επικαιροποιούμε την περσυνή ανάρτηση για τα 60 χρόνια απο την δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη , γιατί θεωρώ ότι είναι πάντα επίκαιρη
Η πρώτη δίκη με το νόμο 509/1947
Ο Ν. Μπελογιάννης στη δίκη, με την συγκατηγορούμενή του αγωνίστρια, ηθοποιό, Μαρία Φωκά
Ο
Μπελογιάννης έπεσε στα χέρια της Ασφάλειας στις 20 Δεκεμβρίου 1950. Οι
αστυνομικοί, που κατά πάσα πιθανότητα τον περίμεναν, τον συνέλαβαν μόλις
μπήκε στο σπίτι της οδού Πλαπούτα 30, κοντά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το
σπίτι λειτουργούσε ως γιάφκα του παράνομου μηχανισμού.
Η σύλληψη ανακοινώθηκε από τον Τύπο στις 4 Ιανουαρίου 1951. Αναφέρονταν ανάμεσα σε άλλα: «Ο
Νίκος Μπελογιάννης, εξ Αμαλιάδος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του
ΚΚΕ, αποσταλείς κατόπιν εντολής του Πολιτικού Γραφείου από τας χώρας του
Παραπετάσματος εις την Ελλάδα (...) διά την ανασυγκρότησιν του
παρανόμου μηχανισμού και την προπαρασκευήν του Τετάρτου Γύρου. (...)
συνελήφθη εις τας Αθήνας, κατόπιν κεραυνοβόλου ενεργείας της Ασφαλείας
του Κράτους, (...) Ο Μπελογιάννης έφθασεν εις τας Αθήνας, κατέλυσεν εις
το ξενοδοχείον «Μέγα» και ήρχισεν αμέσως τας επαφάς του με τα στελέχη,
χρησιμοποιών ως σύνδεσμον την Ελλη Ιωαννίδου, μέλος της ΚΟΑ»1.
Μαζί με τον Μπελογιάννη πιάστηκαν ακόμα 92 σύντροφοι.
Οι 93 κομμουνιστές παραπέμφθηκαν σε δίκη με βάση το νόμο 509/1947, ότι επεδίωξαν «την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος».
Η
δίκη τους άρχισε στις 19 Οκτωβρίου 1951 στο Εκτακτο Στρατοδικείο
Αθηνών, που συνεδρίαζε στα δικαστήρια της οδού Σανταρόζα. Πρόεδρος του
δικαστηρίου ήταν ο αντισυνταγματάρχης της στρατιωτικής δικαιοσύνης
Ανδρέας Σταυρόπουλος και στρατοδίκες οι ταγματάρχες Νικόλαος Κομνιανός,
Γεώργιος Παπαδόπουλος (ο μετέπειτα δικτάτορας), Γεώργιος Κοράκης και ο
λοχαγός Θεμ. Κυριακόπουλος.
Αφίσα
για εκδήλωση του ΚΚΕ που είχε γίνει στη Θεσσαλονίκη, προς τιμήν των
τεσσάρων εκτελεσθέντων: Ν. Μπελογιάννη, Δ. Μπάση, Ν. Καλούμενου και Η.
Αργυριάδη
Με τη στάση του στο δικαστήριο ο Μπελογιάννης συνέτριψε το κατηγορητήριο, υπεράσπισε την πολιτική του ΚΚΕ και τον αγώνα του ΔΣΕ:«Αντιτάξαμε
βία στη βία. Δεν ήταν δυνατό να καθίσουμε και να λέμε "σφάξε με αγά
μου, ν' αγιάσω". Η πολιτική μας αυτή στηρίζονταν στο λαό, γι' αυτό και
τρία χρόνια αντιμετωπίσαμε τόσες δυσκολίες»2.
Τέλειωσε την απολογία του με τα παρακάτω λόγια: «Σας μίλησα για την πολιτική του ΚΚΕ. Θέλω όμως να τονίσω και αυτό: Οτι το ΚΚΕ έχει ρίζες στο λαό ποτισμένες με αίμα και δεν εξοντώνεται ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα.
Η πολιτική του απόβλεπε πάντοτε στο καλό του λαού και της χώρας μας. Σ'
αυτό αποβλέπει και σήμερα. Γι' αυτό και ο λαός το υποστηρίζει. (...)
Γι' αυτή μας την πολιτική με δικάζετε. Δεν ζητώ την επιείκειά σας. Θα
δεχτώ με περηφάνια και στωικότητα την καταδίκη μου και θαρραλέα θα
αντιμετωπίσω ακόμη και το εκτελεστικό σας απόσπασμα».3
Η δίκη διάρκεσε έως τις 16 Νοέμβρη. Από τους 93 κατηγορούμενους οι 12 καταδικάστηκαν σε θάνατο.4
Μετά τη δίκη ο Μπελογιάννης μεταφέρθηκε στις φυλακές της Κέρκυρας. Εκεί ολοκλήρωσε το γνωστό βιβλίο «Σχέδιο για μια ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας: Πρώτες μακρινές ρίζες, προσχέδιο, σημειώσεις», το οποίο είχε αρχίσει να σχεδιάζει στο κελί της απομόνωσης.
Οι ασύρματοι - η δεύτερη δίκη με το νόμο 375/1936
Στο
μεταξύ, δύο μέρες πριν από τη λήξη της πρώτης δίκης, στις 14 Νοέμβρη
1951, δυνάμεις της Κρατικής Ασφάλειας περικύκλωσαν τη βίλα «ΑΥΡΑ» στην
Ανω Γλυφάδα και το σπίτι της οδού Λυκούργου 39 στην Καλλιθέα. Η βίλα
«ΑΥΡΑ», όπου ζούσε η οικογένεια του Ηλία Αργυριάδη, παλιού στελέχους του
ΚΚΕ, ήταν η κρύπτη του ενός ασυρμάτου και το σπίτι της Καλλιθέας, όπου
κατοικούσε η οικογένεια του Νίκου Καλούμενου, επίσης παλιού στελέχους
του Κόμματος, ήταν η κρύπτη του δεύτερου ασυρμάτου. Σε αυτήν βρισκόταν
εκείνη την ώρα και ο Βαβούδης. Στο μεταξύ, από τις 23 Οκτώβρη 1951 είχε
συλληφθεί από την Ασφάλεια Πειραιά ο δικηγόρος και οικονομολόγος
Δημήτρης Μπάτσης.5
Στο
πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», 2 Μάρτη 1952, η ανακοίνωση της
θανατικής ποινής της δεύτερης δίκης Μπελογιάννη, από τον πρόεδρο του
Στρατοδικείου
Ο
Αργυριάδης συνελήφθη, ενώ η γυναίκα του Κατερίνα Δάλλα φέρεται να
αυτοκτόνησε λίγες μέρες αργότερα, σύμφωνα με την ανακοίνωση της
Αστυνομίας. Συνελήφθη επίσης ο Ν.Καλούμενος. Ο Βαβούδης αυτοκτόνησε μέσα
στην κρύπτη.Με το «στοιχείο» των ασυρμάτων άρχισε στις 15
Φλεβάρη 1952 η δεύτερη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και ακόμα 28
κομμουνιστών, με την κατηγορία της «διενέργειας κατασκοπείας κατά των συμφερόντων του κράτους».
Η
δίκη στο Α΄ Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών διεξήχθη με βάση τον Μεταξικό
νόμο 375/1936, που ανασύρθηκε από τα συρτάρια και μπήκε σε εφαρμογή.
Με
την κατηγορία της κατασκοπείας το αστικό κράτος επεδίωξε το διασυρμό
του ΚΚΕ ως κόμματος ξενοκίνητου, που η δράση του δήθεν ερχόταν σε ευθεία
σύγκρουση με τα συμφέροντα του λαού. Η κατηγορία εξυπηρετούσε το στόχο
της απομόνωσης του ΚΚΕ από το λαό, τη συκοφάντηση και το μηδενισμό της
ηρωικής δράσης του ενάντια στο γερμανοϊταλικό και βουλγαρικό και στη
συνέχεια στον αγγλικό και αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ο ταξικός αντίπαλος
κατασκεύασε αυτήν την κατηγορία, διαστρέφοντας απόλυτα το περιεχόμενο
του προλεταριακού διεθνισμού, τον πατριωτισμό της εργατικής τάξης.
Στην Ελλάδα, η «Φωνή της Αμερικής» μετέδωσε: «Η
δίκη Μπελογιάννη αποδεικνύει στον Ελεύθερο Κόσμο πως τα κομμουνιστικά
κόμματα, όπου κι αν βρίσκονται, δεν είναι πολιτικά κόμματα, όπως τα
υπόλοιπα, αλλά κατασκοπευτικές οργανώσεις»6.
Το
αστικό κράτος είχε και άλλους λόγους που χρειαζόταν την αναβίωση του
συγκεκριμένου νόμου. Η επιλογή του συντασσόταν με τη διεθνή
αντικομμουνιστική υστερία και την ψυχροπολεμική πολιτική του
καπιταλισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την ίδια περίοδο στις ΗΠΑ (29
Μάρτη 1951) καταδικάστηκαν σε θάνατο ως κατάσκοποι της Σοβιετικής
Ενωσης ο Τζούλιους και η Εθελ Ρόζενμπεργκ, που εκτελέστηκαν στην
ηλεκτρική καρέκλα στις 19 Ιούνη 1953.
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, στο εργοστάσιο σιδηροδρόμων της Ρουμανίας
Στις 18 Φλεβάρη 1952 η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου «για τους πραγματικούς σκοπούς της νέας δίκης Μπελογιάννη» ανέφερε:«Ποιος θα πιστέψει το συνεργάτη του Ιταλού κατακτητή και τον οργανωτή της δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ7, το δήμιο του ελληνικού λαού Ρέντη, τα παραμύθια και τα κατασκευάσματά του; Ποιος θα πιστέψει την κατηγορία για κατασκοπεία τη στιγμή που ο επίσημος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Ο(ργανισμό) Ε(νωμένων) Ε(θνών) Κύρου
από πολύ τώρα καιρό ζητούσε απ' την κυβέρνηση, όπως έγραψε το προσωπικό
δημοσιογραφικό του όργανο, η "Εστία" της 12ης του Δεκέμβρη 1951, οι
κομμουνιστές να δικάζονται όταν δε συνεδριάζει η γενική συνέλευση του
ΟΕΕ και με την κατηγορία της κατασκοπείας, ανεξάρτητα αν αυτή στέκει
είτε όχι; (...) Ποιος μπορεί να αμφιβάλλει για τους
πραγματικούς σκοπούς της νέας δίκης Μπελογιάννη, όταν οι υπουργοί της
παλατιανής καμαρίλας και του Πλαστήρα, Σακελλαρίου και Ρέντης (...)
δήλωναν στη Βουλή στις 10 του Δεκέμβρη του 1951 ότι η πρώτη δίκη του
Μπελογιάννη ήταν λάθος, ότι έπρεπε να παραπεμφεί ο Μπελογιάννης με τους
συναγωνιστές του στο τακτικό στρατοδικείο, (...) "θα είχον αναμφιβόλως
σήμερον εκτελεστεί" (Ρέντης) και όταν ξέρει την κανιβαλική δήλωση του
Σακελλαρίου στην ίδια συνεδρίαση: "Σας δίνω το λόγο μου ότι θα
εκτελεσθούν όλοι";»8.
Εργάτες
του εργοστασίου «Ναγκέμπα» της ΓΛΔ, το οποίο μετονομάστηκε σε
«Μπελογιάννης» σε πρωτομαγιάτικη εκδήλωση, μαζί με Ελληνες πολιτικούς
πρόσφυγες να κρατούν μια φωτογραφία του Μπελογιάννη
Σε επόμενη ανακοίνωση, στις 23 Φλεβάρη 1952, «Η σκηνοθεσία καταρρέει. Κάτω τα χέρια απ' τον Μπελογιάννη» το ΠΓ κατάγγειλε:«Ο
γνωστός (...) Ρέντης ομολόγησε χτες στη Βουλή ότι καταρρακώθηκε κιόλας η
εγκυρότητα του στρατοδικείου και της απόφασής του. (...) Το ΚΚΕ ποτέ
δεν έκρυψε την πολιτική του (...) δηλώνει ότι είναι πάντα έτοιμο να
δεχθεί μέσα στην ίδια την Αθήνα οποιαδήποτε πολιτική αντιδικία με τον
μοναρχοφασισμό και την αμερικανοκρατία, εφόσον θα εξασφαλίζονταν οι
απαραίτητες νομικές και πολιτικές εγγυήσεις, κάτω από την εποπτεία του
ίδιου του λαού και αρμόδιων διεθνών δημοκρατικών και προοδευτικών
οργανώσεων».9
Για πολλούς λόγους, λοιπόν, το
αστικό κράτος «ξεπάγωσε» το νόμο 375/1936 «περί κατασκοπείας» και
οδήγησε τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του σε δεύτερη δίκη, παρά το
γεγονός ότι εκείνη την περίοδο οι εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων
είχαν σταματήσει και παρά το γεγονός ότι ο Μπελογιάννης είχε ήδη
καταδικαστεί σε θάνατο με το νόμο 509/1947. Η κατηγορία της κατασκοπείας
ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατο να εμπέσει σε αμνηστία, σε αντίθεση με
τις καταδίκες με τον 509, για τις οποίες διαφαινόταν ότι μπορούσε η
ποινή του θανάτου να μετατραπεί σε ποινή ισόβιων δεσμών.
Στο
μεταξύ, ενώ κινήθηκε η διαδικασία παραπομπής των θανατικών ποινών στο
Συμβούλιο Χαρίτων, που σε συνέχεια η γνωμάτευσή του θα αποστελλόταν στον
βασιλιά Παύλο, ο οποίος θα έπαιρνε την τελική απόφαση, ογκώθηκε η
διεθνής αντίδραση για τη ματαίωση των εκτελέσεων και πύκνωσαν οι
διαμαρτυρίες και τα τηλεγραφήματα προς την κυβέρνηση και τον βασιλιά.
Προσωπικότητες παγκόσμιου κύρους, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Λουί Αραγκόν,
ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, ο Ζαν Κοκτώ και άλλοι, κινητοποιήθηκαν,
μαζί με εκατομμύρια ανθρώπους, για τη σωτηρία του Μπελογιάννη και των
συντρόφων του.
Διαδήλωση διαμαρτυρίας στη Βιέννη για την εκτέλεση των τεσσάρων κομμουνιστών
Η
κατηγορία «περί κατασκοπείας» αντιμετωπίστηκε ως πρόκληση από ανθρώπους
των επιστημών και των τεχνών με διεθνές κύρος, ακόμα και από πολιτικούς
του αστικού κόσμου, οι οποίοι αντιμετώπισαν ευέλικτα αυτή την ασύστατη
κατηγορία.Το ΚΚΕ, με ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ, στις 18 Φλεβάρη 1952, διακήρυξε: «Μας
κατηγορούν για παράνομη δράση. Τους απαντάμε: Το πιο νόμιμο και ιερό
δικαίωμα και υποχρέωση του κάθε πατριώτη Ελληνα είναι να παλεύει την
παρανομία τους και το νόμο τους. Η πιο άγια και απαραβίαστη νομιμότητα
σήμερα στην Ελλάδα είναι ο αγώνας, ο ανειρήνευτος και αποφασιστικός».10
Απολογία κουκουέδων
Η
στάση του Μπελογιάννη, της Ελλης Ιωαννίδου, του Τάκη Λαζαρίδη και άλλων
κατηγορουμένων στη δεύτερη δίκη ήταν υποδειγματική, όπως και στην
πρώτη. Η επιχειρηματολογία τους κατακεραύνωσε και συνέτριψε την
κατασκευασμένη κατηγορία.
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη: «...
Τον Απρίλη του 1944 στη Λακωνία, τότε που ήταν η περίοδος που οι
σύμμαχοι ετοίμαζαν την απόβαση στη Δυτική Ευρώπη, το δεύτερο μέτωπο, για
να παραπλανηθούν οι γερμανοί έδωσε εντολή εδώ πέρα το Στρατηγείο της Μ.
Ανατολής, έδωσε εντολή στον ΕΛΑΣ να αρχίσει μια έντονη δράση κατά των
γερμανών, με σκοπό ακριβώς αυτοί να παραπλανηθούν. Και πραγματικά άρχισε
αυτή η δράση. Οι γερμανοί νόμισαν ότι μπορεί κάτι να συμβεί εδώ πέρα
και άρχισαν να παίρνουν μέτρα και ειδικότερα στη Νότια Πελοπόννησο πιο
πολύ. Εκείνη την περίοδο ακριβώς στη Λακωνία πήρα μια πληροφορία ότι θα
περάσει ένας γερμανός Στρατηγός με το επιτελείο του και ένα τμήμα
γερμανικό για να επιθεωρήσει τα έργα που γινόντουσαν στη Νότια
Πελοπόννησο και με ρώτησαν οι άγγλοι τι θα κάνουμε, θα τους χτυπήσουμε ή
όχι; Και η ερώτηση αυτή είχε το νόημά της, γιατί ένα γερμανό Στρατηγό
θα τον πληρώναμε πολύ ακριβά. Είχαν προηγηθεί άλλες περιπτώσεις. Στο
Κούρνοβο ανατινάχτηκε μια αμαξοστοιχία και εκτελέστηκαν 120 στελέχη του
ΚΚΕ που είχαν κάνει και στην Ακροναυπλία. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν
χωρούν δισταγμοί και αδίσταχτα είπα, χτυπήστε τους. Πέρασαν, δεν έχω
ακριβώς την εφημερίδα και ξεχνώ το όνομα του Στρατηγού, τον χτύπησαν,
σκοτώθηκε ο γερμανός, το επιτελείο του και αρκετοί φαντάροι. Για
αντίποινα οι γερμανοί τουφέκισαν 200 στελέχη του Κόμματος στο
σκοπευτήριο της Καισαριανής από το Χαϊδάρι. Επίσης την ίδια ακριβώς
περίοδο ανακοίνωσαν: "ως αντίποινα διά την δολοφονία δύο γερμανών Αξ/κών
διαπραχθείσαν την 25 Απριλίου 1944 ανάνδρως εξ ενέδρας, διέταξα τον
τυφεκισμόν 110 κομμουνιστών επί τόπου και την ριζικήν καταστροφήν του
χωρίου Κυριάκη. Ο Ανώτατος Αρχηγός των Ταγμάτων Ασφαλείας και της
Αστυνομίας Ελλάδος", δηλαδή ο περιβόητος Σιμάνα. Αυτή ήταν η δική μας
δράση. Και αυτές τις εκατόμβες προσφέραμε. Ετσι αγαπάμε εμείς την
Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας».11
Την 1η Μαρτίου εκδόθηκε η απόφαση του στρατοδικείου που προέβλεπε την ποινή του θανάτου για 8 κατηγορούμενους12. Ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε δις εις θάνατον.
Στο «συνήθη τόπο» νύχτα Κυριακής
Την
Κυριακή 30 Μάρτη 1952 ο Νίκος Μπελογιάννης και ακόμα 3 από τους 8
καταδικασμένους σε θάνατο (ο Ηλίας Αργυριάδης, ο Νίκος Καλούμενος και ο
Δημήτρης Μπάτσης) έπεφταν νεκροί από τα βόλια του εκτελεστικού
αποσπάσματος. Η εκτέλεση των τεσσάρων κομμουνιστών έγινε στο «συνήθη
τόπο» των εκτελέσεων (Γουδή, πίσω από το νοσοκομείο «Σωτηρία») υπό το
φως των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων. Ηταν νύχτα, ώρα 4 και
10΄. Σε λίγο θα ξημέρωνε.
Οι νεκροί μεταφέρθηκαν στο Γ΄
Νεκροταφείο όπου και θάφτηκαν, ενώ πλήθος κόσμου, μόλις πληροφορήθηκε
τις εκτελέσεις, άρχισε να καταφθάνει στο Γ΄ Νεκροταφείο, για να αποθέσει
ένα κόκκινο γαρύφαλλο, φωνάζοντας συνθήματα κατά των δολοφόνων. Η
αστυνομία προχώρησε σε συλλήψεις.
Το ΚΚΕ κατάγγειλε τη δολοφονία με ανακοίνωση του ΠΓ στις 30 Μάρτη 1952, όπου ανέφερε μεταξύ άλλων: «Σήμερα
στις 4 η ώρα έπαψε να χτυπάει η φλογερή καρδιά ενός μεγάλου αγωνιστή
του λαού της Ελλάδας και της φιλειρηνικής ανθρωπότητας. (...) Ο
Μπελογιάννης έπεσε από τα αμερικάνικα βόλια που τα έριξαν οι δήμιοι
Πλαστήρας - Βενιζέλος. Ο Μπελογιάννης όμως ζει μέσα στις καρδιές
εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο Μπελογιάννης πέρασε στο πάνθεον των
μεγάλων ηρώων της προοδευτικής ανθρωπότητας».13
Για την εκτέλεση του Μπελογιάννη γράφτηκε στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 30 Μάρτη 1952: «Κατεβλήθη
προσπάθεια όπως η ποινή του Μπελογιάννη μετατραπεί εις ισόβια δεσμά,
λόγω της αναγραφής εις την απόφασιν του Στρατοδικείου της φράσεως ότι
καταδικάζεται διά το αδίκημα της κατασκοπείας διά το μέχρι του Ιουνίου
1950 χρονικόν διάστημα. Αλλά, λόγω της θέσεως την οποίαν κατέχει εις το
ΚΚΕ, η άποψις αυτή δεν έγινεν δεκτή από τον Ανώτατον Αρχοντα».
Οι δολοφόνοι
Στην
εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του επέμεναν οι ΗΠΑ, η
κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας και οι εγχώριοι αστοί, Παλάτι και κομματικές
ηγεσίες, με πρώτη φυσικά την κυβέρνηση του Ν. Πλαστήρα, μαζί και ο
υπουργός Δικαιοσύνης Δημ. Παπασπύρου, ο οποίος προσποιήθηκε όλα τα
μετέπειτα χρόνια ότι δεν γνώριζε πως οι εκτελέσεις θα γίνονταν Κυριακή!
Μέχρι και ο Νίκος Παπαπολίτης δημοσίευσε άρθρο στο οποίο έγραφε: «...πρέπει
πάντως να επισημανθεί ο ρόλος του αρμόδιου υπουργού της Δικαιοσύνης, ο
οποίος εξυπαρχής υπήρξε σκοτεινός και ακατανόητος».14
Ας
θυμηθούμε ότι ο Πλαστήρας έκανε τις παρακάτω δηλώσεις στις 17 Νοέμβρη
1951, μετά την πρώτη δίκη και καταδίκη σε θάνατο του Νίκου Μπελογιάννη: «Ο
Μπελογιάννης και οι μετ' αυτού καταδικασθέντες σε θάνατο από το Εκτακτο
Στρατοδικείο Αθηνών δεν πρόκειται να εκτελεστούν. Απόφασις της
κυβερνήσεως είναι ότι δι' αδικήματα διαπραχθέντα προ της 1ηςΝοεμβρίου
1951, οπότε η παρούσα κυβέρνησις δεν ευρίσκετο εις την Αρχήν, αι τυχόν
επιβαλλόμεναι θανατικαί ποιναί διά κομμουνιστικήν δράσιν θα υπήγοντο εις
την ρύθμισιν η οποία είχε συμφωνηθεί δι' όλας τας μέχρι τούδε
επιβληθείσας και μη εκτελεσθείσας θανατικάς καταδίκας».15
Ωστόσο, στις 8 Δεκέμβρη 1951 ο ρ/φ σταθμός «Ελεύθερη Ελλάδα» μετέδωσε: «Περίμενε
ο Πλαστήρας να τελειώσει η συζήτηση του ελληνικού ζητήματος στη Γ.Σ.
του ΟΗΕ για να εξαγγείλει τις οριστικές αποφάσεις της κυβέρνησής του για
τα λεγόμενα μέτρα επιεικείας, που τα κοιλοπόνησε βδομάδες ολόκληρες.
Και τις ανακοίνωσε χτες με τον υπουργό του της Δικαιοσύνης Παπασπύρου,
όταν στον ΟΗΕ έκλεινε η συζήτηση στο ελληνικό. Το πρώτο μέτρο
"ειρήνευσης" που παίρνει ο Πλαστήρας είναι ότι εξαιρεί την περίπτωση του
Ν. Μπελογιάννη και των 11 συντρόφων του - που τους καταδίκασε σε θάνατο
το στρατοδικείο της Αθήνας - από την μετατροπή των θανατικών ποινών σε
ισόβια δεσμά. Ο Παπασπύρου δήλωσε επίσης ότι η "υπό όρους απόλυσις" δεν
θα ισχύσει για τους καταδικασμένους πάνω από 20 χρόνια και γι' αυτούς
που καταδικάστηκαν απ' τα κακουργιοδικεία, δηλαδή για όλους τους
φυλακισμένους αγωνιστές της πρώτης Εθνικής Αντίστασης».16
Η
διάσταση λόγων και έργων μετά τη δεύτερη δίκη είναι προφανής. Πολλά
χρόνια αργότερα ο Ανδρέας Ιωσήφ, υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στην
κυβέρνηση Πλαστήρα, αποκάλυψε σε εκπομπή της ΝΕΤ (28 Μάρτη 2002): «Είχαμε
συνεδρίαση του λεγομένου μικρού υπουργικού συμβουλίου. Εξήταζε τα κάπως
μυστικά ζητήματα. Και το θέμα ήταν το αποτέλεσμα της δίκης και το τι
γίνεται παραπέρα. Ηταν ένα συμβούλιο στο οποίο μετείχαν μόνο ο Σοφοκλής
Βενιζέλος, φυσικά ο Πλαστήρας, ο Γιώργος Καρτάλης, ένας έκτακτος
άνθρωπος, έντιμος, καλός οικονομολόγος που είχε το βάρος του υπουργείου
Συντονισμού, ο υπουργός Ρέντης, απόγονος του Ζαΐμη και εγώ. Και ακούω σε
κάποια στιγμή να λέει ο Ρέντης: "Πόσους να στείλουμε στο απόσπασμα;
Τέσσερις ή έξι;" Και φαίνεται πετάχτηκα αυθόρμητα και είπα: Κύριε
Υπουργέ μιλάμε για εκτελέσεις. Δεν απήντησε αλλά μου έστειλε ένα φονικό
βλέμμα (...) Δημοσιογράφος (Κούλογλου): Κανείς άλλος δεν πήρε το λόγο να μιλήσει, ούτε ο Πλαστήρας δεν πήρε θέση; Ιωσήφ: Μιλιά. Ούτε αυτός, ούτε ο Βενιζέλος, ούτε ο Καρτάλης. Το
άλλο πρωί αμέσως έτρεξα στον Γιώργο Καρτάλη. Και του είπα: "Γιώργο το
να πει κάτι ή να κάνει κάτι ένας μικρός κούκος Ανοιξη δεν έρχεται. Αν
εσύ όμως παραιτηθείς, η κυβέρνηση πέφτει και τα πράγματα είναι αλλιώς
και παύουμε να ρεζιλευόμαστε σε έναν ολόκληρο λαό που μας αγάπησε και
έτσι η χώρα μπορεί να πηγαίνει καλύτερα". Ξέρετε τι μου απήντησε ο
Καρτάλης; "Σήμερα το πρωί ο Αγγλος πρέσβης ήρθε εδώ και με πίεσε να μην
παραιτηθώ, διότι όπως θα ξέρεις οι Αγγλοι θέλουν να βοηθήσουν τους
Αμερικανούς να πάει το πράγμα προς τον Παπάγο"».
Οσον αφορά
τον υπουργό Συντονισμού Γεώργιο Καρτάλη, πήγε στον Πλαστήρα και υπέβαλε
την παραίτησή του μετά τις εκτελέσεις. Και έπειτα από παράκληση του
Πλαστήρα παρέμεινε στην κυβέρνηση...
Ο Πλαστήρας υπήρξε για ένα
διάστημα ο ευνοούμενος των ΗΠΑ και των Ανακτόρων για την πρωθυπουργία.
Ωστόσο, εκείνο το διάστημα είχε διαφανεί ότι ΗΠΑ και Ανάκτορα
προσανατολίζονταν πια προς τον Παπάγο. Η κυβέρνηση Πλαστήρα δεν
αντιτάχθηκε στην εκτέλεση του Μπελογιάννη, για να διατηρήσει την εύνοιά
τους και να παραμείνει στην εξουσία.
Η ΕΔΑ
Ως προς τις αντιδράσεις της ΕΔΑ μετά τις εκτελέσεις, διαβάζουμε: «Οι
επίσημες αντιδράσεις της ΕΔΑ για τις εκτελέσεις ήταν έντονες και
σοβαρές, αλλά ήπιες στη φρασεολογία, προσαρμοσμένες στις τότε συνθήκες.
Στις ανακοινώσεις της προβάλλεται περισσότερο η ανάγκη για γαλήνευση της
χώρας, παρά εκείνο που είναι πια ένα τετελεσμένο συνταρακτικό γεγονός. Το βράδυ της Δευτέρας, 31ηςΜαρτίου
1952, την άλλη μέρα δηλαδή από τις εκτελέσεις, στη συνεδρίαση της
Βουλής, ο πρόεδρος της ΕΔΑ ζητά να του δοθεί ο λόγος πριν από την
ημερήσια διάταξη. Ο πρόεδρος της Βουλής αρνείται. Υστερα από αυτό, οι
οχτώ βουλευτές της ΕΔΑ αποχωρούν από την συνεδρίαση, ακολουθούμενοι και
από τον ανεξάρτητο Μιχάλη Κύρκο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αφού
καταθέτουν σχετικό έγγραφο στο προεδρείο. Η έγγραφη διαμαρτυρία τους για
τις εκτελέσεις καταλήγει με έκκληση προς "τους αντιπροσώπους του Εθνους
όσους πιστεύουν εις την εθνικήν ανάγκην της ειρηνεύσεως του τόπου να
αντικρύσουν το ελληνικό πρόβλημα ψύχραιμα χωρίς προκαταλήψεις και
φανατισμούς, παραμερίζοντες τας ξενικάς επεμβάσεις"»!17
Οι
βουλευτές της ΕΔΑ αποχώρησαν από τη Βουλή, επειδή δεν δόθηκε ο λόγος
στον Πασαλίδη. Εκείνο όμως που θα είχε αξία ήταν οι καταθέσεις τους στο
δικαστήριο ως μάρτυρες υπεράσπισης του Μπελογιάννη, κάτι που δεν έκαναν.18 Αλλά και δεν προσπάθησαν να κινητοποιήσουν κόσμο που θα πολιορκούσε τη φυλακή, για να παρεμποδίσει τις εκτελέσεις.
Για το θέμα αυτό ο ραδιοφωνικός σταθμός «Ελεύθερη Ελλάδα» μετέδωσε στις 11 Μάρτη 1952: «Στις
λαϊκές συνοικίες της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, του Βόλου
κ.α. συζητιέται πολύ το γεγονός ότι η ΕΔΑ και οι βουλευτές της κράτησαν
και γύρω από τη δίκη, όπου ουσιαστικά δικαζόταν και η ΕΔΑ, και γύρω από
τις κινητοποιήσεις για τη σωτηρία των δικασμένων σε θάνατο λαϊκών
αγωνιστών, πολύ περίεργη ανεκτική και χλιαρή στάση. Συζητιέται και το
γεγονός ότι στη δίκη δεν παρουσιάστηκαν, (...) ούτε οι βουλευτές της
ΕΔΑ, ούτε και ο Σαράφης...».19
Υπάρχουν και απόψεις ότι σωστά έπραξαν οι βουλευτές της ΕΔΑ, που δεν πήγαν μάρτυρες υπεράσπισης! Διαβάζουμε: «Ετσι,
ορθά (συν)εκτιμήθηκε από τους δημοκρατικούς παράγοντες της ΕΔΑ, αλλά
και από τον κομμουνιστικό πυρήνα της, ότι μια δημόσια εμφάνιση βουλευτών
της, ως μάρτυρες υπεράσπισης του Νίκου Μπελογιάννη στη δεύτερη δίκη για
"κατασκοπεία", θα μπλοκάριζε την κυβέρνηση Πλαστήρα, και θα επιτάχυνε
τη διαδικασία του Αν. Ν. 509/1947 για να διαλύσει την ΕΔΑ και να τη
θέσει εκτός νόμου (...) Αυτός ήταν ο πολύ σοβαρός λόγος, της μη
εμφάνισης της επίσημης κοινοβουλευτικής ΕΔΑ, στη διάρκεια της δεύτερης
δίκης του Νίκου Μπελογιάννη».20
Την απουσία των βουλευτών της ΕΔΑ είχε στηλιτεύσει και η Ελλη Παππά σε μία από τις επιστολές της στον Νίκο Ζαχαριάδη: «Η ΕΔΑ το ήξερε (...) Τι υπάρχει πίσω από όλα αυτά;».21
Την αντίδραση του ΚΚΕ στην εκτέλεση του Μπελογιάννη, ο οπορτουνιστικός χώρος επί της ουσίας την αποδοκίμασε. Γράφτηκε: «Πιο
έντονη και βίαιη είναι η αντίδραση του ΚΚΕ. Ο ραδιοσταθμός του από το
εξωτερικό χαρακτηρίζει τον Πιουριφόι "γκάγκστερ", τους Πλαστήρα και
Βενιζέλο "δήμιους", που "παζάρεψαν το κεφάλι του Μπελογιάννη για να
μείνει η κυβέρνησή τους" και ανοίγουν τον δρόμο στον Παπάγο. Το ίδιο
περιεχόμενο έχουν και οι εκπομπές στα ελληνικά της Μόσχας και άλλων
χωρών της Αν. Ευρώπης»!22
Τελικά,
ποιο ήταν εκείνο που τροφοδότησε με τόση δύναμη τον Μπελογιάννη, που
τροφοδότησε με τόση δύναμη εκατομμύρια Μπελογιάννηδες στην Ελλάδα και
όπου Γης, ώστε να αντιμετωπίσουν με τόση περιφρόνηση το θάνατο; Ηταν
δίχως αμφιβολία το όραμα για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την
εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία αληθινής ελευθερίας.
Ηταν η πίστη ότι αυτά θα γίνουν πραγματικότητα. Οι νέες γενιές των
κομμουνιστών ας κρατήσουν τα λόγια του Μπελογιάννη:
«Αντλείς όμως απέραντες και ανεξάντλητες δυνάμεις από την πίστη σου στο Κόμμα και στη νίκη».23 Βιβλιογραφία - σημειώσεις: 1. Πότης Παρασκευόπουλος, «Ο Ανθρωπος με το γαρύφαλο», σελ. 35, εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ. 2. «ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», Μάρτιος 1954, σελ. 46, από το άρθρο του Αλέκου Ψηλορείτη ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ. 3. «ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», Μάρτιος 1954, σελ. 52, από το άρθρο του Αλέκου Ψηλορείτη ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ. 4.
Σε θάνατο καταδικάστηκαν: Νίκος Μπελογιάννης, Ελλη Ιωαννίδου, Στέργιος
Γραμμένος, Τάκης (Δημήτρης) Καλοφωληάς, Θεοδώρα Γεωργιάδου, Αφροδίτη
Μανιάτη, Θανάσης Κανελλόπουλος, Δημήτρης Κανελλόπουλος, Πέτρος
Παπανικολάου, Στάθης Δρομάζος, Καλλιόπη Παπαδοπούλου, Λίζα Κόττου. Ακόμη
καταδικάστηκαν 3 σε ισόβια, 12 σε ειρκτή ή φυλάκιση. Οι υπόλοιποι σε
μικρότερες ποινές ή αθωώθηκαν. 5. Ο Δημήτρης Μπάτσης ήταν διευθυντής του επιστημονικού περιοδικού «Ανταίος». Εγραψε το βιβλίο «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα». 6. Γιάννης Αγγέλου, «ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ - ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ», σελ. 104, εκδόσεις ΔΙΟΓΕΝΗΣ. 7.
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζορτζ Πολκ, ανταποκριτής του αμερικανικού
ραδιοφωνικού δικτύου CBS στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής,
δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 8 Μάη 1948, σύμφωνα με τις τρεις
«καταθέσεις» του δημοσιογράφου Γρηγόρη Στακτόπουλου, ο οποίος
κατηγορήθηκε ως συνένοχος στη δολοφονία και καταδικάστηκε σε ισόβια
δεσμά (αποφυλακίστηκε μετά από 12 χρόνια), μετά από σκηνοθετημένη δίκη.
Το πτώμα του Πολκ βρέθηκε στον Θερμαϊκό Κόλπο, κοντά στο Λευκό Πύργο,
στις 16 Μάη 1948. Σύμφωνα με τις «καταθέσεις» του Στακτόπουλου στις
ανακρίσεις, που διηύθυναν ο ταγματάρχης Χωροφυλακής Ν. Μουσχουντής στη
Θεσσαλονίκη και ο διευθυντής της Αστυνομίας στο υπουργείο Εσωτερικών Ι.
Πανόπουλος, στην Αθήνα, τον Πολκ δολοφόνησαν ο Αδάμ Μουζενίδης και ο
Βαγγέλης Βασβανάς, μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ. Επρόκειτο για προβοκάτσια, όπως
αποδείχθηκε πολύ γρήγορα. Ο Αδάμ Μουζενίδης είχε σκοτωθεί στο βουνό
αρκετές μέρες προτού να έρθει στην Ελλάδα ο Πολκ, γεγονός που δεν
γνώριζαν οι σκευωροί, όταν σκάρωναν την προβοκάτσια. Ούτε, φυσικά, ο
Βασβανάς και ο Στακτόπουλος είχαν κάποια σχέση με το έγκλημα. Ο
δικαστικός και αστυνομικός ισχυρισμός για το γεγονός ήταν ότι ο Πολκ
επιχείρησε να πάει στο βουνό για να πάρει συνέντευξη από τον Μάρκο
Βαφειάδη και δολοφονήθηκε σε μια βάρκα που θα τον μετέφερε από τη
Θεσσαλονίκη σε κάποιο σημείο, στο δρόμο προς τον προορισμό του. Η
δολοφονία αξιοποιήθηκε για να συκοφαντηθεί το ΚΚΕ, ωστόσο τα πραγματικά
της αίτια παραμένουν άγνωστα. Επικρατεί η άποψη ότι ο Πολκ δολοφονήθηκε
από τον Εγγλέζο πρόξενο στη Θεσσαλονίκη Ρ. Κόατ, δίχως αυτό να είναι
βέβαιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο αρχηγός της αντικατασκοπείας των ΗΠΑ
και ιδρυτής της CIA, στρατηγός Ουίλιαμ Ντόνοβαν, ήρθε στη Θεσσαλονίκη
και παρακολούθησε ανελλιπώς τη δίκη. Ο «φάκελος Πολκ» έχει εξαφανιστεί,
ενώ ο Αρειος Πάγος απορρίπτει μέχρι και σήμερα αιτήσεις για αναψηλάφηση
της δίκης και για την αθώωση και με δικαστική απόφαση του Γρηγόρη
Στακτόπουλου, έστω μετά το θάνατό του. 8. Το ΚΚΕ - ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, τ. 7ος, σελ. 241, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». 9. Το ΚΚΕ - ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, τ. 7ος, σελ. 246, 247, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». 10. Το ΚΚΕ - ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, τ. 7ος, σελ. 243, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». 11. Κούλης Ζαμπαθάς, «Νίκος Μπελογιάννης - Νίκος Πλουμπίδης», σελ. 100 - 101, εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ. 12.
Σε θάνατο καταδικάστηκαν ο Νίκος Μπελογιάννης, η Ελλη Ιωαννίδου, ο
Δημήτρης Μπάτσης, ο Ηλίας Αργυριάδης, ο Νίκος Καλούμενος, ο Τάκης
Λαζαρίδης, ο Χαρ. Τουλιάτος και ο Μ. Μπισμπιάνος. 13. «Το ΚΚΕ - ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ», τ. 7ος, σελ. 252, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». 14. Σπύρος Λιναρδάτος, «Από τον Εμφύλιο στη Χούντα», τ. Α΄, σελ. 435, εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ. 15. Πότης Παρασκευόπουλος, «Φιλελεύθερα ανοίγματα στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο», σελ. 173, εκδόσεις «Φυτράκης». 16. Επιμορφωτικό Κέντρο «Χαρίλαος Φλωράκης», μετάδοση του ρ/φ σταθμού «Ελεύθερη Ελλάδα», 8/12/1951, ΑΜ 375926. 17. Σπύρος Λιναρδάτος, «Από τον Εμφύλιο στη Χούντα», τ. Α΄, σελ. 436 - 437, εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ. 18.
Οι βουλευτές της ΕΔΑ ήταν: Πασαλίδης Γιάννης, Κύρκος Μιχάλης,
Μπριλλάκης Αντώνης, Εφραιμίδης Βασίλης, Μάντακας Μανώλης, Σπηλιόπουλος
Γιώργος, Κατερίνης Παναγιώτης, Καραμαούνας Λεωνίδας, Σίμος Γιώργος,
Βλαμόπουλος Γιώργος. 19. Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 313317. 20. Ντούντα Α. Κουσίδου - Σταύρος Γ. Σταυρόπουλος, «Η υπόθεση Νίκου Πλουμπίδη», σελ. 637, εκδόσεις «ΔΙΟΓΕΝΗΣ». 21. Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 119112: Εκθέσεις της Ελλης Ιωαννίδου προς τον Ν. Ζαχαριάδη. 22. Σπύρος Λιναρδάτος, «Από τον Εμφύλιο στη Χούντα», τ. Α΄, σελ. 438, εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ. 23.
«Νέος Κόσμος», Μάρτιος 1954, σελ. 45, από άρθρο του Αλέκου Ψηλορείτη.
Αυτό έγραψε στο ημερολόγιό του ο Νίκος Μπελογιάννης, στις 9 Αυγούστου
1949, λίγες ημέρες πριν από την υποχώρηση του ΔΣΕ.
Ο
Θανάσης Τσιάκας (ή Τσάκας) ήταν ένας από εκείνους τους περήφανους και
απροσκύνητους αγωνιστές που ποτέ δεν έγιναν «διάσημοι» μέσα από τα…
συνήθη λαμπερά αφιερώματα που συναντάμε στη λεγόμενη επίσημη
βιβλιογραφία. Ξεχασμένος παρέμεινε ο Τσιάκας, ίσως γιατί η σεμνότητα και
η μνημειώδης ανιδιοτέλεια του Αγραφιώτη μαχητή της επανάστασης δεν
«έπρεπε» μήτε «βόλευε» ν’ αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση στους
πονηρούς και σίγουρα ωφελιμιστικούς καιρούς που ακολούθησαν! Πολύ λίγα
γνωρίζουμε γι’ αυτόν αφού οι όποιες αναφορές και ενθυμήματα είναι
ελάχιστα, σαν το λιγοστό μα ακριβό νεράκι που κυλά μέσα από τη σχισμή
του βράχου…
Ο
Θανάσης Τσιάκας πρωτάνοιξε τα μάτια του στο χωριό Μοναστηράκι των
θρυλικών Αγράφων. Ακριβή χρονολογία γέννησης δεν γνωρίζουμε, αλλά οι
περισσότερες πληροφορίες συγκλίνουν προς το τέλος της έβδομης δεκαετίας
του 18ου αιώνα. Κατάγονταν από σαρακατσανέικη φύτρα και νωρίς-νωρίς, νέο
παλικαρόπουλο, βγήκε στο κλαρί. Η βαθιά απέχθειά του στην καταπίεση της
εξουσίας της συνασπισμένης τυραννίας του Αλή πασά και των
κοτζαμπάσηδων, τον έσπρωξε στο Κλέφτικο. Στους περήφανους επαναστάτες
της εποχής, αυτούς που ο Μακρυγιάννης αποκάλεσε «μαγιά της λευτεριάς,
όπου την βάστηξαν ξυπόλητοι και γυμνοί τόσους αιώνες εις τα βουνά και
ερημιές να μη χαθή, και σκότωναν οι τύραγνοι και οι Τουρκοκοτζαμπασήδες
έναν από αυτούς και γένονταν δέκα….»! Ο Τσιάκας μπήκε στον
Κατσαντωνέικο νταϊφά μαζί με άλλα ανυπόταχτα παλικάρια της γενιάς του
(Τσιόγκα, Φραγγίστα, Βρυκόλακα, Τσιάκαλο, Λεπενιωτάκη, Τσέλιο,
Συρεπίσιο, Καραγιαννάκη, Σουλιώτη κλπ). Οι περισσότεροι από αυτούς, μαζί
κι ο Κατσαντώνης, θήτευσαν αρχικά στο ασκέρι του Αγραφιώτη πρωτοκλέφτη
Βασίλη Δίπλα προτού αυτός παραχωρήσει σε ένδειξη θαυμασμού την αρχηγία
στον ξακουστό Κατσαντώνη! Με τους «Κατσαντωναίους» ανδρώθηκε λοιπόν ο
Τσιάκας και αποτέλεσε έναν από τους πιο σκληροτράχηλους και ατρόμητους
μαχητές. «Θεριακωμένο κλέφτη» τον αποκαλεί ο Κασομούλης! Γιγαντόσωμος
και δυνατός σαν ταύρος, ο Τσιάκας, διακρίθηκε σε όλες ανεξαιρέτως τις
συγκρούσεις κόντρα στα αληπασαλίδικα στρατεύματα και έγινε ένα από τα
πιο αγαπημένα πρωτοπαλίκαρα του ασυμβίβαστου επαναστάτη των Αγράφων του
μεγάλου Κατσαντώνη! Στις μάχες σκόρπιζε το φόβο αλλά συνάμα και το
θαυμασμό τόσο με το τρομερό παρουσιαστικό του όσο και με την «αποκοτιά»
του να βγαίνει πάντα πρώτος μπροστά και να χυμάει ακάλυπτος καταπάνω
στον εχθρό ανεμίζοντας τη σπάθα του! Παρά όμως τον παρορμητικό χαρακτήρα
του διέθετε σπουδαία στρατηγικά χαρίσματα. Είχε «μυαλό κοπίδι» και
«μάτι αετίσιο», διάβαζε τις προθέσεις του αντιπάλου και ήταν μαέστρος
στον αιφνιδιασμό! Εκτός των μαχών ήταν η ψυχή του νταϊφά, χωρατατζής μα
και στοργικός σαν πατέρας απέναντι στους συμμαχητές του. Ζύγιζε την
κουβέντα του κι είχε λόγο και μπέσα. Λεβέντης από τους λίγους ο Τσιάκας!
Η κοινωνία δοκιμάζεται: καθημερινά εκατοντάδες άνεργοι προστίθενται στο
1,5 εκατομμύριο ανέργων, χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο, 400
χιλιάδες νοικοκυριά δεν έχουν ούτε 1 εργαζόμενο, το δημόσιο εκπαιδευτικό
σύστημα σε κατάρρευση, τα κρατικά νοσοκομεία συγχωνεύονται ή κλείνουν, η
δημόσια υγεία βρίσκεται σε κίνδυνο. Δεκάδες σπίτια καθημερινά μένουν
χωρίς ρεύμα ή απειλούνται με διακοπή.
Η πείνα ξανασηκώνει κεφάλι …..
Μήπως πρέπει να ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ;
Η Κίνηση Πολιτών Νίκαιας Ρέντη «κόντρα στο ρεύμα» καλεί σε Ανοιχτή συνέλευση
για να οργανώσουμε την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΑΣ
Την Τετάρτη 27 Μαρτίου στις 7:00μμ
στην αίθουσα δημοτικού συμβουλίου στο Δημαρχείο της Νίκαιας (Π. Τσαλδάρη 10)
Μπορούμε –με οργάνωση- να βρεθούμε δίπλα στα άτομα που έχασαν ή
κινδυνεύουν να χάσουν την δουλειά τους, στους πολίτες που είναι
εκτεθειμένοι στον κίνδυνο της φτώχειας και της πείνας, στα παιδιά και
στους γονείς που χρειάζονται στήριξη, στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες,
στην πόλη μας που ξεπουλιέται.
όταν οι εμποροι των Εθνών έβαλαν στο στόχαστρό τους την Κύπρο.
Η απάντηση του Κυπριακού Λαού και το μεγάλο ΟΧΙ Ελπίδα για τους ΛΑΟΥΣ
Δελτίο Τύπου της ΚΟΕ, 20/3/2013 Η
Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας χαιρετίζει το ΟΧΙ Αξιοπρέπειας της
Κύπρου απέναντι στη γερμανοκρατία και τη «διεθνή» των τοκογλύφων
δανειστών, το Eurogroup και το ΔΝΤ. Το νέο κυπριακό ΟΧΙ, μετά από αυτό
στο σχέδιο Ανάν, είναι μια περήφανη απάντηση απέναντι στα σχέδια για
οικονομική καταρράκωση, προτεκτορατοποίηση και κατάλυση της Κυπριακής
Δημοκρατίας. Ο
μαρτυρικός κυπριακός λαός, που έχει χύσει αίμα για να κερδίσει την
Ανεξαρτησία του, που γνωρίζει από εισβολή και κατοχή, ορθώνει για μία
ακόμη φορά το ανάστημα του και στέλνει μήνυμα Αντίστασης, Αξιοπρέπειας
και Ελπίδας σε όλους τους λαούς της Ευρώπης. Είναι στην Κύπρο που για πρώτη φορά απορρίπτεται το εκβιαστικό δίλημμα «Μνημόνιο ή Χρεοκοπία», είναι στην Κύπρο που δέχεται ένα βαρύτατο πλήγμα η τάχα πανίσχυρη Μερκελική πολιτική και οι τάχα παντοδύναμες αγορές. Ταυτόχρονα
οι εξελίξεις αποτελούν στραπάτσο για την τρικομματική συγκυβέρνηση
Σαμαρά. Όχι μόνο για την κατάπτυστη στάση που κράτησε στο Eurogroup δια
του κ. Στουρνάρα. Όχι μόνο γιατί τσαλαπάτησε τις προεκλογικές της
δεσμεύσεις για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Αλλά κυρίως γιατί
αποδεικνύεται περίτρανα ότι υπάρχει άλλος δρόμος, δρόμος άρνησης
των Μνημονίων και ουσιαστικής διαπραγμάτευσης, αντί της πειθήνιας και
δουλοπρεπούς στάσης που κρατά η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στη Μέρκελ. Είναι αναμενόμενο στο προσεχές διάστημα να κορυφωθεί η επιθετικότητα της Τρόικα και της Μέρκελ. Γι' αυτό η Αριστερά οφείλει να πάρει άμεσες πρωτοβουλίες συντονισμού
όλων των προοδευτικών, αντισυστημικών και λαϊκών δυνάμεων στις χώρες
του Νότου, με επίκεντρο την αλληλεγγύη και την εξάπλωση του κυπριακού
ΟΧΙ. Όμως,
περισσότερο από ποτέ είναι σήμερα η ώρα της αλληλεγγύης και της
αδελφοσύνης ανάμεσα στον ελληνικό και τον κυπριακό λαό. Είναι η ώρα να ανοίξει μια νέα εποχή συμπόρευσης.
Για να «αντέξει» το Κυπριακό ΟΧΙ. Για να νικήσει η Κύπρος την Τρόικα
και την Μέρκελ. Για να ανοίξει μια στέρεη προοπτική, χωρίς Μνημόνια αλλά
με λαϊκή κυριαρχία, πραγματική δημοκρατία και κοινωνική προκοπή. Για
μια άλλη Ελλάδα, για μια άλλη Κύπρο σε μια άλλη Ευρώπη. Είναι η ώρα να αντλήσουμε δύναμη από το παράδειγμα του κυπριακού λαού.
Όλοι οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου αλλά πρώτα και κύρια εμείς. Η
Αριστερά οφείλει να συντονιστεί με το λαϊκό αίτημα για συμπόρευση
Ελλάδας -Κύπρου, σε αντιμνημονιακή και ανορθωτική κατεύθυνση. Οι
παρελάσεις στις 25 Μάρτη μπορούν να στείλουν πολλαπλό μήνυμα:
αλληλεγγύη στον κυπριακό λαό, αλλά και ανάταση του φρονήματος του
ελληνικού λαού και ένταση του αγώνα για να απαλλαγούμε από τρόικες και
μνημόνια.
Rosario Sánchez Mora joined the Anti-fascist Resistance
in Spain on the same day as the military coup and took part in defending
Madrid were she became known la Dinamitera, the Dynamiter, for
her expertise with bombs. She lost her right hand in an bomb making
accident and served the rest of the war in non combat-roles.
After
the fascist victory she served three years in jail. After the fall of
the Franco dictatorship she began speaking about her experiences as an
anti-fascist fighter.
Mika Etchebehere was an Argentinian marxist who in 1936
joined the fight against fascism in Spain and became a commander in the
P.O.U.M-militia. After the war she went to live in Paris were she took
part in the uprising in 1968.
Djamila Bouhired was a leader and a militant in the
Algerian struggle for independence in charge of the armed operations of
the Front de Libération Nationale in Algiers. Today she is involved in
feminist movements in Algeria.
Comandante Ramona was an officer in the General Command
of the Zapatista Army of National Liberation. During the Zapatista
uprising of 1994 she lead the forces that seized San Cristóbal de las
Casas. She passed away in 2006 after a long fight with cancer.
“It is interesting to observe that revolutionary
communist women have always been on the offensive when they are
fighting against the revisionists. The reason may be because they are
painfully aware that revisionism breeds bureaucratization, which in turn
strengthens patriarchal values, ultimately negating women in politics.”
The insignia of the Federación de Mujeres Cubanas, the Cuban Women’s Federation.
The person depicted is Vilma Espín, the organizations long time
leader and a veteran from the guerrilla struggle in the Sierra Maestra
mountains who passed away in 2007.
Shireen Said was born in Jalibia refugee camp, Gaza, and
grew up during the first Intifada. In her teens she became a member of
the Popular Front for the Liberation of Palestine.
“Women, regardless of their race, creed, color or
political affiliation, have the right to participate in the
revolutionary struggle in any way that their desire and capacity
determine.”
- EZLN, Women’s Revolutionary Law
In 1995 an Indian tribal girl, Ramko Hichami, from the village
Jhaveli joined the Naxal movement. She rose through the ranks and in
2000 became commander of her Local Organisational Squad. She was known
under the alias Raneeta.
August 22 2011 a police force from Poteagon attacked the village were
Raneetas troop was hiding. The others got away but a wounded Raneeta
remained, fighting of the police.
For six hours she fought a total of 250 police officers and
paramilitary commandos, killing two and injuring two. Not even when a
grenade tore of her leg bellow the knee did she stop firing her old
fashioned muzzle-loaded rifle from the small maize field were she had
taken position.
By 4 in the afternoon a team from the special anti-Naxalite COBRA Force stormed the field and killed her.
Her bravery and determination will not be forgotten.
Tamara Bunke, codename Tania, was born to German communist refugees
in Argentina, studied in DDR and moved to Cuba. In 1964 she joined Che
Guevara in Bolivia as an espionage agent and guerrilla fighter. She was
killed in an ambush on August 31, 1967.
Lieutenant Simone Segouin, an 17-year-old officer in the
french communist resistance, who captured 25 german soldiers at the
battle of Chartres and took part in the liberation of Paris.
