Ο Λαός Μου Θα Ζήσει

Ο Λαός Μου Θα Ζήσει

Η Αυτοβιογραφία μιας Επαναστάτριας
Λέιλα Χάλεντ

«Ο Λαός μου θα Ζήσει» είναι το πρώτο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Παλαιστίνιας επαναστάτριας Λέιλα Χάλεντ. Εκδόθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο από τον εκδοτικό οίκο Hobber & Stoughton το 1973, υπό την επιμέλεια του Λιβανέζου ακαδημαϊκού George Hajjar. Παρόλο που καλύπτει τα πρώτα 25 χρόνια της Χάλεντ, δίνει αρκετά στοιχεία για το πώς παρακινήθηκε να ενεργοποιηθεί πολιτικά καθώς και για τα βιώματα των Παλαιστινίων προσφύγων τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια μετά την Νάκμπα. Το βιβλίο έχει πλέον εξαντληθεί και οποιοδήποτε αντίτυπο είναι αρκετά σπάνιο και ακριβό.

Στα ελληνικά δημοσιεύεται για πρώτη φορά από το r-freepalestine.blogspot.com

Κατεβάστε το βιβλίο εδώ

http://r-freepalestine.blogspot.gr/

το τελευταίο παιχνίδι

http://fouit.gr/2014/07/%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9-%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CF%80/

Στη Γάζα δεν έχει σημασία τι έκανες, πού πήγες, τι έμαθες και τι έχεις κατά νου να γράψεις. 

Στο τέλος η ίδια η Γάζα είναι εκείνη που θα σου υποδείξει το θέμα.

Έτσι λοιπόν χθες, μετά από τρίωρη πρωινή περιπλάνηση στη γειτονιά της Ζεϊτούν κι άλλη μια απογευματινή στην πόλη της Γάζας, επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Κοντοστάθηκα για λίγο στην τραπεζαρία συζητώντας με τους υπόλοιπους συναδέλφους κι ανέβηκα στο δωμάτιο που βρίσκεται στο δεύτερο όροφο του Beach Hotel μπροστά από την παραλία. 

Ενστικτωδώς η πρώτη μου κίνηση μπαίνοντας ήταν, όπως πάντα, να ανοίξω το παράθυρο ώστε κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών το ωστικό κύμα να μην εκτονώνεται επάνω στα τζάμια με κίνδυνο να σπάσουν.

Έκατσα στο τραπέζι, άνοιξα το κομπιούτερ, κοίταξα την ώρα στο επάνω μέρος της οθόνης και ήταν ακριβώς 16:16 όταν ακούστηκε ο ήχος από την έκρηξη ενός βλήματος προερχόμενου από πολεμικό πλοίο του Ισραήλ. Το ωστικό κύμα ανέκοψε τη φορά του ανέμου για ελάχιστο χρόνο. 

Η έκρηξη ήταν υπερβολικά κοντά. Το δωμάτιο σείστηκε. Έτρεξα στο παράθυρο και είδα καπνό να αναδίδεται από ένα κιόσκι στον λιμενοβραχίονα, περίπου 100 μέτρα μακριά μας.

Τέσσερις σιλουέτες ξεπρόβαλαν πηδώντας τα βράχια που χωρίζουν το λιμάνι από την αμμουδιά. Τέσσερα παιδιά έτρεχαν μακριά από σημείο της έκρηξης με κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο μας. Κοίταξα τα παράθυρα των γύρω δωματίων κι όλοι οι συνάδελφοι έστεκαν κι αυτοί, προσπαθώντας να κατανοήσουν την εικόνα.

Έστρεψα και πάλι το βλέμμα στην παραλία. Οι πιτσιρικάδες τα έδιναν όλα. Τα πόδια βούλιαζαν στην άμμο, έσπρωχναν όπως μπορούσαν για να φύγουν μακριά. Το ξενοδοχείο των δημοσιογράφων απείχε πλέον μόλις 50 μέτρα. Είχαν καλύψει τη μισή απόσταση για να φτάσουν σε αυτό που θεωρούσαν ασφαλές καταφύγιο. 

Τότε συνειδητοποιούν πως ανάμεσα στο ξενοδοχείο και την παραλία υπάρχει περίφραξη. Δίπλα ακριβώς από εμάς στέκει άλλο ένα ξενοδοχείο, το “Al Deira Hotel”. Η απόσταση άλλα 100 μέτρα κι οι πιτσιρικάδες βάζουν πλώρη για εκεί.

Τη στιγμή εκείνη, ένα δεύτερο βλήμα σκάει στην ακτή. Τρία από τα παιδιά τραυματίζονται και πέφτουν στην άμμο. Το τέταρτο έχει δεχθεί θραύσμα, εξακολουθεί όμως να τρέχει και τελικά φτάνει στον μαντρότοιχο του επόμενου ξενοδοχείου. Κάποιοι συνάδελφοι πηδούν στην παραλία και τον μεταφέρουν στην ασφάλεια του υπαίθριου εστιατορίου.

 Αν και τα κατάφερε, έχει τραυματιστεί σοβαρά. 

Χάνει πολύ αίμα, ωστόσο διατηρεί τις αισθήσεις του και περιγράφει τι ακριβώς συνέβη. Εν τω μεταξύ άλλοι δημοσιογράφοι έχουν φέρει από τα δωμάτια το κουτί με τα είδη πρώτων βοηθειών. Δένουν με δύναμη τα σημεία πάνω από τις πληγές για να σταματήσουν την αιμορραγία και τοποθετούν γάζες μέχρι να φτάσει το ασθενοφόρο για να τον παραλάβει.

«Ένιωθα λες και με ακολουθούσαν με το κανόνι. Ήταν λες και οι πύραυλοι κυνηγούσαν τα πόδια μας» είπε σε όσους έστεκαν από πάνω του

Μαζί με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους από το “Beach Hotel” κατεβήκαμε στην παραλία, κατευθυνόμενοι προς τα τρία άλλα παιδιά. Είχαν περάσει όχι παραπάνω από δυο λεπτά από το χτύπημα όταν φτάσαμε κοντά τους. Ήταν όμως ήδη αργά για το ένα εξ αυτών και τα άλλα δύο ήταν βαριά τραυματισμένα. Το θέαμα αποκρουστικό. Η έκρηξη προκλήθηκε ακριβώς στα πόδια τους. Η περιγραφή της εικόνας δεν ενδείκνυται. Τα ασθενοφόρα καταφθάνουν και τα παιδιά διακομίζονται στο νοσοκομείο.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, τρία από αυτά έπαιζαν μπάλα κι ένα μπάλωνε πρόχειρα ένα δίχτυ ψαρέματος, πριν το ναυτικό ανοίξει πυρ εναντίον τους.

Στο σύνολό τους οι δημοσιογράφοι έχουν επιδοθεί στην αναζήτηση μιας εξήγησης αναφορικά με το γιατί τέσσερα πιτσιρίκια ηλικίας 12-15 ετών που έπαιζαν μπροστά από το ξενοδοχείο μας αποτέλεσαν στόχο των ισραηλινών δυνάμεων. Η λογική παραιτείται κι έτσι αναζητούμε την απάντηση στα πιο επίσημα χείλη από πλευράς Ισραήλ. Καλούμε διαδοχικά από τις 16:30 μέχρι τις 16:40 τον εκπρόσωπο Τύπου του ισραηλινού υπουργείου Άμυνας, αναζητώντας την απάντηση στο γιατί. «Ερευνούμε το συμβάν και θα σας καλέσουμε πίσω εμείς», ήταν η απάντηση που λάβαμε όλοι. Μέχρι και τις εννέα το βράδυ, οπότε ολοκληρώθηκε αυτό το άρθρο, απάντηση δεν λάβαμε…

Από το νοσοκομείο μαθαίνουμε ότι και τα τέσσερα παιδιά υπέκυψαν στα τραύματά τους.

Ο συνάδελφος που έδεσε τις πληγές του μοναδικού αγοριού που κατάφερε να φτάσει στο ξενοδοχείο  απομακρύνεται από τον κύκλο. Βγαίνει στην αυλή και ζητάει ένα τσιγάρο από κάποιον περαστικό. Το έκοψε πριν από επτά μήνες, σχολιάζει ένας άλλος που τον παρακολουθεί να απομακρύνεται.

Δύο ώρες αργότερα, έξω από το ξενοδοχείο οι ντόπιοι μαζεύονται για να παρευρεθούν στην κηδεία των αγοριών. Αποφασίζουν να ακολουθήσουν αντίθετα τη διαδρομή που τα αγόρια διήνυσαν στην παραλία για να τα οδηγήσουν στην τελευταία τους κατοικία. Η μπάλα με την οποία έπαιζαν δεν βρέθηκε ποτέ. Χάθηκε στις φλόγες μαζί με το δίχτυ ψαρέματος…

Τα στατιστικά του πολέμου

Επιστρέφω ξανά στο δωμάτιο για να βάλω τις σκέψεις σε μια σειρά. Οι άμαχοι που έχουν χάσει τη ζωή τους στη Λωρίδα της Γάζας σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη ανέρχονται στο 80% των 200 και πλέον ατόμων που επίσημα καταγράφονται.

Από την πλευρά του Ισραήλ ένας νεκρός και περίπου 100 τραυματίες (στην πλειονότητά τους υπέστησαν μετατραυματικό σοκ από τον ήχο των εκρήξεων), ενώ στη Γάζα οι τραυματίες ανέρχονται σε περισσότερους από 1.400.

Θεωρητικά και μετά την κριτική που έχει δεχθεί το Ισραήλ από μέρος της διεθνούς κοινότητας αλλά και την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες, οι δυνάμεις του θα επιδείκνυαν μεγαλύτερη προσοχή στον τρόπο με τον οποίο επιχειρούν. Όμως το χτύπημα μπροστά από το ξενοδοχείο όπου διαμένουν οι ξένοι δημοσιογράφοι προκαλεί τη λογική.

Ήδη από προχθές το βράδυ είχε προαναγγελθεί η εντατικοποίηση των βομβαρδισμών και γι’ αυτό είχε ζητηθεί από 100.000 άτομα που κατοικούν στο ανατολικό τμήμα της Γάζας να το εγκαταλείψουν. Η πλειονότητα αυτών αγνόησαν την προειδοποίηση και παρέμειναν στις εστίες τους.

Οι διαβουλεύσεις για εκεχειρία

Αν και οι επιθέσεις εξακολουθούν και από πλευράς Χαμάς και των άλλων ισλαμικών οργανώσεων, και οι δυο πλευρές επιζητούν το τέλος των εχθροπραξιών. Ωστόσο το πρόβλημα που υπάρχει είναι πως αμφότεροι επιθυμούν να εξέλθουν ως νικητές από αυτή την αναμέτρηση και για να το διασφαλίσουν διεκδικούν διαφορετικούς διαύλους για την εκεχειρία.

Η Χαμάς -που δεν εμπιστεύεται την Αίγυπτο και τον πρόεδρο Αλ Σίσι- δήλωσε πως δεν θα συμμετάσχει στις ειρηνευτικές συνομιλίες του Καΐρου. Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς βρίσκεται ήδη στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα και το Ισραήλ θα ήθελε η εκεχειρία να είναι αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης γιατί εκτιμούν πως ο Αλ Σίσι δεν θα ενδώσει στις όποιες πιέσεις για όρους από τη Χαμάς. Ωστόσο η ισλαμική οργάνωση της Γάζας επιδιώκει να φέρει στο προσκήνιο μια πρόταση για εκεχειρία μέσω Κατάρ και Τουρκίας.

Η Τουρκία δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από το Ισραήλ λόγω των πρόσφατων αλλά και παλαιότερων δηλώσεων του πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν κατά του Ισραήλ. Έτσι, για την ώρα βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, δίχως να διαφαίνεται κάποιος τρίτος δρόμος που θα μπορούσε να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση.

Το βέβαιο πάντως είναι πως οι επόμενες τρεις ημέρες -οπότε και θα ολοκληρωθούν οι συνομιλίες στο Κάιρο- θα κρίνουν και την έκβαση των εχθροπραξιών στη Γάζα.

* Ανταπόκριση του Πάνου Χαρίτου από τη Γάζα

 Αυγή

Είμαι άτομο με αναπηρία αλλά έχω την ατυχία να είμαι πολίτης αυτής της χώρας.

Ανοιχτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό

 Ανοιχτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό - Καταπάτηση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε ΑμεΑ

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Ονομάζομαι Απολλωνία Τσαντά. Είμαι άτομο με αναπηρία αλλά έχω την ατυχία να είμαι πολίτης αυτής της χώρας. Ναι, καλά το διαβάσατε. Δε θεωρώ ατυχία το ότι έχω μια αναπηρία. Θεωρώ ατυχία το ότι είμαι πολίτης μιας χώρας που δεν αντιμετωπίζει τα άτομα με αναπηρία ισότιμα, μιας χώρας που όχι μόνο δε σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά αντίθετα τα καταπατά και στερεί/καταστέλλει την αξιοπρεπή, ισότιμη πρόσβαση σε αυτά.

Διότι αυτή η χώρα με έχει "κλειδώσει" στο σπίτι εδώ και δέκα (10) ολόκληρους μήνες και η απάντηση που παίρνω από τις αρμόδιες υπηρεσίες είναι ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα με την υπόθεσή μου και συνεπώς θα πρέπει να περιμένω -εγκλωβισμένη στο σπίτι- άλλους οχτώ (8) μήνες.

Δεν ξέρω πώς ακούγεται σε εσάς όλο αυτό, εγώ όμως σας λέω ότι εδώ έχουμε σοβαρή καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Διότι όπως εσείς αισθάνεστε την ανάγκη να βγείτε από το σπίτι σας, να κυκλοφορήσετε, να γίνετε δημιουργικός, να αναπνεύσετε, έτσι την αισθάνομαι κι εγώ. Αλλά το Ελληνικό κράτος, για κάποιο λόγο, φαίνεται να θεωρεί ότι έχει το ελεύθερο να μου στερεί αυτό το ανθρώπινο δικαίωμα.

Από το Μάιο του 2013 δεν έχω μεταφορικό μέσο. Με πολύ κόπο κατάφερα να μαζέψω κάποια χρήματα και να βρω στη Γερμανία ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, διαμορφωμένο κατάλληλα για να μπαίνει αναπηρικό αμαξίδιο, και να το φέρω στην Ελλάδα. Αρχές Οκτωβρίου 2013 το έφερα λοιπόν, αλλά μου είπαν ότι δεν μπορούσα να το εκτελωνίσω γιατί ακόμη τα υπουργεία (οικονομικών & εργασίας, κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας) δεν είχαν καταφέρει να συμφωνήσουν και να βγάλουν μια νέα κοινή υπουργική απόφαση και, γι' αυτό το λόγο, είχαν ανασταλεί οι εκτελωνισμοί όλων των αναπηρικών αυτοκινήτων (ήδη από τον Ιανουάριο του 2013).

Μου είπαν λοιπόν να περιμένω λίγο. Όταν στα τέλη Οκτώβρη 2013 βγήκε τελικά η απόφαση πίστεψα, αρχικά, ότι ήμουν τυχερή γιατί δε χρειάστηκε να περιμένω πολύ.

Γελάστηκα όμως. Διότι ο νέος νόμος ζητούσε να έχεις βεβαίωση από την υγειονομική επιτροπή των ΚΕ.Π.Α. ότι η αναπηρία σου είναι άνω του 67% και "διά βίου".

Μόνο που εγώ είχα περάσει ήδη από τα ΚΕ.Π.Α. το 2012 και το έγγραφο που είχα στα χέρια μου ενώ έγραφε αναπηρία 80% δεν έγραφε τη "μαγική" φράση "δια βίου". Όχι επειδή η Νωτιαία Μυική Ατροφία (τετραπληγία), που έχω, δεν είναι δια βίου, (είναι και ρωτήστε όποιο γιατρό ή γενετιστή θέλετε για να σας το επιβεβαιώσει) αλλά επειδή δε συνήθιζαν να βάζουν τότε αυτή τη φράση στα ΚΕ.Π.Α. Μου είχαν ορίσει, μάλιστα, να ξαναπεράσω για έλεγχο το Μάρτιο του 2015.

Όμως, μη έχοντας τη φράση "δια βίου" στην ιατρική μου γνωμάτευση, δεν μπόρεσα να εκτελωνίσω το αυτοκίνητό μου. Έτσι κλείστηκα στο σπίτι.

Διότι εδώ, θα κάνω μια παρένθεση, και θα σας υπενθυμίσω ότι το κράτος δεν έχει φροντίσει να παρέχονται ισότιμες υπηρεσίες μεταφοράς με τα ΜΜΜ για τους ανάπηρους. Μη μου πείτε ότι υπάρχουν λεωφορεία με ράμπες για ΑμεΑ γιατί θα τολμήσω να σας ρωτήσω: Έχετε δει πολλά από αυτά να χρησιμοποιούνται από ανάπηρους; Και θα σας απαντήσω επίσης ότι όχι, δε χρησιμοποιούνται, γιατί δε γίνεται καθημερινός έλεγχος στις ράμπες των λεωφορείων όταν αυτά επιστρέφουν στη βάση τους. Δεν πραγματοποιείται ούτε η σωστή συντήρηση που πρέπει να γίνεται κάθε εβδομάδα (π.χ. σε ράμπες, δεν καθαρίζονται τα μανόμετρα ώστε να μπορεί να "χαμηλώνει" το λεωφορείο κ.λπ.) με αποτέλεσμα όταν ζητάς από τον οδηγό να σου ανοίξει τη ράμπα, εκείνος σου απαντάει, σχεδόν πάντα, ότι είναι χαλασμένη.

Σε όλο αυτό το διάστημα, μία και μοναδική φορά κατόρθωσα να βγω από το σπίτι μου και να φτάσω μέχρι το κέντρο της Αθήνας. Με ιδιωτική υπηρεσία ταξί για ΑμεΑ. Το αντίτιμο ήταν 70 ευρώ (!) όσο δηλαδή κοστίζει και ένα φτηνό αεροπορικό εισιτήριο aller-retour για Λονδίνο (για μια απόσταση αξίας 20 ευρώ περίπου με απλό ταξί)!

Έτσι έμεινα εγκλωβισμένη στο σπίτι. Αλλά δεν το άφησα. Έκανα αίτηση να ξαναπεράσω από έλεγχο στα ΚΕ.Π.Α., νωρίτερα, εξηγώντας τους λόγους που δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι το Μάρτιο του 2015. Η αίτηση αυτή δεν προχώρησε ποτέ. Έμεινε στο πρωτόκολλο των ΚΕ.Π.Α. Αμαρουσίου, ενώ μου είπαν ότι δε γίνεται να περάσω νωρίτερα. Για τέτοια αναλγησία μιλάμε.

Ανακάλυψα και χρησιμοποίησα την εγκύκλιο 69/6-12-2013. Εκεί μέσα λέει ότι σε περιπτώσεις, σαν τη δική μου, που έχουν ήδη εκδοθεί γνωματεύσεις, μπορείς να κάνεις αίτηση να περάσεις κατ' εξαίρεση από Έκτακτες Υγειονομικές Επιτροπές (στα κεντρικά). Γράφει μάλιστα τα εξής:

"Στο τέλος κάθε ημέρας, οι αρμόδιοι υπάλληλοι στις Γραμματείες ΚΕ.Π.Α. θα επαληθεύουν τα στοιχεία των σχετικών γνωματεύσεων μέσω του Συστήματος ΟΠΣ/ΙΚΑ-ΕΤΑΜ και στη συνέχεια θα συντάσσουν Ημερήσια Κατάσταση με τα υποβληθέντα στην υπηρεσία τους αιτήματα, σύμφωνα με το συνημμένο Υπόδειγμα 2, την οποία θα αποστέλλουν αυθημερόν στην υπηρεσία μας μέσω e-mail". (σελ. 3)

Κάνει λόγο "Στο τέλος κάθε ημέρας", "αυθημερόν". Έκανα την αίτηση στις 29 Απριλίου 2014 (ήταν παρών και ο δικηγόρος μου, ο οποίος μπορεί να το επιβεβαιώσει αυτό) αλλά από τα ΚΕ.Π.Α. Αμαρουσίου ΔΕΝ έφυγε αυθημερόν! Έφυγε στις 13-5-2014, ενώ στο μεταξύ οι υπάλληλοι στα ΚΕ.Π.Α. Αμαρουσίου μας διαβεβαίωναν ότι είχε ήδη φύγει.

Παρακάτω, η ίδια εγκύκλιος λέει:

"Οι έκτακτες Υγειονομικές Επιτροπές, που θα συσταθούν για το σκοπό αυτό με απόφαση του Προϊσταμένου της Δ/νσης Αναπηρίας & Ι.Ε., θα απαρτίζονται από ιατρούς όλων των ειδικοτήτων στις οποίες αφορούν οι κατηγορίες των παθήσεων της παρ.1 του άρθρου 16 του ν.1798/88 και θα συνεδριάζουν καθημερινά με έδρα την υπηρεσία μας" (σελ. 3)

Λέει ότι θα συνεδριάζουν "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ". Από τις 13 Μαΐου που πήγε η αίτησή μου στα κεντρικά δεν έχω λάβει απάντηση ΑΚΟΜΗ, μέχρι σήμερα, 14 Ιουλίου 2014.

Υποτίθεται ότι αυτές οι έκτακτες επιτροπές συστήνονται για να δώσουν λύσεις. Άμεσες λύσεις. Όχι για να περιμένεις τόσους μήνες και σίγουρα όχι για να σου πουν ότι δεν μπορούν να σε βοηθήσουν, και ότι θα πρέπει να περιμένεις άλλους 8 μήνες μέχρι το Μάρτιο του 2015.

Απαντήστε μου σας παρακαλώ αν έχω καταλάβει σωστά. Το Ελληνικό Κράτος μου λέει επί της ουσίας ότι: "Δε σεβόμαστε τις ανάγκες σου. Είσαι άτομο με αναπηρία, άρα σε αντιμετωπίζουμε σαν πολίτη Β' κατηγορίας, γι' αυτό δε θέλουμε ούτε να λύσουμε το πρόβλημα που εμείς οι ίδιοι σου δημιουργήσαμε, αλλά ούτε και να σου παρέχουμε κοινωνική ισοτιμία έτσι ώστε να μεταφέρεσαι απρόσκοπτα όπου θέλεις και όποτε το θέλεις".

Αυτό μου λέτε δηλαδή; Αυτή είναι η επίσημη θέση του κράτους, και η δική σας, απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία;

Νομίζω ότι δικαιούμαι, τουλάχιστον, μια απάντηση.

Με τιμή,

Απολλωνία Τσαντά

Σεναριογράφος, σκηνοθέτης, θεατρολόγος, γυναίκα με αναπηρία