"ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟ" Μια παράσταση απο την θεατρική ομάδα του κυριακάτικου σχολείου μεταναστών

Την Τετάρτη 23 Μάρτη 2016 σε συνεργασία με το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και την Κίνηση απελάστε τον Ρατσισμό στον πολυχώρο "Μάνος Λοίζος"  Θηβών 245 Νίκαια στις 20.30 η θεατρική ομάδα του Κυριακάτικου σχολείου θα παρουσίαση το θεατρικό έργο "ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟ"

https://www.facebook.com/events/1156487607697866/

και τις δύο ημέρες θα μαζεύονται παιχνίδια , σε καλή κατάσταση, για τα παιδιά που βρίσκονται στο Σχιστό

21η Μαρτίου παγκόσμια ημέρα κατά του ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ και του ΦΑΣΙΣΜΟΥ.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ] Αθήνα 21/3/2016

Η 21η Μαρτίου έχει οριστεί ως η παγκόσμια ημέρα κατά του ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ και του ΦΑΣΙΣΜΟΥ.
Χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν αυτές τις μέρες με επίκεντρο το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα και ενάντια στο φαινόμενο που εξαναγκάζει ανθρώπους σε υποτελή διαβίωση. Ο ρατσισμός είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των ισχυρών απέναντι σε ό,τι διαφέρει.
H 21η Μαρτίου έχει οριστεί να είναι επίσης η μέρα αλληλεγγύης/μνήμης για τους ανθρώπους με σύνδρομο Down και δεν αποτελεί σύμπτωση ή τυχαίο γεγονός. Οι άνθρωποι με Down ή τρισωμία 21 βίωσαν το ρατσισμό του Χίτλερ –πριν από τους/τις Εβραίους/Εβραίες, πριν από τους/τις κομμουνιστές/κομμουνίστριες, τους/τις Ρομά/Ρομνί, τα ομοερωτικά άτομα.
Οδηγήθηκαν σε μαρτυρικό θάνατο πολύ πριν κατασκευαστούν οι θάλαμοι αερίων. Χιλιάδες άνθρωποι με Down και άλλες αναπηρίες βρήκαν τραγικό τέλος σε σφραγισμένα φορτηγά οπού σωλήνες διοχέτευαν τα καυσαέρια της αναμμένης μηχανής.
Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ των αναπήρων (275.000) παρουσιάστηκε ως «υπηρεσία» στο γερμανικό λαό και στους/στις ίδιους/ες…
Ο υπεύθυνος των προγραμμάτων ευθανασίας των ανάπηρων (πρόγραμμα Τ4) Καρλ Μπραντ χρησιμοποίησε το δυσβάστακτο οικονομικό κόστος διαβίωσης, τη δυστυχία του «ανάξιου» ατόμου και στην απολογία του στη δίκη της Νυρεμβέργης μίλησε για «καλές προθέσεις» απέναντι στα κακόμοιρα πλάσματα…
Τις «καλές» αυτές προθέσεις σήμερα τις συναντά κάνεις στα εκατοντάδες κλειστού τύπου ιδρύματα «προστασίας» αναπήρων.
Τη σημερινή ημέρα, λοιπόν, επιλέγουμε να επιστρέψουμε στο παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών, τέσσερις μήνες μετά την κατάληψή μας.
Στις 4 Νοεμβρίου 2015, η Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ: Μηδενική Ανοχή κατέλαβε το παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών, προκειμένου να σταματήσουν άμεσα οι απαράδεκτες πρακτικές μηχανικής καθήλωσης και διαρκούς ψυχοφαρμακευτικής αγωγής των ανήλικων/ενήλικων με αναπηρία που αντιμετωπίζονται, λόγω της κοινωνικής κατασκευής της αναπηρίας, ως «μη-κανονικά» υποκείμενα, «ικανά» μόνο για εγκλεισμό, αποξένωση και τελική λύση. [goo.gl/Xvnrtv]
Απέναντι σε αυτή την κυρίαρχη ιατρικοκεντρική πρακτική της ιδρυματοποίησης, η οποία είναι διεθνώς καταδικασμένη ως απαράδεκτη προσέγγιση, διότι αντιμετωπίζει την καθολική εμπειρία της αναπηρίας με εγκλεισμό και απομόνωση δημιουργώντας στους/στις φερόμενους/ες ως “ωφελούμενους/ες” ανεπανόρθωτες βλάβες, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ το κλείσιμο του παραρτήματος ΑμεΑ Λεχαινών, το οποίο, με την ευλογία της Εκκλησίας, λειτουργεί εδώ και 27 χρόνια σε απόσταση αναπνοής από τον υποσταθμό υψηλής τάσης της ΔΕΗ, πολλαπλασιάζοντας τον κίνδυνο για τους/τις συνανάπηρους/ες που «φιλοξενούνται» εκεί.
Πιέσαμε να ξεκινήσει άμεσα η μεταβατική περίοδος μεταφοράς των ανθρώπων με αναπηρία σε ένα αποϊδρυματοποιημένο πλαίσιο, με εξατομικευμένη και σφαιρική αξιολόγηση των αναγκών τους, από διεπιστημονική ομάδα χωρίς ιατρικοκεντρικό χαρακτήρα. Επίσης, προσπαθήσαμε να αναδείξουμε τις διαχρονικές ευθύνες που φέρουν οι ψυχίατροι/παιδοψυχίατροι, οι οποίοι/ες τα τελευταία χρόνια συνταγογραφούν αλόγιστα ψυχοφάρμακα και νομιμοποιούν -κατά παράβαση της ιατρικής δεοντολογίας- πρακτικές καθήλωσης με ιμάντες, ενώ δεν έχουν ασκηθεί μέχρι σήμερα πειθαρχικές διώξεις εις βάρος τους παρά τις καταγγελίες που καταθέσαμε στις 4/11/2015 στην Εισαγγελία Αμαλιάδας.
Επιπρόσθετα, θυμίζουμε τη σύσταση προς την Ελληνική κυβέρνηση από πλευράς ΟΗΕ αναφορικά με την κατάσταση των ιδρυμάτων κλειστού τύπου που λειτουργούν στην Ελλάδα και την ανησυχία του διεθνούς οργάνου για την “ζωή” των εγκλείστων σε αυτές.
Στις 7 Μαρτίου 2016, μια πρώτη νίκη επετεύχθη! Τα 2 ανήλικα άτομα μεταφέρθηκαν από το παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών στο ΚΑΑΠ [Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παίδων] Βούλας σε σαφώς καλύτερες συνθήκες. Η μεταφορά αυτή μας γέμισε ελπίδα πως η αποϊδρυματοποίηση στη χώρα μας μπορεί να μην αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, αρκεί να γίνει κατανοητό πως τα ιδρύματα οφείλουν να σφραγιστούν ως νοοτροπία αρχικά και έπειτα ως κτήρια, πως οι ανάπηρες/οι ΕΙΝΑΙ μέλη της κοινωνίας μας και πως οφείλουμε ΟΛΕΣ και ΟΛΟΙ να κατανοήσουμε ότι η κοινωνική κατασκευή της αναπηρίας και ο βασανισμός/εγκλεισμός ανθρώπων αποτελεί παραβίαση στοιχειωδών δικαιωμάτων.
Μια συμβολική νίκη για τους/τις ακτιβιστές/τριες, μια απελευθερωτική διαδικασία για τα 2 ανήλικα άτομα.
Σήμερα, 21 Μαρτίου, επιστρέφουμε στο παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών, για να συναντηθούμε με τους/τις συνανάπηρους/ες καθώς και να συνομιλήσουμε με το προσωπικό. Ταυτόχρονα, επισκεπτόμαστε το Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παίδων Βούλας, με αφορμή τη μεταφορά των δυο ανήλικων ατόμων από τα Λεχαινά, ώστε να ενημερωθούμε δια ζώσης για την κατάστασή τους.
Τέλος, στηλιτεύουμε την πάγια τακτική του φερόμενου ως εθνικού αναπηρικού κινήματος με αφορμή το Συνέδριο για την Αποϊδρυματοποίηση που πραγματοποίησε στην Πάτρα στις 18 και 19/3/2016. Ο ακτιβισμός της θεσμικής καρέκλας αλλά και οι ανεύθυνες/αρπακόλα δηλώσεις του επαναστάτη- ποπολάρου «Ούτε ένα ευρώ σε ιδρύματα» έχουν το τίμημα τους . Η διαρκής ανευθυνότητα και αδιαφορία ΚΑΙ του κοινωνικού εταίρου της ΕΣΑμεΑ, όλα αυτά τα χρόνια, σχετίζεται με τη διαιώνιση των άθλιων συνθηκών διαβίωσης ανηλίκων/ενηλίκων με αναπηρία στα ιδρύματα τύπου Λεχαινών. Ο θάνατος της Α.Θ. , η οποία ζούσε στο ίδρυμα των Λεχαινών και πέθανε από πνευμονικό οίδημα στο νοσοκομείο της περιοχής την περασμένη εβδομάδα, είναι ΚΑΙ συνέπεια αυτής της αδιάφορης στάσης.
Μέρος του προβλήματος είναι και ο Αντώνης Χαροκόπος της ΕΣΑμεΑ, Αντιπεριφερειάρχης Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, ο οποίος με την ιδιότητά του ως μέλος του ΔΣ του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Παράρτημα Δυτικής Ελλάδας, στις επισκέψεις του στο παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών, χάιδευε κεφάλια αναπήρων σε μηχανική καθήλωση και εγκλεισμό σε κλουβιά δηλώνοντας πως αυτά τα «παιδιά» έχουν ανάγκη ΜΟΝΟ από αγάπη και ουδέποτε απαίτησε τον τερματισμό των βασανιστηρίων τους.

Αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη για ΟΛΕΣ και ΟΛΟΥΣ
Ο αγώνας συνεχίζεται.
ΚΙΝΗΣΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ ΑμεΑ: ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ

Ζωτικές δραπετεύσεις, στιγμές χαράς μεγάλης, ο αγώνας συνεχίζεται…

Του ΑΝΤΩΝΗ ΣΚΟΡΔΙΛΗ

Σε ρόλο ρεπόρτερ οι “αποφασισμένοι για όλα” καλοί φίλοι – μέλη της Κίνησης Χειραφέτησης ατόμων με αναπηρία. Δικαιωματικά δικό τους αυτό το ρεπορτάζ, βγαλμένο από τα βάθη του νου μα και της καρδιάς τους:

Την Δευτέρα 7 Μαρτίου το πρωί, η ατμόσφαιρα στο Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παίδων (ΚΑΑΠ) Βούλας έμοιαζε να έχει “δραπετεύσει” από τη συνηθισμένη ηρεμία της. Αίσθημα χαράς κυριαρχούσε παντού, οι ιδιαίτερες στιγμές το απελευθέρωναν και διέχεαν προς πάσα κατεύθυνση.

Μερικές εβδομάδες πριν, η αποφασιστική παρέμβαση της Κίνησης στο παράρτημα ΑΜΕΑ – “κολαστήριο” των Λεχαινών, είχε καταστήσει κάτι παραπάνω από σαφές το μήνυμα “μηδενικής ανοχής” στις άγριες ιδρυματικές λογικές που εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες στη καθυστερημένη κοινωνία των νεοελλήνων. Δύσκολος πάρα πολύ αυτός ο αγώνας – γι’ αυτό και επί δεκαετίες δίνεται και πάλι και ξανά δίνεται και ποτέ δε τελειώνει – και πολύ μακρά στις συνθήκες της ελληνικής ιδιαιτερότητας η διαδρομή “από το άσυλο στη κοινότητα”. Πολύ μεγάλη μα την αλήθεια αυτή η απόσταση ώστε ο προορισμός να μην είναι (ένας ακόμα από τους πολλούς στη χώρα των ελλήνων) ευφημισμός, αλλά ο αληθινός, ο αυθεντικός.

Για τους αποφασισμένους να δραπετεύσουν από τους ευφημισμούς, για αυτούς που έχουν την αληθινή αίσθηση του κόπου, του δρόμου που απαιτείται μέχρι το τέλος, μέχρι τον αληθινό προορισμό, η ανάγκη των μικρών/ αληθινών στιγμών δικαίωσης είναι ζωτική. Είναι δύναμη, είναι ενέργεια για τη συνέχεια. Γι’ αυτό και οι στιγμές αυτές πάντα συνοδεύονται από έκλυση χαράς, απελευθέρωση και διάχυσή της προς κάθε κατεύθυνση. Χαράς που έχει τη δύναμη να συμπαρασύρει και άλλους, όσο το δυνατό περισσότερους, συνοδοιπόρους στον μακρύ δίκαιο δρόμο.

Δυο κορίτσια έντεκα χρόνων. Από το κολαστήριο των Λεχαινών στις ασύγκριτα πιο ανθρώπινες συνθήκες του ΚΑΑΠ Βούλας. Το πρώτο κρίσιμο βήμα από τα πολλά που πρέπει να γίνουν ώστε να διανυθεί η πλήρης του δικαίου διαδρομή. Η ορατή χαρά στα πρόσωπα των μια ζωή πριν υποβεβλημένων σε ζωή “αόρατη” μικρών παιδιών, χαρά διπλή για όσους τα υποδέχτηκαν, χαρά τριπλή για τους “αποφασισμένους” της Κίνησης Χειραφέτησης που άντλησαν από τον πυρήνα της την λυτρωτική αίσθηση ικανοποίησης που στιγμιαία δωρίζει η κάθε μικρή πρώτη νίκη.

Τα δυο κοριτσάκια διέφυγαν οριστικά από το “κολαστήριο” – κατ’ ευφημισμόν κέντρο κλειστής περίθαλψης – δραπέτευσαν από την υποβεβλημένη συνθήκη μιας ζωής αόρατης, μπορούν πια αν μη τι άλλο να “βλέπουν” ενώπιον τους την προοπτική διεκδίκησης μιας ζωής πιο δίκαιης. Οι της “Κίνησης” έχουν ήδη – αμέσως μετά τις στιγμές της υποδοχής – δραπετεύσει από τη ζωτική χαρά με την οποία οι υπέροχες αυτές στιγμές τους πλημμύρισαν. Κρατάνε από αυτήν εντός τους την ενέργεια, και πλέον προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα και κινήσεις τους. Όπως, άλλωστε, πάντοτε επισημαίνουν στις ανακοινώσεις τους μετά από τέτοιες στιγμές χαράς, ο αγώνας συνεχίζεται…