19 μαιου ημερα γενοκτονιας των ποντιων

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ

• Τη Διεθνή αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού

• Τη διάσωση και διατήρηση των Ελληνικών Μνημείων που απόμειναν στην επικράτεια της Τουρκίας, καθώς και την ανάδειξη της Ιστορίας και της προέλευσή τους

• Τον σεβασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ποντιόφωνων Μουσουλμάνων του Ιστορικού Πόντου

Μάχη κάτω από την κεραία της Τερπάνδρου στο Νέο Κόσμο

δημοσιεύτηκε σήμερα από anonymous
τροποποιήθηκε σήμερα

Πριν λίγη ώρα στην οδό Τερπάνδρου στο Νέο Κόσμο, υπήρξε έντονη αντιπαράθεση κατοίκων από τη μία με άτομα της wind και της αστυνομίας από την άλλη. Προχθές βράδυ κάτοικοι έκοψαν την κεραία τέρας που λειτουργεί σε κτίριο εδώ και 16 χρόνια. Διαβάστε σχετικά εδώ. Χτες άτομα της εταιρείας πήγαν να μπουν στο κτίριο σαν διαρίκτες από φωταγωγό γιατί η πόρτα χάλασε… Οι κάτοικοι τους έδιωξαν και την δεύτερη φορά που ξανά εμφανίστηκαν τους πήγαν στην αστυνομία καθώς δεν διέθεταν καμία άδεια εργασιών. Τελικά δεν τους πήγαν αυτόφωρο καθώς οι κάτοικοι είπαν ότι δεν ήθελαν να το κάνουν για απλούς εργαζόμενους.

Σήμερα γύρω στις 1, έσκασαν πάλι άτομα της wind μαζί με ΤΕΣΕΡΑ ΠΕΡΙΠΟΛΙΚΑ!!!!! Προσπάθησαν να μπουν στο κτίριο και οι λιγοστοί κάτοικοι που ήταν εκεί τους απώθησαν δυναμικά. Στην συνέχεια μαζεύτηκαν καμιά εικοσαριά κάτοικοι και κάτσανε μπροστά στην πόρτα. Η αστυνομία είπε ότι όποιος εμποδίσει την είσοδο θα τον πάρουν στο τμήμα αλλά οι κάτοικοι δεν δίστασαν και δήλωσαν ότι πρέπει να τους πάρουν όλους! Μπροστά στο αδιέξοδο τα άτομα της εταιρείας και τα τρία περιπολικά έφυγαν και λίγο μετά πέρασε και ΠΕΜΠΤΟ που το έδιωξε και αυτό ο επικεφαλής. Τώρα οι κάτοικοι φυλάνε βάρδιες μέχρι τις 7 μμ που έχουν συνέλευση. Ας πάνε όσοι μπορούνε να βοηθήσουν.

Αυτά τα ολίγα για να λύσουμε την απορία μερικών «που είναι η αστυνομία;». Η αστυνομία είναι πάτα εκεί και σε μεγάλους αριθμούς όταν απέναντι της έχει πολίτες με δίκαια αιτήματα.

ΑΙΣΧΟΣ!!!!!

συμπαραστεκομαστε και συμμετεχουμε

terpandrou03.jpg

στα παιδια που δινουν τις επομενες μερες εξετασεις για τα ΑΕΙ
















μη λετε τιποτα ......μια αδεια αναρτηση ....

ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ....... ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ
ΜΗΝ ΖΗΛΕΥΕΤΑΙ ΤΑ ΝΕΙΑΤΑ ΤΟΥΣ
ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ .....

αφιερωμενο στην Κατια στον Γιωργο στον Κωστα και σε ολα τα παιδια

αφιερωμενο στην Κατια στον Γιωργο στον Κωστα και σε ολα τα παιδια

τα μαθηματα συνεχιζονται.. και ο αγωνας για μια καλλιτερη κοινωνια .......

Ανθρωποι και ανθρωπια.

Τίποτα δεν με κυνηγάει στην Ελλάδα. Είμαι από τους τυχερούς που έχουν χαρτιά. Τουλάχιστον τη στιγμή που μιλάμε. Ο δικός μου εχθρός είναι ο χρόνος. Μόνο αυτός με κυνηγάει. Και δεν μπορώ να τον κερδίσω. Έφυγα από το Πακιστάν άλλος άνθρωπος κι εδώ είμαι ένας άλλος. Εκεί ο έρωτας είναι απαγορευμένος. Τιμωρείται αυστηρά όποιος ακούει την καρδιά του.

Η δική μου καρδιά εδώ κτύπησε κι εγώ την άκουσα. Μπορώ να την ακούσω. Μα δεν κάνει να γυρίσω πίσω πλέον. Κι αν γυρίσω, δεν πρέπει να πάρω μαζί μου τη καρδιά μου. Κι έτσι πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην πατρίδα μου και την καρδιά μου. Για την ώρα, η καρδιά μου έχει κερδίσει. Κι αυτήν ακούω. Όσο κι αν στη πατρίδα έχω τόσα πράγματα που νοσταλγώ…

Είναι τα λόγια ενός νέου μετανάστη στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών στον Πειραιά. Εκεί που, εδώ και χρόνια, κόντρα σε δυσκολίες και σε ελλείψεις, σε γραφειοκρατίες και την αναλγησία του κράτους, μια ομάδα ανθρώπων διδάσκει ανθρωπιά.

Με αυταπάρνηση και σιδερένια θέληση, προτάσσοντας το ενδιαφέρον τους για τον συνάνθρωπο, χωρίς τη διάκριση του χρώματος και της καταγωγής, επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων, αλλά και απλοί άνθρωποι του μόχθου, έχουν μετατρέψει το εγκαταλελειμμένο κτίριο του 14ου και 15ου Γυμνασίων Πειραιά, σε μια πραγματική κυψέλη γνώσης και κουλτούρας.

Βρέθηκα εκεί ένα απόγευμα μετά από κάλεσμα της Κάτιας Γαλοπούλου, η οποία είναι πρόεδρος του Δ.Σ. του σχολείου (με αντιπρόεδρο τον μετανάστη Mohamed Arslan). Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα φανταστεί ποτέ την εικόνα που αντίκρισα. Ενώ περίμενα κάποια σχετική κίνηση και ανάλογο ενδιαφέρον από μερικούς μετανάστες, μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα.

Η Κάτια, που τα μάτια της λάμπουν κυριολεκτικά όταν με ξεναγεί από τάξη σε τάξη, έχει αναλάβει να με γνωρίσει με τα παιδιά και με τους καθηγητές. Κι όταν λέμε καθηγητές, μην πάει ο νους σας σε δασκάλους με πτυχία παιδαγωγικών σχολών. Όλοι τους είναι εργαζόμενοι σε διάφορες δουλειές την υπόλοιπη βδομάδα και την Κυριακή διδάσκουν. Διδάσκουν ελληνικά και ανθρωπιά.

Εκείνο που εκπλήσσει με την πρώτη ματιά είναι ο μεγάλος αριθμός των μαθητών-μεταναστών. Στην πλειονότητά τους, Πακιστανοί και Μπαγκλαντεσινοί. Νέα παιδιά, μεσήλικες, ακόμα και μερικοί που τους περνάς για εξηντάρηδες. Πριν μπουν στις τάξεις περνάνε από το κυλικείο του σχολείου που οι ίδιοι οι δάσκαλοι τροφοδοτούν με τα απαραίτητα και πιάνουν κουβέντα μαζί τους.

Την ώρα εκείνη και πολλοί άλλοι έρχονται και γράφονται. Η αγωνία της Κάτιας είναι να μην τους βοηθάνε οι συμπατριώτες τους να συμπληρώνουν της φόρμες εισαγωγής, διότι από κει θα καταλάβουν οι δάσκαλοι και το επίπεδο γνώσης των ελληνικών τους και αναλόγως θα τους τοποθετήσουν στις τάξεις. Κι όμως, όπως οι μικροί μαθητές στο δημοτικό, αυτοί κάνουν τις “ζαβολιές” και τους βοηθάνε. Και οι δάσκαλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Σημασία έχει να θέλουν να μάθουν.

Τα προβλήματα αυτού του σχολείου είναι διαφορετικά από αυτά των κανονικών σχολείων που ξέρουμε όλοι. Λόγου χάρη, εδώ λείπει ένα φωτοτυπικό μηχάνημα, διότι το βιβλίο κοστίζει δέκα ευρώ και δεν θέλουν να επιβαρύνουν τους μαθητές με έξοδα.

Σε κάποια τάξη, θα αντικρίσεις μαζί με τους μαθητές και μια μεγάλη ποσότητα ρουχισμού που μαζεύουν οι δάσκαλοι και τα μοιράζουν, είτε για αυτούς που έχουν άμεση ανάγκη εδώ είτε για άλλες αποστολές σε άλλα σημεία του πλανήτη.

Είκοσι είναι οι δάσκαλοι και 196 οι μαθητές. Ο καθένας τους και μια ξεχωριστή ιστορία. Θα χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα πολύτομο έργων για να μπουν όλες. Διότι όλες οι ιστορίες τους είναι ξεχωριστές. Όλοι τους και μια ξεχωριστή περιπέτεια. Από τον μετανάστη από την Ινδία που είχε έξι μήνες στην Ελλάδα με περίπου δέκα χιλιάδες ευρώ δανεικά κι ακόμα δεν είχε βρει δουλειά, μέχρι τον νεαρό που είναι ερωτευμένος με μια μετανάστρια από την Αλβανία αλλά δεν είναι σίγουρος και για το δικό της αίσθημα.

Αυτόν μάλιστα τον συμπάθησα. Αν -του είπα- με ρωτούσε η κοπέλα που αγαπάς για το ποιον πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε σένα κι έναν συμπατριώτη μου, σίγουρα θα της έλεγα εσένα. Και τα μάτια του έλαμψαν από μια αδήλωτη ευτυχία.

Ανάμεσα στους διδάσκοντες εκείνο που ξεχωρίζει είναι η ειλικρινής τους διάθεση για προσφορά. Από πού να ξεκινήσει κανείς και ποιον να πρωτοαναφέρει. Ενδεικτική περίπτωση ο αυτοκινητιστής Κώστας Μωυσίδης. Εργάτης της καθημερινότητας, αλλά ο πόθος του για προσφορά τον κανει να είναι κοντά σε αυτούς που τον έχουν τόσο πολύ ανάγκη. Διδάσκει στους μετανάστες οδήγηση. Το 90% μπορεί και να μην πάρουν ποτέ δίπλωμα οδήγησης διότι δεν θα αποκτήσουν άδεια παραμονής, αλλά με ευλάβεια παρακολουθούν τα μαθήματα.

Ανάμεσα στους διδάσκοντες και νέα παιδιά, όπως η Ιωάννα και η Ελένη Χαϊμέλη, φοιτήτριες μεταπτυχιακών σπουδών. Ο Φώτης κι ο Στέργιος Ανδριόπουλος, πατέρας και γιος που διδάσκουν μαζί. Ένα ποτάμι ανθρωπιάς που δύσκολα περιγράφεται με λίγες λέξεις. Για το τέλος, λόγια των μεταναστών: Ο Delavil μετράει μία προς μία τις ημέρες που είναι εδώ κι αυτές είναι τρία χρόνια, τρείς μήνες, δεκαέξι μέρες κι οκτώ ώρες.

Σε μια τάξη ακούω την δασκάλα να λέει: 1, 2, 3 και να επαναλαμβάνουν οι μαθητές. Και μετά ονόματα: Μαρία, Ιταλία. Στην λέξη Ιταλία, μερικά χαμόγελα. Είναι το επόμενο όνειρο μερικών…

Μόνο τρεις ώρες τη βδομάδα είμαι άνθρωπος, μου λέει κάποιος. Σκόρπιες σκέψεις και λέξεις από τους ίδιους και τους δασκάλους. Τρεις ώρες μάθημα και τρεις ώρες παρέα.

Εκεί που φυσάει, εκεί ερωτεύεσαι εύκολα, είναι τα λόγια μιας νεαρής από τη Σρι Λάνκα. Παλιότερα οι αστυνομικοί ήταν πιο ήρεμοι, τώρα σε βρίζουν όταν σου κάνουν έλεγχο. Έχω τρέλα να μάθω ελληνικά… Λόγια ανθρώπων γεμάτα αγωνία και ανησυχίες. Εδώ δίπλα μας.

Τα μαθηματα συνεχιζονται. Κι αποψε 5-8μμ στο 15ο γυμνασιο Π.Κοκκινιας στη λεωφ.Θηβων.

Του NIKO AGO (απο την Αυγη της Κυριακης)
nikoago@gmail.com

Τα μαθηματα συνεχιζονται.
Κι αποψε θα μαστε εκει. 5-8μμ. 15ο γυμνασιο Π.Κοκκινιας (λεωφ.Θηβων).

> exoaptonkyklo > 16:33 3 σχόλια Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση

«Έγινα άνθρωπος, το καταλαβαίνετε;»

«ΑΝ Ηζωή ενός ανθρώπου βαθμολογείται έως το δέκα, η δική μου ζωή δεν έπιανε ούτε μισή μονάδα. Δεν ήταν ζωή αυτή, ήταν ένα ολοστρόγγυλο τίποτα! Υπήρχα, δεν υπήρχα, ήταν το ίδιο. Η δουλειά με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι αξίζω σαν άνθρωπος, ξυπνάω και έχω έναν σκοπό, νιώθω χρήσιμος, ξέρω ότι προσφέρω στον εαυτό μου, αλλά και σε άλλους ανθρώπους. Η ζωή μου τώρα πιάνει επτάμισι μονάδες και θα την πάω ψηλότερα!» Ήταν 20 χρονών ο Κώστας όταν εκδήλωσε σοβαρά ψυχοκοινωνικά προβλήματα. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί τρεις φορές σε ψυχιατρικά τμήματα και ακολουθεί ψυχιατρική φαρμακευτική αγωγή εδώ και 27 χρόνια που «σταθεροποίησαν», όπως λέει, την κατάστασή του. Οι μέρες του όμως ήταν ίδιες και απαράλλακτες: «Κοιμόμουν στις 12 τη νύχτα, ξυπνούσα στις 10 το πρωί και δεν είχα να κάνω απολύτως τίποτα.

ενα πολλη καλο ρεπορταζγια τους ανθρωπους που βρηκαν ξανα τη ζωη τους
στα σημερινα ΝΕΑ διαβαστε εδω
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4515041&ml=1

ANTIO KATEΡΙΝΑΚΙ

Τετάρτη, 6 Μάϊος 2009

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ http://anemos5.blogspot.com/

ANTIO KATEΡΙΝΑΚΙ

ΤΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ 1,5 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΕΜΑΘΑ ΣΗΜΕΡΑ..... ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΜΑΖΕΨΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΓΧΕΊΡΗΣΗ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟ ΕΧΩ ΞΑΝΑΠΕΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ Ο ΘΕΟΣ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ?? ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟΣ? ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΟΥΔΑΣ ΜΩΑΜΕΘ?? ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ?? ΤΙ ΘΑ ΠΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ?? ΠΑΡΕ ΕΜΕΝΑ ΕΧΩ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ?? ΔΕ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΘΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΜΟΥ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ???????? ΑΝ ΥΠΗΡΧΕΣ ΔΕ ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΕΣ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ
http://paokland.blogspot.com/2009/05/blog-post_05.html

Παιδική Κακοποίηση στα Ιδρύματα

το αντιγραφουμε ως εχει

με ενα σφιξιμο στο στομαχι και εναν πονοκεφαλο
γιατι ξερω πολλη τι ακριβως συμβαινει εκει και ακομα δεν εχουμε κανει τιποτα....

Δευτέρα, 4 Μάϊος 2009

Παιδική Κακοποίηση στα Ιδρύματα

Τα δικαιώματα των παιδιών που ζουν σε ιδρύματα:

Το 2005 η Επιτροπή των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης, λαμβάνοντας υπόψη τόσο τις επιπτώσεις του ιδρυματισμού στα παιδιά και τις σύγχρονες αποδεκτές αρχές φροντίδας τους, όσο και την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών του Ανθρώπου, υιοθέτησε την "Σύσταση προς τα κράτη μέλη σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών που ζουν σε ιδρύματα". Σε αυτήν, αναφέρεται ρητά ότι η τοποθέτηση των παιδιών σε ιδρύματα θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση. Ότι θα πρέπει όταν αυτό συμβαίνει τα παιδιά στα ιδρύματα να μεγαλώνουν με αξιοπρέπεια, στις καλύτερες δυνατές συνθήκες, χωρίς να περιθωριοποιούνται και με πρωταρχικό στόχο την επιτυχή κοινωνική τους επανένταξη το συντομότερο δυνατόν. Ειδικότερα, τονίζεται ότι θα πρέπει να δίνεται η απαιτούμενη σημασία στις ειδικές ανάγκες των παιδιών με αναπηρία χωρίς ίχνος διάκρισης. Επίσης, αναφέρεται μεταξύ άλλων ρητά το δικαίωμα των παιδιών στην διατήρηση των οικογενειακών και κοινωνικών δεσμών, το δικαίωμα της υψηλής ποιοτικά ιατρικής φροντίδας προσαρμοσμένης στις ανάγκες και την ευημερία τους και το δικαίωμα του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για συνθήκες ανθρώπινης και μη υποτιμητικής μεταχείρισης. Ειδικότερα, το τελευταίο αφορά στην προστασία των παιδιών από σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, ταπεινωτική συμπεριφορά, κακομεταχείριση ή καθημερινή βία. Επιπλέον στην Σύσταση συμπεριλαμβάνονται κατευθυντήριες οδηγίες και προδιαγραφές ποιότητας. Μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι ο χώρος τοποθέτησης πρέπει να βρίσκεται κοντά στο οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού, η μονάδα φιλοξενίας πρέπει να είναι μικρής κλίμακας, ώστε να παρέχει μία όσο το δυνατόν πιο οικογενειακή ατμόσφαιρα, καθώς και ότι η ψυχοπαιδαγωγική στρατηγική πρέπει να στοχεύει στην ανάπτυξη του παιδιού, διατηρώντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επαφή με το δίκτυο της κοινοτικής ζωής εκτός ιδρύματος.

Παιδιά στα ιδρύματα της χώρας μας:

Στη χώρα μας συνεχίζει να παραμένει ένα εκτεταμένο ιδρυματικό σύστημα που συγκροτείται από μεγάλα δημόσια ιδρύματα και πολλά μικρά ιδιωτικά ιδρύματα φιλανθρωπικών φορέων, διεσπαρμένα σε όλη τη χώρα, τα όποια εποπτεύονται από την κοινωνική πρόνοια του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα στο σύστημα φροντίδας των παιδιών με αναπηρίες συνεχίζει να κυριαρχεί ακραίου βαθμού ιδρυματισμός, σε σημείο που να καταργείται κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας και βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων και να παρατηρούνται γενικευμένα φαινόμενα ιδρυματικής παραμέλησης και κακοποίησης.

Η περιγραφή της ιδρυματικής καθημερινής ζωής ενός παιδιού, που ακολουθεί στη συνέχεια και είναι αποτέλεσμα παρατήρησης, αφορά στο 2007 σε ένα από τα ιδρύματα της χώρας μας. Η κατάσταση είναι ενδεικτική της καθημερινής ζωής εκατοντάδων άλλων παιδιών με αναπηρίες που ζουν σε ιδρύματα.

Η καθημερινή ζωή ενός παιδιού στο ίδρυμα:

Ο Νίκος είναι 10 ετών. Έχει σύνδρομο Down. Είναι ένα από τα πιο μικρά παιδιά του ιδρύματος. Εισήχθη σε αυτό σε ηλικία δύο ετών.

Παραμένει σε ένα από τα τέσσερα δωμάτια θαλάμου του ισόγειου, στον οποίο βρίσκονται είκοσι πέντε παιδιά. Το δωμάτιό του, που μοιράζεται με άλλα τέσσερα παιδιά, είναι βαμμένο με άσπρο και πορτοκαλί χρώμα. Οι τοίχοι είναι δίχως κανένα διακοσμητικό στοιχείο, άδειοι. Υπάρχει μόνο ένα παράθυρο με προστατευτικά σίδερα.

Ο Νίκος ξυπνάει στις 7.30 το πρωί. Είναι δεμένος, με μία λωρίδα άσπρου σεντονιού, από το πόδι στο κρεβάτι. Φοράει ένα λερωμένο φαρδύ κοντό μπλε σκούρο ολόσωμο φορμάκι. Στις 8.00 μπαίνουν στο δωμάτιο δύο νοσοκόμες και μία περιθαλπόμενη του ιδρύματος με νοητική καθυστέρηση που τις βοηθάει στις δουλειές. Η μία νοσοκόμα σπρώχνει ένα σιδερένιο καρότσι στο οποίο επάνω είναι τοποθετημένα μπιμπερό και φάρμακα και κάτω μπάμπερς. Η μία κατευθύνεται στον Νίκο με ένα μπιμπερο γάλα. Τον ταΐζει στο κρεβάτι του, δεμένο. Ο Νίκος πίνει γρήγορα, δίχως να παίρνει ανάσα. Κυλάει γάλα από το στόμα στο λαιμό του. Το φορμάκι του λερώνεται. Στη συνέχεια η νοσοκόμα παίρνει από το καρότσι μια πλαστική σύριγγα που βρίσκεται μέσα σε ένα από τα μπουκάλια με σιρόπι. Χρησιμοποιεί την ίδια για την φαρμακοδοσία όλων των παιδιών. Την γεμίζει και πηγαίνει στο Νίκο. Οι κινήσεις προς το παιδί, είναι απότομες. Πιάνει απότομα και με δύναμη τα μάγουλά του και τα πιέζει. Το παιδί ανοίγει το στόμα με έκφραση οδύνης δίχως να αντιδρά. Του αδειάζει το φάρμακο και φεύγει προς ένα άλλο παιδί. Ο Νίκος μένει λερωμένος από το γάλα που έπεσε επάνω του. Ανοίγει το φερμουάρ από το φορμάκι του και προσπαθεί να βγάλει το πάμπερ του. Κατορθώνει να τραβήξει ένα μέρος και το σκίζει σε κομματάκια. Τα βάζει στο στόμα του. Αρχίζει και τα μασάει. Το στόμα του είναι μπουκωμένο.

Μετά από μισή ώρα, στις 11.30 μπαίνει ένας νοσοκόμος στο δωμάτιο. Βλέπει το παιδί και φωνάζει: "Πάλι τα ίδια, θα μας κλείσεις μέσα". Το σφίγγει από τα μάγουλα για να ανοίξει το στόμα του και να τον καθαρίσει. Ο Νίκος αρχίζει να κλαίει.

Στις 12.30 ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει μία νοσοκόμα με το σιδερένιο καρότσι μεταφοράς του φαγητού. Στο επάνω ράφι είναι τοποθετημένη μια μεγάλη κατσαρόλα. Δίπλα, σιδερένια πιάτα σερβιρισμένα με φαγητό, όπως και στο κάτω ράφι. Η νοσοκόμα αρχίζει να δίνει τα φάρμακα στα παιδιά. Σε μία κουταλιά φαγητού βάζει τα φάρμακα και τους τα δίνει. Με το ίδιο κουτάλι για όλα. Στη συνέχεια παίρνει ένα πιάτο και αρχίζει το τάισμα του Νίκου. Το παιδί στέκεται όρθιο. Πιάνει το πιάτο με τα χέρια του. Καταπίνει γρήγορα δίχως διάλειμμα. Έπειτα, με μία βρεγμένη μπλούζα του σκουπίζει το στόμα. Στη συνέχεια πάει σε άλλο παιδί. Ο Νίκος συνεχίζει να την κοιτάει.

Στις 13.00 μπαίνει η άλλη νοσοκόμα με την περιθαλπόμενη που την βοηθά. Η νεαρή κοπέλα που έχει νοητική καθυστέρηση αρχίζει να αλλάζει πάμπερς στα παιδιά. Αφού πρώτα λύνει το Νίκο, του βγάζει το φορμάκι. Το παιδί μένει γυμνό, τον αλλάζει και του φοράει πάλι ένα μπλε σκούρο φορμάκι. Τον δένει στη μέση με ένα μακρύ κομμάτι από ένα σκισμένο σεντόνι, για να μην του πέφτει το πάμπερ. Έπειτα του δένει πάλι το πόδι στο κρεβάτι. Μετά ο Νίκος ξαπλώνει και κοιτά επίμονα το ταβάνι.

Στις 16.30 μπαίνει η νοσοκόμα στο δωμάτιο. Είναι η ώρα για το απογευματινό άλλαγμα. Ο Νίκος έχει ξανά λερωθεί. Η νοσηλεύτρια δεν δίνει σημασία σε τι κατάσταση βρίσκεται το παιδί.

Στις 20.20 έρχεται η νοσοκόμα για το βραδινό φαγητό και την φαρμακοδοσία. Ακολουθεί την ίδια διαδικασία όπως το μεσημέρι. Δίνει νερό σε όλα τα παιδιά με το ίδιο μπιμπερό. Τα φώτα του διαδρόμου και του δωματίου δεν σβήνουν. Ο Νίκος και τα άλλα παιδιά παραμένουν κλεισμένα στο δωμάτιο για όλο το βράδυ.

Αυτή είναι η καθημερινή ζωή του Νίκου και πολλών άλλων παιδιών που έχουν την ατυχία να περιθάλπονται στα Ελληνικά ιδρύματα. Δυστυχώς, τα προγράμματα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στη χώρα μας, τα οποία έδωσαν την ευκαιρία σε εκατοντάδες πρώην έγκλειστους στα ιδρύματα της χώρα μας να ζήσουν σε κοινοτικές δομές, δεν συμπεριέλαβαν τα ιδρύματα για παιδιά (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων).

Το κείμενο και η περιγραφή της καθημερινής ζωής του Νίκου, αποτελούν αποσπάσματα από επιστημονικό άρθρο, ομάδας κοινωνικών λειτουργών, με τίτλο “Παιδιά με αναπηρίες σε ιδρύματα στην Ελλάδα: Το φαινόμενο της παραμέλησης και κακοποίησης από το θεσμό” (Χ. Ασημόπουλος, Μ. Μαργαριτίδου, Α. Μαυρομάτη, Μ. Παρασχάκη, Ι. Ψαρά), το οποίο θα δημοσιευθεί σύντομα στο περιοδικό Κοινωνική Εργασία (Επιθεώρηση Κοινωνικών Επιστημών).

Η φωτογραφία είναι από το "Παιδιά στο Άσυλο της Λέρου" της ΕΨΥΠΕ (εκδ. Καστανιώτη, 1995).

Αναρτήθηκε από Post.Scriptum.Inter-Action. στις 4.5.09

καλοκαιρι 2008 ........ σε ενα σχολειο της Νικαιας
δυο πολλη ομορφα ζωακια που ζουσαν στο σχολειο ψοφησαν ......
φεβρουαριος 2009 τα ομορφα ζωακια σε πληρη αποσυνθεση.........
στο σχολειο............ ανοιχτος αποχετευτικος αγωγος ....κατω στο υπογειο του σχολειου .....καθε λογης ...... ζωακια που ζουν εκει μπαινουν και βγαινουν με την υσυχια τους
φαινονται καθαρα στο εδαφος τα σημαδια απο τα νεκρα ποντικια και κηλιδες απο αιματα.......

η τοιχοποιια στο ιδιο υπογειο ειναι γυρω γυρω διαβρωμενη απο την υγρασια ..... τα θεμελια του σχολειου ειναι διαβρωμενα δηλαδη..........
το υπογειο ειναι ενα αχουρι ...... που το πνευματικο!!!!!!!!!! κεντρο του Δημου Νικαιας πεταει οτι αχρηστα και σαβουρες εχει , ποντικια κατσαριδες και οτι αλλα κατοικιδια μπορουν να επιβιωσουν εκει σε βαρος της υγειας των μαθητων των εκπαιδευτικων και των περιοικων σχολειου, επιβιωνουν εη αιτιας της αδιαφοριας των υπευθυνων .....ο αγωνιστης δημαρχος της Νικαιας αδυνατη να το καθαρισει , φαινεται δεν αδειαζει........ εχει αλλες δουλειες........

ο εισαγγελεας που η υγιειονομικη υπηρεσια της νομαρχιας απο τον Οκτωβρη του 2008 εχει στειλει εγγραφο και περιγραφη την κατασταση στο σχολειο σαν απαραδεκτη και οτι ειναι σε βαρος ολων αυτων που αναφεραμε πιο πανω τι κανει.........?

ο νομαρχης...... ?

η κυρια Νικολαιδου βουλευτινα του ΚΚΕ που μενει διπλα στο σχολειο , και κανει επερωτησεις στη βουλη για τα σχολεια του Περαματος μηπως ξερει την κατασταση στο σχολειο της γειτονιας της ......ρωταμε ...η μηπως βλεπει μονο μακρυα .....

ρωταμε και θα επανελθουμε ......

δημοσιευση στο blog panik για την κατασταση που επικρατει στο κτημα δηλαβερη διπλα στο 4ο λυκειο..και λιγα γραφουν......

Κέντρο πρέζας και αρουραίων δίπλα σε σχολείο και νοσοκομείο
Ο δήμος κάνει την πάπια, τα media θάβουν το θέμα.



Το θέμα δεν είναι καινούργιο. Οι κάτοικοι της Νίκαιας πίσω από το Γενικό Κρατικό καθώς και ο διευθυντής του 4ου λυκείου Νίκαιας που βρίσκεται... μεσοτοιχία με την εστία μικροβίων και ηρωίνης το γνωρίζουν πολύ καλά.
Χρόνια τώρα διαμαρτύρονται αλλά φως δεν βλέπουν.
Ακόμα και τηλεοπτικό σταθμό κάλεσαν για να καλύψει το θέμα αλλά το ρεπορτάζ δεν βγήκε ποτέ στον αέρα.
Εμείς μπήκαμε σε αυτό το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο που ζουν ποντίκια και το βράδυ στεγάζονται όσοι θέλουν να βαρέσουν ενέσεις ηρωίνης.
Οι φωτογραφίες μπορούν να πουν πολλά περισσότερα
Το θέμα είναι αν θα βρεθεί επιτέλους κάποιος υπεύθυνος να βάλει μία τάξη. Τι περιμένουν; Να βρεθεί πρώτα κάποιο πτώμα; Να πάει κάνα πιτσιρίκι να παίξει και να καταλήξει τρυπημένο από τις πεταμένες σύριγγες; Να ξεσπάσει καμιά επιδημία από τα ποντίκια στον οικισμό με τα λυόμενα των σεισμόπληκτων (ναι, υπάρχουν ακόμα) που βρίσκεται ακριβώς δίπλα;

Γενική άποψη του εσωτερικού. Τα ίχνη από τις φωτιές που ανάβουν τα βράδια του χειμώνα είναι φανερά

Βρωμιά, ένας παράδεισος για τα ποντίκια

Παρατημένες σύριγγες..

Το σημείο που κάθονται για να τρυπηθούν...

Τα σύνεργα της πρέζας

ηκατασταση εκει ειναι απελπιστικη ο συλλογος γονεων του σχολειου εχει καταγγειλει πολλες φορες και στο δημοτικο συμβουλιο την απαραδεκτη κατασταση που βιωνουν οι μαθητες και οι εκπαιδευτικοι του σχολειου.
καθημερινα το χειμωνα πολλοι μαθητες αντιμετωπιζαν αναπνευστικα προβληματα λογω της καπνας που εβγαινε απο εκει με τις φωτιες που αναβαν για να ζεσταθουν , τα ποντικια κοβουν βολτες στην αυλη του σχολειου

ο δημαρχος δεν απανταει .....κανει τον κουφο οπως και για αλλα ζητηματα ......δεν εχει λεφτα να τα μαζεψη θα μας πει σε λιγο ......ας παρει απο τα 1ο.οοο ευρο που εδωσε στο ΚΚΕ για το ιστορικο του αρχειου !!!! θα του πουμε εμεις........

αμα βαρεθηκες δημαρχε μαζευετα σιγα σιγα ......

εδω πρεπει να βοηθησουμε ολοι μας

Την αφισέτα της Συντονιστικής Επιτροπής δημοσίευσε πρίν από λίγη ώρα το http://korydallos.blogspot.com

ενα πολυ ενδιαφερον αρθρο
www.yourbaby.gr

Τα παιδιά κινδυνεύουν από τα φυτοφάρμακα

Δέκα χρόνια παρακολουθεί βιβλιογραφικά και καταγράφει όσες έρευνες έχουν γίνει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για τις επιδράσεις των φυτοφαρμάκων στην υγεία - ιδιαίτερα των παιδιών. Και τα συμπεράσματα της Θεοδώτας Λιακοπούλου Τσιτσιπή, διευθύντριας του παιδιατρικού τμήματος της Ευρωκλινικής Παίδων, είναι μάλλον ανησυχητικά.

Διαβάστε περισσότερα...

δειτε ενα πολλη ενδιαφερον blog για τη διασωση του φυσικου πλουτου στη πυλεα .http://chameleontas09.blogspot.com/
και ενα ενδιαφερον video

Λιμνοθάλασσα Γιάλοβας και Γήπεδα Γκολφ

Το βίντεο αυτό δημιουργήθηκε από την "Κίνηση για την Προάσπιση του Φυσικού Πλούτου στην Πυλία - ΧΑΜΑΙΛΕΩΝ".
Σκοπό έχει την ανάδειξη της φυσικής ομορφιάς της περιοχής της Γιάλοβας Πύλου και την καταστροφή που θα υποστεί με την κατασκευή της Π.Ο.Τ.Α. (Περιοχή Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης) από τον εφοπλιστή Κωνσταντακόπουλο και την συγχρηματοδότηση του κράτους.

Για να κατεβάσετε το βίντεο: http://s1.qshare.com/get/840030/teliko_limnothalassa.wmv.html

Για περισσότερες πληροφορίες: http://chameleontas09.blogspot.com/
ή στο mail: chameleontas09@gmail.com

δεν ανοιγουν τα blogs θελουν copy & paste

Υπέροχο μάθημα!!



Το κορίτσι στη φωτογραφία είναι η Katie Kirkpatrick, είναι 21 ετών. Δίπλα της βρίσκεται ο αρραβωνιαστικός της ο Νικ, 23 ετών.
Η φωτογραφία πάρθηκε λίγο πριν τη γαμήλια τελετή τους που έγινε στις11 Ιανουαρίου, 2005 στις Η.Π.Α.
Η Katie είχε καρκίνο στα τελευταία στάδια και περνούσε πολλές ώρες τη μέρα παίρνοντας φαρμακευτική αγωγή.

Στη φωτογραφία ο Νικ την περιμένει να τελειώσει μια από τις πολλές χημειοθεραπείες που έκανε.




Σε πείσμα όλου του πόνου που ένιωθε, του καταπονημένου οργανισμού της και τως παρενεργειών της μορφίνης η

Katie ετοιμάστηκε για το γάμο της και πρόσεξε την κάθε λεπτομέρεια.

Το νυφικό της χρειάστηκε πολλές φορές να το τροποποιήσουν λόγω του βάρους που έχανε συνέχεια.





Ένα ασυνήθιστο αξεσουάρι στο πάρτι ήταν η φιάλη οξυγόνου την οποία χρησιμοποιούσε η Katie και κατά τη διάρκεια της τελετής και γάμου.
Το άλλο ζευγάρι στη φωτογραφία είναι οι γονείς του Νικ, ιδιαίτερα συγκινημένοι που έβλεπαν το γιο τους να παντρεύεται τον έρωτά του από το σχολείο.




Η Katie, πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι με τη φιάλη οξυγόνου, ακούγοντας ένα τραγούδι από τον άντρα της και τους φίλους του.

Στη δεξίωση η Katie ξεκουραζόταν συνέχεια. Ο πόνος δεν την άφησε να σταθεί αρκετές φορές και αναγκαζόταν να κάθεται.



Η Katie πέθανε πέντε μέρες μετά τη μέρα του γάμου της.Παρακολουθώντας μια γυναίκα, τόσο άρρωστη και αδύνατη να παντρεύεται και να έχει ένα τόσο ωραίο χαμόγελο στο πρόσωπό της μάς κάνει να σκεφτούμε: η ευτυχία είναι εφικτή, χωρίς να έχει σημασία πόσο χρόνος θα χρειαστεί γι' αυτή.

Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε τις ζωές μας πολύπλοκες.


Η ζωή είναι σύντομη,

σπάσε τους κανόνες,

συγχώρα γρήγορα,

φίλησε με πάθος,

αγάπα αληθινά,

γέλα ασταμάτητα

και ποτέ μη σταματάς να χαμογελάς

όσο παράξενη και να είναι η ζωή.

Η ζωή δεν είναι πάντα το πάρτι που περιμένουμε να είναι,

αλλά όσο καιρό είμαστε εκεί, πρέπει να χαμογελούμε και να είμαστε ευχαριστημένοι.

μου το εστειλε με mail ενας φιλος και το βαζω ως εχει.......η ζωη ειναι ενας απιστευτος αγωνας και ο ανθρωπος εχει μεγαλη δυναμη μεσα του οταν εχει και αγαπη μεσα του .........αφιερωμενο......