Ελέυθεροι με <<περιοριστικούς όρους>> οι δολοφόνοι του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΜΗΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ

Το γράμμα της δασκάλας του Αλέξανδρου

Της Λινας Γιανναρου

Για τον Αλέξανδρο ήταν η «κυρία Βιργινία». Για εκείνην ένας μαθητής. Οταν σε μια στιγμή της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 η μοίρα και μια σφαίρα τα ’φεραν μια 15χρονη ζωή να λήξει τόσο πρόωρα, η «κυρία» έγινε μητέρα, έγινε φίλη, έγινε συμμαθήτρια, έγινε η πατρίδα η ίδια. Κι έπιασε να γράφει. Να γράφει χωρίς σταματημό ένα γράμμα που μόνο πριν από λίγες μέρες τόλμησε να στείλει στη μητέρα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, Τζίνα Τσαλικιάν. Που με τη σειρά της έπιασε να διαβάζει μια μέρα καθ’ οδόν προς την Αμφισσα για μια δίκη που μοιάζει να μην έχει τελειωμό...

«Συγγνώμη καλέ μου...»

«Η μοίρα το έφερε –έγραφε η δασκάλα– να συναντήσω αυτό το γλυκύτατο πλάσμα σε μια τρυφερή ηλικία και να μοιραστώ μαζί του στιγμές όμορφες, δύσκολες, χαρούμενες, αληθινές. Να δω το χαμόγελό του, να αφουγκραστώ την καρδιά του. (...) Συγγνώμη καλέ μου Αλέξανδρε για όλες εκείνες τις φορές που σε μάλωσα γιατί δεν έγραφες σωστά το “κ”, συγγνώμη γιατί τόσο σε πίεσα να έχεις ένα καθαρό και τακτοποιημένο τετράδιο, συγγνώμη για όλες τις στιγμές που, θέλοντας να σου περάσω τη γνώση, ήμουν αυστηρή και ανυποχώρητη, που στόχευα τόσο πολύ στο –έτσι κι αλλιώς έξυπνο– μυαλουδάκι σου, συγγνώμη για εκείνες τις φορές που η καρδιά σου και ό,τι αυτή πολύτιμο κουβαλούσε περνούσε σε δεύτερη μοίρα μπροστά στον απόλυτο στόχο: “να μάθεις σωστά”».

Γράφοντας, άρχισε να απευθύνεται σε όλους τους μαθητές της: «Συγγνώμη παιδί μου, κάθε μαθητή και μαθήτριά μου, για όλες εκείνες τις άχαρες στιγμές που το μυαλό γίνεται ο αποκλειστικός στόχος, που οι παλμοί της καρδιάς, η επαφή, το συναίσθημα ατονούν και χάνονται μέσα στο ισοπεδωτικό χωνευτήρι του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Συγγνώμη που σε βομβαρδίζω με θεωρίες και λόγια όταν στην πράξη τίποτα δεν κάνω για να φτιάξω την κοινωνία μας καλύτερη, ώστε να έχω να σου παραδώσω ένα κομματάκι ελπίδας, εκείνης της ελπίδας που βρίσκω στο βλέμμα σου όταν τολμώ να σε κοιτάξω κατάματα. Αυτής της ελπίδας το φως κρατάει το φυλαχτό και μην το σπαταλάς ανώφελα. Αναψε μια μικρή φωτιά και ζέστανε τον παγωμένο από τη βία, την οργή και τη θλίψη κόσμο μας. Μην αφήσεις το σκοτάδι να μας πνίξει. Τούτες τις μέρες ψάξε και βρες την αληθινή χαρά μέσα σου, εκείνη που πηγάζει από την αγάπη, τη συντροφικότητα, το μοίρασμα και μην υποκύψεις στις σειρήνες της χαλασμένης από το χρήμα κοινωνίας μας. Κάνε δώρο στους γύρω σου αυτή την αλήθεια της ψυχής σου, μήπως και ο κόσμος ζεστάνει λίγο, μήπως αποκτήσει λίγη ανθρωπιά...». Για να καταλήξει: «Κι εγώ ένα πράγμα σου υπόσχομαι: πως θα προσπαθώ από ’δω και πέρα να βάζω πρώτα απ’ όλα στόχο την καρδιά, την τρυφερή και ανήσυχη εφηβική σου καρδιά...».

Η κ. Τσαλικιάν κρατάει το γράμμα αυτό συνεχώς κοντά της. Παρηγοριά ότι κάποιοι «ακόμα θυμούνται». Και πόσο συγκλονιστικό γύρισμα της μοίρας, η κυρία Βιργινία να γεννήσει το δεύτερο παιδί της στις 6 Δεκεμβρίου 2009...

Αφήστε κάτω το παιδί