούσες για τον εαυτό σου.

Αν έκανες το χρέος σου στο λαό, σαν ξεχυθεί με πάθος παλαιό την πάσαν ατιμία να συνεπάρει, μ’ άλλους πολλούς θα ’χει κι εσέ μπροστάρη.

Του Χρόνη

Όταν συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό.
 
Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. 
Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. 
Με το δικό σου βλέμμα.
 
Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. 
Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». 
Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο.





Εκείνο που μπορώ να υποστηρίξω το υποστηρίζω: ότι ο μόνος δρόμος, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε κανένα λάκκο, σε καμιά λακκούβα, σε κανένα κακό συναπάντημα, είναι ο δρόμος της αγάπης, είναι ο δρόμος της τρυφερότητας, είναι ο δρόμος της κατανόησης, είναι ο δρόμος της υπεράσπισης της διαφορετικότητας του άλλου!
 Αυτός είναι ο μόνος δρόμος.
 Αν τον ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο δεν κινδυνεύουμε. 
Ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας.
 
Να ‘σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς! 
Να μπορείς να μετατρέπεις κάθε μέρα την αγάπη σε αγαπημένο. 
Η φρέζα μου που είναι εκεί φυτεμένη την αγαπάω, την βλέπω κάθε πρωί, καταλαβαίνεις; Ή έναν συγκεκριμένο άνθρωπο…  Όλα τα άλλα… Παρέες, ρε, μπορείς να κάνεις παρέες; Φιλία. Έρωτα! 
Κάντε έρωτα, αγαπηθείτε κάντε τις παρέες σας, σκεφτείτε, αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη.

Αποσπάσματα απο συνεντέυξεις του Χρόνη Μισσιου 

Να μην ξεχαστεί η Helin Bölek που πέθανε για την ελευθερία

 Η τραγουδίστρια από την Τουρκία, Helin Bölek, η οποία μόλις στα 28 της χρόνια πέθανε έπειτα από 288 ημέρες απεργίας πείνας.

Η Bölek πρέπει να γίνει παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης σε ένα φασιστικό καθεστώς 

Ένα νεαρό, ταλαντούχο κορίτσι από τη γειτονική μας χώρα που ήθελε να τραγουδάει ελεύθερα, που διώχθηκε αυτή και το συγκρότημά της από το καθεστώς Ερντογάν και που επέλεξε αυτή την ακραία μορφή αντίδρασης και αντίστασης απέναντι στο βαθύ κράτος του Σουλτάνου.

Η θυσία της θα έπρεπε να ακουστεί στα πέρατα της οικουμένης, όχι απλά σαν μια ακόμη «χαμένη υπόθεση», αλλά ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το καθεστώς του Ερντογάν.

Η κρατική καταστολή, η φίμωση κάθε αντίθετης φωνής, η ακραία αντιδημοκρατική συμπεριφορά του καθεστώτος της Τουρκίας σε όποιον δεν είναι μαζί του, πήρε μορφή στο πρόσωπο και τον αγώνα της Bölek.

 δεν μπορεί να πεθαίνει από απεργία πείνας ένα 28χρονο κορίτσι επειδή τόλμησε να εκφραστεί καλλιτεχνικά και ο υπόλοιπος δημοκρατικός κόσμος να μην αντιδρά, να μην διαμαρτύρεται.

Η θυσία της Bölek δεν πρέπει να χαθεί μέσα στη λαίλαπα του κοροναϊού. Πέθανε για την ελευθερία.

Καμιά φωνή αντίστασης σε αντιδημοκρατικά καθεστώτα και διαδικασίες δεν πρέπει να χάνεται.

Helin Bolek.

Το χώμα ζεστό,
να σε φυλάξει ζήλεψε
στην αγκαλιά του.

Δύο κόκκινες σημαίες,
ορίζουν το σπίτι σου
και τη καρδιά σου.

Λουλούδια απλόχερα,
ανθίζουν από τη φωνή σου,
αυτή που μας ταξίδευε.

Λευκό το φόρεμα σου,
ίδιο με τη ψυχή σου,
απόμεινε
λάβαρο
μιας σκοτωμένα αθωότητας.

Θα σ' έχουμε
στη καρδιά μας,
μικρή αδερφή μας,
αστέρι που τις καρδιές
μας γλύκανες
με το τραγούδι σου.

Θα είσαι πάντα εκεί
τώρα,
κάνεις δεν θα σε φτάσει,
άνοιξες τα φτερά σου
περιστέρα
κι έφυγες,
μα πάντα
θα είσαι μέσα μας,
Η φωνή σου
θα αντηχεί στο βάδισμα μας,
στα καλντερίμια
και τους δρόμους,
στις σημαίες
που θα ανεμίζουν,
στα σφιγμένα
χέρια μας.

Θα ζεις μέσα μας.

Τάσος Νικολόπουλος

Ο Πάμπλο Πικάσο μένει πάντα εδώ

Ένα όνειρο είχε ο μακαρίτης ο πατέρας μου: Να συναντήσει τον Πάμπλο Πικάσο. Δε θυμάμαι πώς, αλλά κάποτε μια παρέα ζωγράφων, που ζούσε τότε στο Παρίσι, κατάφερε να κλείσει το πολυπόθητο ραντεβού. Ανάμεσα στους τυχερούς, ήταν κι ο πατέρας μου. Θυμάμαι πώς ετοιμαζόταν για το ραντεβού και πώς συνόδευσα την ταραχή του ως την πόρτα. Μετά από μια ώρα περίπου, βγαίνοντας από το σπίτι, είδα τον πατέρα μου να στέκεται στο πεζοδρόμιο ακίνητος και μαγεμένος. «Έχεις αργήσει, του φώναξα, έπρεπε να ήσουν ήδη εκεί!» «Δεν πρόκειται να πάω, μου απάντησε, δεν αντέχω τόση ομορφιά...».
Αυτήν την ιστορία θυμόμουν πριν από μέρες, όταν, βαδίζοντας στην οδό Σταδίου, σ' ένα καφέ, είδα ...τον Πάμπλο Πικάσο! Φόρεσα κι εγώ το καλύτερο θράσος μου και τον πλησίασα - για τι άλλο; - για απαντήσεις, που μόνον εκείνος μπορούσε να δώσει.
Γ. Κ. Παρόλο που ήσασταν κατ' εξοχήν επαναστάτης των χρωμάτων, γιατί νιώσατε την ανάγκη να προσχωρήσετε στο Κομμουνιστικό Κόμμα;

Π. Π. Ναι, γνωρίζω πως πάντα αγωνίστηκα, με τη ζωγραφική μου, σαν αληθινός επαναστάτης. Τούτα τα χρόνια της τρομερής καταπίεσης μου έδειξαν πως πρέπει ν' αγωνιστώ, όχι μόνο με την τέχνη μου, αλλά και με όλο μου το είναι... Για τούτο προσχώρησα στο Κομμουνιστικό Κόμμα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, γιατί μέσα μου ήμουν πάντα μαζί του. Ο Αραγκόν, ο Ελυάρ, ο Κασού, ο Φουζερόν, όλοι οι φίλοι μου, το ξέρουν καλά. Αν δεν είχα προσχωρήσει ακόμα επίσημα ήταν, με κάποιον τρόπο, από «αφέλεια», επειδή πίστευα πως το έργο μου και η συναισθηματική μου συμμετοχή αρκούσαν, αλλά στην ουσία ήταν ήδη και δικό μου κόμμα. Μήπως αυτό δεν είναι που δούλεψε περισσότερο για να γνωρίσει και να φτιάξει τον κόσμο, για να δώσει μεγαλύτερη γνώση στους ανθρώπους του σήμερα και του χτες, να τους κάνει πιο ελεύθερους, πιο ευτυχισμένους;

Γ. Κ. Τι είναι ο καλλιτέχνης;

Π. Π. Τι θαρρείτε πως είναι ο καλλιτέχνης; Ένας ηλίθιος, που έχει μονάχα μάτια αν είναι ζωγράφος, αυτιά αν είναι μουσικός, και μια λύρα σ' όλα τα πατώματα της καρδιάς αν είναι ποιητής, ή, αν είναι πυγμάχος, μονάχα ρούσκουλα; Αντίθετα, είναι ταυτόχρονα πολιτικός άνθρωπος, αγρυπνεί αδιάκοπα μπροστά στα θλιβερά, φλέγοντα ή ευχάριστα γεγονότα όλου του κόσμου, και σχηματίζει ολοκληρωμένα την εικόνα του. Πώς θα 'ταν δυνατό ν' αδιαφορεί για τους άλλους ανθρώπους και, εν ονόματι αυτής της αριστοκρατικής αδιαφορίας, να αποσπάται από τη ζωή που δημιουργούν οι άλλοι με τόσους κόπους; Όχι, η ζωγραφική δεν έγινε για να διακοσμεί διαμερίσματα. Είναι όπλο στον αμυντικό και επιθετικό πόλεμο ενάντια στον εχθρό.

Γ. Κ. Γιατί υπάρχει τόση αγριότητα στον πίνακά σας Σφαγή στην Κορέα;

Π. Π. Για να φτιάξω το πρόσωπο του πολέμου, δε σκέφτηκα καμιά ιδιαίτερη ιδιότητα, εκτός από την κτηνωδία. Πολύ λιγότερο το κράνος ή τη στολή του Αμερικανού στρατιώτη ή όποιου άλλου. Δεν έχω τίποτα με τους Αμερικανούς. Είμαι με το μέρος των ανθρώπων, όλων των ανθρώπων. Γι' αυτό δεν μπορούσα να φανταστώ το πρόσωπο του πολέμου ξέχωρα από το πρόσωπο της ειρήνης. Κι η ειρήνη δε μου ήρθε στη σκέψη με άλλο χαρακτηριστικό, πέρα από την απόλυτη εκπλήρωση των ανθρώπινων αναγκών και της απεριόριστης ελευθερίας των ανθρώπων πάνω στη γη. Η τέχνη πρέπει να δίνει μια εναλλακτική λύση. Ήθελα το έργο μου να βοηθήσει τους ανθρώπους να διαλέξουν, αφού πρώτα τους αναγκάσει ν' αναγνωρίσουν τον εαυτό τους, σύμφωνα με την πραγματική τους κλίση, σε μια από τις εικόνες μου. Τόσο το χειρότερο για εκείνον, που, όντας αναγκασμένος ν' αναγνωρίσει τον εαυτό του στο τέρας του πολέμου, θα είναι και πάλι τόσο αδύναμος που να μην μπορεί ν αλλάξει δρόμο.
(Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ)
Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ / 7ΑΠΡΙΛΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ

Στις 7 του Απρίλη παγκόσμια μέρα για την Υγεία είμαστε Όλες και Όλοι εκεί στο κρατικό νοσοκομείο της Νίκαιας στηρίζοντας έμπρακτα την κινητοποίηση των Γιατρών και των εργαζομένων στην Δημόσια Υγεία.
Αυτό που κάνουμε χρόνια τώρα γιατί για εμάς το δημόσιο Νοσοκομείο το δημόσιο σύστημα Υγείας είναι το αποκούμπι μας γιατί εμείς δεν λέμε άλλα και κάνουμε άλλα .

Μαζί με τους γιατρούς τους νοσηλευτές και παραϊατρικό προσωπικό του ΕΣΥ, και ιδιαίτερα του Κρατικού Νοσοκομείου Νικαίας που εξυπηρετούν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας με αυταπάρνηση και παρά τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, εξοπλισμό και υποδομές.

Ενώνουμε της φωνές μας Διεκδικούμε μαζί τους .

· Άμεση ενίσχυση του δημόσιου Συστήματος Υγείας σε όλες τις βαθμίδες του
· Μαζικές προσλήψεις μόνιμου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού
· Μέτρα Ατομικής Προστασίας για τους εργαζόμενους στην Υγεία που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα
· Επίταξη των υποδομών, μέσων και εξοπλισμού του ιδιωτικού τομέα υγείας για την διασφάλιση της υγείας του συνόλου της κοινωνίας και χωρίς αποζημίωση.

#7Aprili_Kontra_sto_Reuma_Nikaia

https://www.facebook.com/kontrastoreumanikaia/

Helin Bolek: Πέθανε η τραγουδίστρια του συγκροτήματος Grup Yorum μετά από απεργία πείνας

Πέθανε σήμερα 3 Απριλίου η Helin Bolek, μέλος του τουρκικού συγκροτήματος Grup Yorum, που βρίσκονταν σε απεργία πείνας επί 288 ημέρες.

Η νεαρή τραγουδίστρια από την Τουρκία μαζί με το έτερο μέλος του συγκροτήματος Ibrahim Gokcek, είχαν ξεκινήσει απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι ενάντια στις διώξεις του καθεστώτος Ερντογάν, τις απαγωγές και φυλακίσεις συνεργατών τους και μελών του συγκροτήματος Grup Yorum.

Μ’ αυτή τη μορφή αντίστασης επέλεξαν να υπερασπιστούν το δικαίωμα τους στην ελευθερία του λόγου και να αντισταθούν στην κρατική καταστολή που υφίστανται τόσο οι ίδιοι όσο και οι υποστηρικτές τους στην Τουρκία.

Τον προηγούμενο μήνα, δυνάμεις της αστυνομίας είχαν εισβάλλει στο σπίτι των Gokcek και Bolek στην Κωνσταντινούπολη και τους συνέλαβαν προκειμένου να τους μεταφέρουν στο νοσοκομείο για να υποβληθούν σε αναγκαστική βίαιη σίτιση.

Η Helin Bolek έφτασε να είναι κάτω από 40 κιλά, ενώ συνέχιζε αδιάκοπα τον αγώνα της για να αποφυλακιστούν τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος και να σταματήσουν οι διώξεις από το τουρκικό κράτος.

Την είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή το συγκρότημα μέσα από τις επίσημες σελίδες τους στα social media.

«Το μόνο που ήθελε η Helin ήταν να τραγουδά ελεύθερα τα τραγούδια της. Ο φασισμός του AKP (κυβερνών κόμμα Ερντογάν) είναι υπεύθυνος για το θάνατο της. Οι απαιτήσεις ήταν πολύ εύκολο να ικανοποιηθούν», γράφει σε μήνυμα του στο twitter η Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Grup Yorum.

http://bianet.org/bianet/insan-haklari/222416-olum-orucundaki-grup-yorum-uyesi-helin-bolek-yasamini-kaybetti

https://www.imerodromos.gr/helin-bolek-pethane-i-tragoydistria-toy-sygkrotimatos-grup-yorum-meta-apo-apergia-peinas/

ΠΑΙΖΩΜΕΝ ΠΑΙΔΙΑΝ;

Νίνα  Γεωργιάδου

Δε βλέπω τηλεόραση ούτε μισό λεπτό, σε μια προσπάθεια να διασώσω λίγα εγκεφαλικά κύτταρα.
Τα διαβάζω εδώ, μα κρατιέμαι μακριά, απ' όλο αυτό των όγκο ωχροκίτρινων υγρών και πυώδους γλίτσας, σχισμένης σάρκας, αιματοβαμμένων βελόνων αιμοβόρων συντευξιακών επιθέσεων, "γιατί δε φοράτε σωστά τη μάσκα σας;" χώνει το εν δυνάμει μολυσμένο μικρόφωνο στο στόμα του γέροντα, που του 'χει κυλήσει η μάσκα, η άμασκη φέρελπις δημοσιοκάφρα.
Ουρλιάζει ο κανάγιας απ' το στούντιο για την ανευθυνότητα δέκα μοναχικών που περπατούν στην παραλιακή σε απόσταση πέντε μέτρων μεταξύ τους, για να μην τρελαθούν. Ο κανάγιας ο υπεύθυνος για τη μέτρηση της "ατομικής ευθύνης" όλων εμάς των έγκλειστων και τρομοκρατημένων.
Στο σεμινάριο, στα υπόγεια των βοθροκάναλων, τους είπαν, "θα τους συμπυκνώσετε όλο τον κόσμο σ' ένα δόγμα, 'Ατομική Ευθύνη'. Να ακούγεται βαρύ. Σαν Ατομική Έκρηξη".
Αν πεθάνουν, φταίει η ανεπαρκής ατομική τους ευθύνη, ας πρόσεχαν. Αν παρ' ελπίδα ζήσουν, ζήτω μας που την υποδείξαμε, τους την επιβάλαμε, τους σώσαμε.
Ατομική ευθύνη, τρόμος, απέραντη μοναξιά και εναλλαγή όλων αυτών με την ολιγόλεπτη "νηφάλια και υπεύθυνη επιστημοσύνη" των 6μμ.
Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος και στη μέση εσύ κι εγώ, ο θεατής, το άθυρμα, ο τρομοκρατημένος, ο ανήμπορος, ο έγκλειστος, ο υποχόνδριος, ο μασκοφόρος, ο μοναχός, ο μοναχικός, ο καταθλιπτικός.
Μένω στο σπίτι γιατί μου το υπέβαλε η στοιχειώδης νοημοσύνη μου.
Γιατί ξέρω προκαταβολικά πως για μένα δεν θα βρεθεί ΜΕΘ αν χρειαστεί. Ούτε στο υπερφορτωμένο δημόσιο, που φιλοξενεί όλους τους τηλεοπτικούς εισαγγελείς, Πρετεντέρηδες και λοιπά σαπρόφυτα, άρρωστους τώρα κυριολεκτικά, άρρωστους από πάντα στην ουσία, ούτε στις χρυσοπληρωμένες, από μένα ιδιωτικές. Γιατί μια ζωή είμαστε μόνο αυτό. Οι χρήσιμοι ηλίθιοι που πληρώνουν. 11 μύρια εδώ, άλλα τόσα στο Μορέα γιατί, ένεκα η ατομική ευθύνη, έπεσε ο τζίρος, 30 μύρια στους κλινικάρχες, απαλλαγή 20 μύρια στους καναλάρχες.
Δεν μένω μέσα γιατί ο Σπύρος έπλυνε, ως Πόντιος Πιλάτος, τα κουλά του.
'Στην υγειά μας', Σπύρο. Στο Δείπνο Ηλιθίων, ποτέ δεν ήσουν ο καλεσμένος. Οικοδεσπότης ήσουν μια ζωή.
Κι ετσι ανοιχτοχέρηδες που είμαστε, ελάτε και στην 'Ελληνική Αγωγή' του Αδώνιδος, που συμπληρώνει και ολοκληρώνει την εξ αποστάσεως εκπαίδευση της Κεραμίδας, σε τιμή προσφοράς, 5 μόλις ευρώ, 'να παίξωμεν παιδιάν', τις πιτσικουλιές στα μαρμαρένια αλώνια.

ΩΔΗ ΣΤΟ ΑΔΕΙΟ

Οι δρόμοι άδειασαν, τα παράθυρα φώτισαν, οι ζωές κλείστηκαν στους τέσσερις τοίχους που τους αναλογούν. “Νεκρή κτίση” μέχρι ν’ αλλάξει ο αέρας, να κατοικήσουμε ξανά τους κόσμους μας.

Λονδίνο, Μεγάλη Βρετανία. Ώρα αιχμής στην αγγλική μητρόπολη.
Andrew Testa για τους New York Times

Νέα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, 19 Μαρτίου

Σάο Πάολο, Βραζιλία, 18 Μαρτίου

Παρίσι, Γαλλία, 18 Μαρτίου 2020

Μόναχο, Γερμανία. Μια στάση μετρό χωρίς τους επιβάτες της.
Laetitia Vancon για τους New York Times

Μόσχα, Ρωσία. Οι θέσεις έμειναν κενές για την πρόβα. Και παρέμειναν χωρίς θεατές κατά την διαδικτυακή παράσταση.
Sergey Ponomarev για τους New York Times

Πεκίνο, Κίνα. Ένα βραδινό γεύμα σε μια γειτονιά που είναι γνωστή για τη νυχτερινή ζωή της.
Gilles Sabrié για τους New York Times

Καράκας, Βενεζουέλα. Ημέρα δεύτερη της καραντίνας.
Adriana Loureiro Fernandez για τους New York Times

Λος Άντζελες, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ο ωκεανός δεν αλλάζει μα η παραλία της Σάντα Μόνικα είναι αγνώριστη.
Philip Cheung για τους New York Times

Βαρκελώνη, Ισπανία. Η Λας Ράμπλας ανήκει μόνο στα περιστέρια της πια.
Maria Contreras Coll για τους New York Times

Νιου Τζέρσεϋ, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Κανένας πελάτης. Μόνο στο χέρι.
Bryan Anselm για τους New York Times

Σρίναγκαρ, Ινδία. Σε μια τουριστική σεζόν δίχως τουρίστες, βάρκες δίχως επιβάτες.
Atul Loke για τους New York Times

Μπανγκόκ, Ταϊλάνδη. Ένας τόπος τουρισμού για τους Κινέζους της Γουχάν. Τώρα νεκρός.
Amanda Mustard για τους New York Times

Βερολίνο, Γερμανία. Κρατήστε αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ σας…
Emile Ducke για τους New York Times

Νέο Δελχί, Ινδία. Μια μέρα πανηγυριού. Χωρίς επισκέπτες.
Saumya Khandelwal για τους New York Times

Ρώμη, Ιταλία. Η Πιάτσα ντι Σπάνια όπως ποτέ ξανά.
Alessandro Penso για τους New York Times

Ουάσιγκτον, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ούτε οι ανθισμένες κερασιές δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν επισκέπτες στο μνημείο του Λίνκολν.
Alyssa Schukar για τους New York Times

Τόκιο, Ιαπωνία. Όταν ο κόσμος έπαψε να “γυρίζει”.
Noriko Hayashi για τους New York Times

Σεούλ, Νότια Κορέα. Ακολούθησαν την Κίνα, χτυπήθηκαν και άδειασαν τους δρόμους.
Woohae Cho για τους New York Times

Μιλάνο, Ιταλία. Το Navigli, το μέρος που οι Ιταλοί του βορρά συγκεντρώνονται στο τέλος της ημέρας τους.
Alessandro Grassani για τους New York Times

Σαν Φρανσίσκο, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Οι κάτοικοι της Καλιφόρνια έμειναν στο σπίτι.
Rozette Rago για τους New York Times

Ραγουαλπίντι, Πακιστάν. Κανένας όρθιος, κανένας καθισμένος. Εκεί που άλλοτε δίναν μάχη για να μετακινηθούν.
Saiyna Bashir για τους New York Times

Νέα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Οι μεταφορές σταμάτησαν, το νεκρό Oculus, σε μια πόλη που βρίσκεται σε στάση.
Victor J. Blue για τους New York Times

Γιανγκόν, Μιανμαρ. Ένα από τα μέρη για να απολαύσεις τη θέα. Κι η θέα άλλαξε. Δραματικά.
Minzayar Oo για τους New York Times

Σάο Πάολο, Βραζιλία. Η τελευταία ταινία πριν κλείσουν οι κινηματογράφοι.
Victor Moriyama για τους New York Times

Σιεμ Ριπ, Καμπότζη. Οι επισκέψεις στην Άνγκορ Βατ τελείωσαν, οι παμπ δίπλα της παραμένουν “νεκρές”.
Adam Dean για τους New York Times

Σύδνεϋ, Αυστραλία. Την ώρα του ηλιοβασιλέματος, η Όπερα παρέμεινε άδεια.
Matthew Abbott για τους New York Times

Χονγκ Κονγκ. Θέα για λίγους πια.
Lam Yik Fei για τους New York Times

Yogyakarta, Ινδονησία. Μόνο οι πέτρες χρειάζονται φύλαξη.
Ulet Ifansasti για τους New York Times

Παρίσι, Γαλλία. Ο Πύργος είναι ακόμα εκεί. Οι θεατές του, όχι.
Andrea Mantovani για τους New York Times

Μπογκοτά, Κολομβία. Έτσι διηγείσαι μία ιστορία αποκλεισμού.
Federico Rios για τους New York Times

Τεχεράνη, Ιράν. Ένας για όλους; Όλοι για έναν…
Arash Khamooshi για τους New York Times

Ο κόσμος μας άλλαξε. Οι καιροί έγιναν δύσκολοι. Δείτε τις εικόνες ξανά και μείνετε σπίτι. Για να το περάσουμε.

https://youropia.gr/adeies-poleis/?fbclid=IwAR2qglPu1aqg2ZaxccXkSaRQbbTVGVbCcPCBvFnYX5oHERnDM_jm8uVGICw