ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

Μπλόκο στη Λήθη. Η Μαρία Κανελλοπούλου διαβάζει το "τζιέρι" της Κάτιας Γαλοπούλου και η Φωτεινή Βελεσιώτου με τον Γιώργο Καλκάνη στο πιάνο συνοδεύουν την ανάγνωση

"ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗ ΛΗΘΗ" 70 χρονια απο το ΜΠΛΌΚΟ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ

Η Κίνηση Πολιτών Νίκαιας-Ρέντη Κόντρα στο Ρεύμα, τιμώντας τα 70 χρόνια από το Μπλόκο της Κοκκινιάς (1944-2014) διοργανώνει εκδήλωση στην πόλη της Νίκαιας στις 28 Σεπτεμβρίου 2014, με τίτλο "ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗ ΛΗΘΗ".

Σε μια συγκυρία κρίσης και δοκιμασίας για το λαό μας, όπως η σημερινή, πεποίθησή μας είναι, πως η Μνήμη αποτελεί Γνώση και Δύναμη για να μην επαναληφθούν οι θηριωδίες του παρελθόντος. Η φασιστική εισβολή  Γερμανών Ναζί και των ταγματασφαλιτών συνεργατών τους στις 17 Αυγούστου 1944 στην πόλη  και η μαζική εκτέλεση πατριωτών-αγωνιστών  στη Μάντρα της Κοκκινιάς ΔΕΝ πρέπει να ξεχαστεί. Αποτελεί για εμάς, χρέος να θυμηθούμε και να τιμήσουμε τους ήρωες-συμπολίτες μας που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση  από το ζυγό των κατακτητών και να μην επιτρέψουμε ποτέ πια να επιστρέψει πουθενά ο φασισμός, μεταλλαγμένος σε όποιο σύγχρονο προσωπείο.

Η εκδήλωσή μας ξεκινά με Ιστορικό Περίπατο στην πόλη "Από τον Έσπερο στη Μάντρα" στις 6.30 μμ. Σημείο συνάντησης μας ο κινηματογράφος Έσπερος -Ηλιουπόλεως και 7ης Μάρτη 1944. Περπατάμε και θυμόμαστε ιστορίες της ημέρας εκείνης και καταλήγουμε στις 7.30 μμ στη Μάντρα του Μπλόκου (Ηλιουπόλεως και Κιλικίας πίσω από την πλατειά της Οσίας Ξένης) όπου η  ηθοποιός και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Μαρία Κανελλοπούλου, θα παρουσιάσει τον μονόλογο-μαρτυρία "Τζιέρι μου" της Κάτιας Γαλοπούλου. Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο Ημερολόγιο του Λιμανιού της Αγωνίας 2013 και στη συνέχεια παρουσιάσθηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών 2014 σε συνεργασία με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στην παράσταση "Τετράς η Ξακουστή του Πειραιώς".

Στο τραγούδι μαζί μας, η Φωτεινή Βελεσιώτου και στο Μουσικό πρόγραμμα ο Γιώργος Καλκάνης.

"Όλα τα κομμάτια μαζί": Μια ταινία για τον αυτισμό Με το ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα του αυτισμού καταπιάνεται η ταινία μικρού μήκους που δημιούργησε, στα πλαίσια της πτυχιακής της εργασίας, η δημοσιογράφος, υπεύθυνη του Ράδιο 9,84, Μαίρη Καριωτάκη. Η ταινία, που παρουσιάστηκε στο Σπουδαστικό Πανόραμα του 37ου Φεστιβάλ της Δράμας, έχει τίτλο "Όλα τα κομμάτια μαζί" και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Ρένα Σκουρογιάννη, σκηνοθέτιδα και υπεύθυνη δημιουργικού της "ΚΡΗΤΗ TV". Η ταινία, όπως αναφέρει η Μαίρη Καριωτάκη στη σύντομη περίληψή της, «αποτελεί ένα στιγμιότυπο από την καθημερινότητα του Βασίλη, ενός φοιτητή που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού και παλεύει με τις φοβίες και τις εμμονές του. Παλεύει να σταθεί σε μια κοινωνία που δε χαρίζεται στη διαφορετικότητα. Δίπλα του, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, οι φίλοι του. Τα υπόλοιπα κομμάτια του πάζλ». Στο ρόλο του πρωταγωνιστή ο Πάνος Ιωαννίδης, υπό την καθοδήγηση της λογοπαθολόγου και συγγραφέως Μαρίας Ρουσοχατζάκη, δείχνει ξεκάθαρα τον αγώνα που δίνει ένα άτομο που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού για να είναι μέρος-μέλος του κοινωνικού συνόλου. Για τις ανάγκες της ταινίας ο Kρητικός τραγουδοποιός και καλός φίλος της Μαίρης Καριωτάκη, Μάνος Παπαδάκης, δημιούργησε την πρωτότυπη μουσική αλλά και συνέθεσε και ερμήνευσε το τραγούδι των τίτλων "Παζλ". Η ταινία αποφεύγει τις υπερβολές και τα στερεότυπα. Άλλωστε, επιδίωξη των δημιουργών της ήταν να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για ένα θέμα που είναι παντού γύρω μας κι όχι να προκαλέσουν τον οίκτο για τα άτομα που ζουν στο φάσμα του αυτισμού. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία έγινε με μηδενικό budget. Όλοι όσοι συμμετείχαν, αρκετοί συνάδελφοι της Μαίρης Καριωτάκη, το έκαναν αφιλοκερδώς, με όπλο την αγάπη τους για τη δουλειά τους αλλά και με μόνο κίνητρο την ευαισθητοποίηση του κόσμου για το θέμα του αυτισμού. http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1171239&srv=364

<< τον σκότωσαν σου λέω τον μαχαίρωσαν >>

18 ΣΕΠΤΕΒΡΗ 2014 Ένας χρόνος από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι απο φασίστες μέλη της ΧΑ.
Σκέφτομαι πως ακριβώς έζησα αυτή την μέρα στις 17/9 /2014 και μετά την επομένη 18 Σεπτέβρη μετά την δολοφονία του Παύλου τα ξημερώματα.
Ένα μικρό ιστορικό εκείνης της μέρας όπως το βίωσα εγώ .
Η Χ.Α. είχε αποφασίσει να κάνει ρατσιστικό μοίρασμα τροφίμων το Σάββατο 21 Σεπτέβρη 2014 στο περιβολάκι της Νίκαιας , όπως ήταν φυσικό αντιδράσαμε με ανακοινώσεις και καλέσαμε και την δημοτική να πάρει θέση και με απόφαση δημοτικού συμβουλίου να απαγορεύσει το ρατσιστικό μοίρασμα τροφίμων σε δημόσιο χώρο .
Στις 17/9 μας ενημέρωσαν ότι θα γίνει το απόγευμα έκτακτο δημοτικό συμβούλιο  με μοναδικό θέμα την απαγόρευση της ρατσιστικής συγκέντρωσης .
Το τι έγινε στο συγκεκριμένο δημοτικό συμβούλιο περιγράφεται στην ιστοσελίδα halkidona.gr και με ηχητικό ντουκουμέντο. 

Μεταξύ άλλων στην τοποθέτηση μου είχα πεί:<<Το αντιφασιστικό κίνημα στην πόλη πρέπει να δυναμώσει και να ’ναι μέτωπο. Μέτωπο όλων εκείνων των δυνάμεων που έχουν αυτόν τον χαρακτήρα, που δεν θέλουν την δράση των ναζιστικών συμμοριών, που είναι με το εργατικό κίνημα και θέλουν να προω- θήσουν τα αιτήματα του εργατικού κινήματος, σε αντιπαράθεση με όσα κάνει η Χρυσή Αυγή.

Για εμάς το μοίρασμα των τροφίμων της Χρυσής Αυγής είναι βαθιά ρατσιστικό, είναι βαθιά αντιδημοκρατικό -έτσι όπως το βάζουν- και πρέπει να σταματήσει. Επειδή είμαι της άποψης, έχω τη θέση ότι δεν μπορεί να καταληφθεί η πλατεία από τα ΜΑΤ για να απαγορεύσουν το μοίρασμα των τροφίμων της Χρυσής Αυγής. Θα μου πείτε πως θα γίνει; Αλλά με δική μου εντολή, να ’χω συμφωνήσει κι εγώ, να αποκλειστεί η πλατεία απ’ τα ΜΑΤ, με κλούβες, με το οτιδήποτε, για να μην κάνουν αυτοί τη δουλειά τους… Εγώ θα προτείνω κάτι άλλο. Και χθες η απεργιακή επιτροπή των καθηγητών αποφάσισε -και αν συμφωνούν και οι άλλοι φορείς θα συνυπογράψουν την αφίσα και το κάλεσμα- το Σαββάτο να είναι ημέρα για την παιδεία. Το Σαββάτο να είναι ημέρα υπεράσπισης των κοινωνικών αγαθών. Παιδεία, υγεία, πρόνοια, αυτά που χάνονται και στο επόμενο διάστημα θα ιδιωτικοποιηθούν. Διαδήλωση στη Νίκαια για την υποστήριξη των κοινωνικών αγαθών το Σαββάτο λοιπόν. Και παράλληλα, αν βοηθήσουν κι άλλοι φορείς που ασχολούνται με την αλληλεγγύη, θα μπορούσαμε εκείνη την ημέρα να κάνουμε συλλογή σχολικών ειδών για τις οικογένειες που αυτή τη στιγμή δεν έχουν να δώσουν στα παιδιά τους και το τετράδιο για να πάνε. Όσοι έχουμε επαφή με τα σχολεία κι όσοι αυτές τις μέρες, με τους αγιασμούς και με τις κινητοποιήσεις, επισκεφτήκαμε σχολεία, οι διευθυντές το λένε ξεκάθαρα. Έχουμε ζήτημα. Έχουμε ζήτημα. Και πως τα παιδιά θα ’ρθουν να ανταποκριθούν σ’ αυτά που τους ζητούν αλλά και έχουμε παιδιά που πεινάνε. Τέταρτο Δημοτικό. Μαθητής της τρίτης Δημοτικού στον Αγιασμό λιποθύμησε. Το ξέρετε πιστεύω. Όταν τον ρωτήσαμε τι έχει φάει το πρωί είπε “δεν έχω φάει τίποτα από χθες”.

Είναι ζήτημα. Δεν λέμε ότι δεν υπάρχει θέμα πείνας, κρίσης, φτώχειας στην πόλη. Υπάρχει και πολύ μεγάλο, αλλά η φτώχια, η πείνα, δεν έχουνε χρώμα. Δεν έχουνε DNA άρειου κτλ. Η πείνα είναι για όλους, για τους πάντες. Η πείνα πρέπει να αντιμετωπιστεί με την σύγκρουση μ’ αυτή την πολιτική της κυβέρνησης για να ανατραπεί αυτή η πολιτική στη ρίζα της. Για να μπορέσει μπας και πάρουμε τα πάνω μας σαν χώρα.

Λίγες ώρες μετά στο σπίτι ενώ προσπαθούσα να βάλω τις σκέψεις σε "μια σειρά" και  χάζευα στο fb βλέπω μια ανάρτηση απο τον Μ.Σ. 

Φεύγω γρήγορα  και πάω στο Κρατικό της Νίκαιας , έξω από τα ιατρεία νεαροί έχουν αρχίσει να μαζεύονται , προσπαθώ να μάθω τι έχει γίνει , βλέπω μια κοπέλα να ακουμπισμένη στον τοίχο να κλαίει και να μιλάει στο τηλέφωνο , μπήγει μια φωνή απελπισίας με λυγμούς 

<< τον σκότωσαν σου λέω τον μαχαίρωσαν >> 

προσπαθώ να την πλησιάσω δεν μας εμπιστεύεται , αφήστε με μου λέει δεν ξέρετε τι έγινε ποιος είστε ;

Πάω παραδίπλα και εν το μεταξύ έρχεται και ο Μ.Σ. προσπαθούμε να μάθουμε από τους νεαρούς οι οποίοι έντρομοι και αυτοί μας ρωτούν <<ποιοι είστε; >> 

Βλέπουμε έναν γνωστό μας γιατρό μας πλησιάζει , πέθανε μας λέει , Είσαι σίγουρος ; τον ρωτάμε ; Ναι μας απαντά , το χτύπημα εκεί που είναι είναι θανατηφόρο , δεν υπάρχει περίπτωση , ήρθε νεκρός , είναι μέσα ασφάλεια και δεν το έχουν ανακοίνωση ακόμα .

Γράφω στο fb από το τηλέφωνο .

Σε λίγο εμφανίστηκαν 6 άντρες και μια γυναίκα με στολές όπως αυτές που φοράνε οι ομάδες ΔΙΑΣ με αλεξίσφαιρα γιλέκα μας πλησίασαν και ζητούσαν να μάθουν ποιοι είμαστε και αν είμαστε μάρτυρες στο περιστατικό , αντιδράσαμε "ποιοι είσαστε εσείς ρωτούσαμε " τι ζητάτε τώρα και τα ρέστα ; μπροστά είσαστε όταν τον μαχαίρωσαν , είπε ένας νεαρός αρχίσαμε να φωνάζουμε ,τα μαζέψανε και φύγανε προς τα μέσα στα εξωτερικά ιατρεία .

Τα γεγονότα όπως εξελίχθηκαν τα ξέρουμε οι περισσότεροι την επόμενη μέρα η μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση με αφορμή την απεργία των καθηγητών εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο αντιφασιστικό ποτάμι που κατέληξε το απόγευμα στο Κερατσίνι στον τόπο της δολοφονίας .

Μια από τις μεγαλύτερες αντιφασιστικές συγκεντρώσεις χτυπήθηκε όπως ήταν "φυσικό" από την αστυνομία. Το μήνυμα όμως είχε σταλθεί .

 ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ . ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΝΙΚΑΙΑ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ .

Η Κυβέρνηση θορυβημένη από τις μεγάλες απεργιακές και αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και τον "θόρυβο" που προκάλεσε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα τις επόμενες μέρες προχώρησε στις συλλήψεις των μελών της εγκληματικής συμμορίας όπως την ονόμασε ο εισαγγελέας .

Το Δημοτικό συμβούλιο "κατόπιν εορτής" όπως το είχαμε πολλές φορές πριν ζητήσει αλλά δεν είχαμε εισακουστεί αποφασίζει σε συνεδρίαση του ΔΣ ότι η ΧΑ είναι ανεπιθύμητη στην Πόλη της Νίκαιας και απαιτεί να κλείσουν τα γραφεία της .

Φάκελος Χρυσή Αυγή: Στην ανακρίτρια για ενημέρωση Ιωακειμίδης και Παπαδόπουλος

Ένα χρόνο μετά κάθομαι και σκέφτομαι τι έχει γίνει και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε . 

Μπορούσαμε και μπορούμε να κάνουμε πολλά πάνω σε αυτό το θέμα , στο φαινόμενο τους νεοναζισμού του φασισμού και των ακραίων ρατσιστικών φαινομένων όπως όλο αυτό το διάστημα βιώνουμε . Αναρωτιούνται ακόμα πολλοί πως αυτή η Πόλη Η κοκκινιά της Προσφυγιάς και της Αντίστασης σημαδεύτηκε έτσι ; είναι άραγε η πρώτη φορά ; 

Είναι τυχαίο ότι εδώ στο κέντρο της Νίκαιας διάλεξαν να έχουν τα γραφεία ορμητήρια της συμμορίας τους ; 

Από εκείνη την μέρα δεν θα ξεχάσω ποτέ μου τον τρόμο στα μάτια της νεαρής κοπέλας και την φωνή της να λέει   << τον σκότωσαν σου λέω τον μαχαίρωσαν >> 

                            ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ 

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ 18/9/2014 ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ

Στις 18 Σεπτέμβρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής στο Κερατσίνι.

Ένα χρόνο μετά, το μήνυμα που έστειλαν οι μεγάλες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις παραμένει το ίδιο: 

                «Ποτέ ξανά Φασισμός»

Συλλογικότητες, οργανώσεις, ανένταχτοι αγωνιστές και αντιφασιστικές κινήσεις αποφασίσαμε να μετατρέψουμε αυτό το μήνα σε Αντιφασιστικό Σεπτέμβρη στις γειτονιές μας.

Με σειρά δράσεων, πολιτιστικών και πολιτικών εκδηλώσεων στις γειτονιές του Κερατσινίου, της Δραπετσώνας, του Περάματος, της Νίκαιας, του Κορυδαλλού και του Πειραιά ξηλώνουμε τη νεοναζιστική απειλή.  

Η Κίνηση Πολιτών Νίκαιας - Αγ. Ι. Ρέντη "κόντρα στο ρεύμα" σας καλεί στην αντιφασιστική - αντιρατσιστική συγκέντρωση στο Κερατσίνι, τιμώντας τη μνήμη του Παύλου Φύσσα που δολοφονήθηκε από τους ναζί της Χ.Α. πριν από ένα χρόνο. Ο αγώνας για την καταδίκη των εγκληματιών και όσων τους εξέθρεψαν και τους έδωσαν δύναμη συνεχίζεται και θα συνεχίζεται πάντα ενάντια στη λήθη.

Του έσπασαν τα δάχτυλα επειδή σχεδιάζε για τη Γάζα

Στρατευμένη τέχνη

10:17 | 03 Αυγ. 2014

 

Ο Alaa Allagta, πολύ γνωστός Παλαιστίνιος καλλιτέχνης και πολιτικός σκιτσογράφος , εξηγεί γιατί όλες οι πτυχές της ζωής στην Παλαιστίνη, συμπεριλαμβανομένης και της τέχνης, πολιτικοποιούνται. Επιμέλεια: Μάρθα Βασίλη

Γεννήθηκε στη Λωρίδα της Γάζας το 1972 και σπούδασε πλαστική χειρουργική. Συνεργάζεται με τέσσερις εφημερίδες στο Κατάρ, το Ομάν και τη Σαουδική Αραβία, και με μια στη Λωρίδα της Γάζας. Το 2014, κέρδισε τη δεύτερη θέση στον Αραβικό Διαγωνισμό Καρτούν. Σήμερα ζει στο Μπαχρέιν. Όντας Παλαιστίνιος πρόσφυγας, αφιερώνει το έργο του σε ανθρώπους όπως ο ίδιος, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.

Ο ίδιος κατάλαβε ότι ήταν καλλιτέχνης στα 15 του χρόνια, όταν Ισραηλινοί στρατιώτες τον τιμώρησαν για τις πολιτικές γελοιογραφίες του, σπάζοντας τα δάχτυλα του. Ο Alaa Allagta, είχε αρχίσει να σχεδιάζει από τα 10 του χρόνια γιατί του άρεσε, συνέχισε στα φοιτητικά του χρόνια για να βγάζει τα προς το ζην, ενώ τώρα πια ζει αποκλειστικά από την τέχνη του. «Είμαι σκιτσογράφος για τη μόνη εφημερίδα που βγαίνει στη λωρίδα της Γάζας. Έφυγα από σπίτι μου όταν τελείωσα το σχολείο, στα 18, άλλα έχω πάει πολλές φορές στη Γάζα, επισκέπτομαι τους γονείς μου που έμειναν πίσω», αναφέρει ο ίδιος.

«Τα μέλη της οικογένειάς μου ήταν πρόσφυγες μέσα στη Γάζα. Καταγόμαστε από το χωριό  Αl-Faluja από όπου η οικογένειά μου έφυγε με την Παλαιστινιακή Έξοδο του 1948.Το χωριό μετονομάστηκε, και τώρα λέγεται  Kiryat Gat. Οτιδήποτε Παλαιστινιακό υπήρχε καταστράφηκε με εξαίρεση λίγα παλιά σπίτια και ένα Τζαμί. Η μητέρα μου ήταν από πολύ πλούσια οικογένεια, με μεγάλη ιδιοκτησία γης αλλά και ακινήτων, κάτι που ήταν προνόμιο για λίγους. Τα χάσαμε όλα. Η οικογένεια μου νοικιάζει σπίτια εδώ και δεκαετίες για να μείνει στη Γάζα αφού τα δικά μας τα χάσαμε όλα. Το πατρικό μου δεν το έχω δει ποτέ. Δεν επιτρέπουν στους πρόσφυγες να επισκεφτούν την περιοχή. Μια από τις συναδέλφους μου, που είναι πολίτης της Ρουμανίας κατάφερε να επισκεφτεί το χωριό μου, μου είπε πως είναι ένα μαγικό μέρος, ένας παράδεισος στη Γη. Ωστόσο κανένας Παλαιστίνιος δεν μπορεί να το επισκεφθεί».

Στη δεκαετία του 1960, ο Παλαιστίνιος σκιτσογράφος Naji al-Ali δημιούργησε τον διάσημο χαρακτήρα του Handala, ένα δεκάχρονο αγόρι που γύρισε με την πλάτη στον αδιάφορο κόσμο, αρνούμενος να μεγαλώσει έως ότου μπορέσει να επιστρέψει στην πατρίδα του.

Ο Alaa Allagta σχολιάζει σχετικά: «Είναι γνωστό ότι ο Naji al-Ali σκοτώθηκε (στο Λονδίνο το 1987 από έναν πράκτορα της Μοσάντ, τον Ismail Sowan ). Η κύρια αποστολή μου είναι να δώσουμε στους ανθρώπους ελπίδα. Η πιο σκοτεινή ώρα είναι λίγο πριν την αυγή. Αυτό περιγράφει η εποχή που ζούμε. Η αυγή θα έρθει, αλλά τώρα είναι πολύ σκοτεινά. Ωστόσο, εμείς δεν θα εγκαταλείψουμε την ελπίδα. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να ξανακερδίσουν την ελευθερία τους πρέπει πάντα να ελπίζουν. Αν χαθεί η ελπίδα, γίνονται σκλάβοι των προβλημάτων τους. Πρέπει να κρατήσουμε την υπομονή μας, την ελπίδα και τη θέληση για να επιτευχθεί η ελευθερία».

Ο Allagta αγαπούσε την Τέχνη από παιδί. Πάντα ήθελε να ασχοληθεί με κάτι που σχετίζεται με αυτήν. Αφηγούμενος πώς τον κέρδισε το σχέδιο σημειώνει: «Τη δεκαετία του ΄90 δεν είχαμε τόσες διόδους επικοινωνίας ούτε είχαμε πρόσβαση σε τόσες πηγές πληροφοριών όπως σήμερα. Έτσι, τελείωσα το σχολείο με άριστα , το στερεότυπο ήταν ακόμα ζωντανό, ότι δηλαδή το πιο αξιοσέβαστο επάγγελμα είναι αυτό του γιατρού. Και έτσι πήγα να σπουδάσω ιατρική στη Ρουμανία, για μην στεναχωρήσω τους γονείς μου. Αλλά μέσα μου ήθελα κάτι άλλο. Ξόδεψα όλα τα χρήματά μου σε χαρτί, μολύβια και μπογιές. Άρχισα να ζωγραφίζω ό, τι μου φαινόταν όμορφο. Κατάλαβα ότι η Τέχνη έχει μεγάλη αξία στην Ευρώπη, κάτι που ήταν καινούριο για μένα. Άδραξα όποια ευκαιρία βρέθηκε στο δρόμο μου για να μπορέσω να σχεδιάζω. Όταν αποφοίτησα ανακάλυψα ότι έχω πραγματικά ένα πλήρες χαρτοφυλάκιο καθώς φίλοι μου φρόντισαν να συγκεντρώσουν όλα τα σχέδια μου. Μετά την αποφοίτηση γύρισα στο σπίτι και σε επαφή με μερικούς εκδότες, αντιλήφθηκα ότι είμαι καλύτερος στο σχέδιο παρά σε οτιδήποτε άλλο».

Σε ερώτηση  για το πόσο επηρεάστηκε από τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στην Παλαιστίνη και πως αυτό φαίνεται στη δουλειά του ο ίδιος λέει: « Το 1988, όταν άρχισε η πρώτη Ιντιφάντα, ήμουν 15 και ήθελα να διαμαρτυρηθώ  εναντίον του Ισραήλ, γι 'αυτό άρχισα να ζωγραφίζω στους τοίχους. Τα σχέδια μου χλεύαζαν  τον Yitzhak Shamir. Με έπιασαν  οι Ισραηλινοί στρατιώτες και μου έσπασαν τα δάχτυλά με ένα ραβδί με καρφιά μπροστά στους γονείς μου, ώστε να μην σχεδιάζω πια. Οι γονείς μου ήθελαν να σταματήσω. Τα σχέδια των παιδικών μου χρόνων προκάλεσαν τέτοια εντύπωση, σε σημείο που θεωρούσαν ότι είμαι μελλοντικός τρομοκράτης. Όταν κατάλαβα ότι προκαλούν τέτοια αναταραχή αποφάσισα ότι θα συνεχίσω. Οι γιατροί έκριναν ότι τα χέρια μου, και όλες οι νευρικές απολήξεις ήταν άθικτες. Η επιθυμία μου να σχεδιάζω είχε μεγαλώσει. Θα πρέπει να πω ότι δεν είχα βρει έναν καλό πλαστικό χειρούργο: μπορείτε ακόμα να δείτε τα σημάδια στα χέρια μου. Όταν σπούδαζα ιατρική, συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δουλειά».

Ο Allagta επισημαίνει πως ως Παλαιστίνιος η πολιτική διαπερνά αναπόφευκτα όλους τους τομείς της ζωής του . Έτσι οι περισσότερες γελοιογραφίες του είναι πολιτικές. Όσο για τις προσωπικές του πολιτικές απόψεις έχει συγκεκριμένη άποψη τόσο για τους Παλαιστίνιους όσο και για την παγκόσμια πολιτική αλλά και για τον αραβικό κόσμο.

«Έχετε δεχθεί τις συμφωνίες του Όσλο το 1993;», τον ρωτάει ο δημοσιογράφος του Russia Today. «Όταν πρόκειται για τον παλαιστινιακό λαό, οι συμφωνίες του Όσλο δεν πληρούνται ούτε στο ελάχιστο. Μέχρι τώρα, οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν αποκομίσει κανένα όφελος από αυτό: Τα βάσανα των ανθρώπων έχουν αυξηθεί, οι παράνομοι ισραηλινοί εποικισμοί αυξάνονται ,  με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι Παλαιστίνιοι άμαχοι να σκοτώνονται ή διώχνονται  από τα σπίτια και τη γη τους. Η "ισραηλινοποίηση" του εδάφους μας είναι σε πλήρη εξέλιξη», απαντά ο Allagta.

Για τις πολυετείς προσπάθειες εξεύρεσης λύσης στο Παλαιστινιακό σημειώνει ότι «ο παλαιστινιακός λαός θεωρεί ότι οι διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ δεν έβγαλαν πουθενά. Η αντίσταση είναι ο μόνος τρόπος για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας. Η Μαδρίτη το 1991 και το Όσλο (όπου έγιναν οι μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Ισραήλ και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) δεν άλλαξαν τίποτα για τους Παλαιστίνιους. Οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, και μπορούν να διαρκούν για πάντα».

Ποιο είναι όμως ακριβώς το μήνυμα που στέλνει με τις γελοιογραφίες του; Ο ίδιος τονίζει: «Θα ήθελα να εκφράσω τον πόνο του παλαιστινιακού αγώνα. Μιλάω για τον πόνο και τις επιθυμίες όλων των Παλαιστίνιων . Αυτό που λέω είναι ότι οι Παλαιστίνιοι, όπως και κάθε άλλος λαός στον κόσμο, θέλουν να είναι ασφαλείς και να έχουν ένα σπίτι. Λέω ότι οι Παλαιστίνιοι, όπως και κάθε άλλος λαός, έχουν το δικαίωμα να αντισταθούν. Είναι ένα δικαίωμα που παρέχεται από το διεθνές δίκαιο».

«Δεν κάνω γελοιογραφίες πολιτικών ούτε για να τους επαινέσω ούτε για να τους κοροϊδέψω. Δεν μπορώ να περιορίσω τον εαυτό μου στα όρια ενός πολιτικού κόμματος. Θέλω να αγγίξω κάθε καρδιά. Το κάνω λοιπόν, για να το καταλαβαίνει κάθε Παλαιστίνιος», εξηγεί, υπογραμμίζοντας ότι «το όπλο μου είναι η πένα μου».