ΑΛΗΘΕΙΑ / ΑΝΑΛΥΣΗ ΑΡΘΡΟΥ:

Kολύμπησε κόντρα στο ρεύμα
KPATHΣE TO ENA ΠAIΔI AKOMA KAI OTAN BEBAIΩΘHKE OTI ΠAΣXEI EΦ’ OPOY ZΩHΣ AΠO AYTIΣMO

Aποτελεί τιμή για τη Xίο αυτό το δημοσίευμα των χθεσινών NEΩN. Γιατί η Eυαγγελία Xαβιάρα είναι ένα καλό, μοναδικό καλό παράδειγμα και μια καλή, δοσμένη ψυχή τε και σώματι, Xιώτισσα της Aθήνας.
Διαβάστε το, το υπογράφει η επίσης καλή συνάδελφος Aρετή Aθανασίου:
Ήταν δυόμισι χρόνων η Ειρήνη, όταν η Ευαγγελία Χαβιάρα - Κοκκινάκη την πήρε πρώτη φορά αγκαλιά και έγινε η θετή μητέρα της. Το σοβαρό πρόβλημα υγείας αποκαλύφθηκε όταν η μικρή έκλεινε τα πέντε. Έπασχε από αυτισμό.
Δέκα χρόνια αργότερα η Ειρήνη εξακολουθεί να διδάσκει το μάθημα της αγάπης και της αποδοχής στους γονείς της, αλλά και στα δίδυμα εννεάχρονα αδερφάκια της, την Πηνελόπη και τον Κωνσταντίνο που υιοθετήθηκαν έξι χρόνια ύστερα από αυτήν! Η Ειρήνη γεννήθηκε 10 Ιανουαρίου 1994, την ίδια ημέρα που γνωρίστηκαν η αισθητικός Ευαγγελία Χαβιάρα με τον Ανδρέα Κοκκινάκη, ομότιμο καθηγητή Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Η τύχη είχε αποφασίσει για μας τους τρεις μια κοινή πορεία ζωής, που τότε αγνοούσαμε. Η βιολογική μητέρα της Ειρήνης την εγκατέλειψε στο μαιευτήριο όταν ήταν δύο ημερών. Η κίνηση ήταν προμελετημένη: είχε δώσει ψευδή στοιχεία. Έτσι η μικρή βρέθηκε σε ορφανοτροφείο», δηλώνουν.
«Μάλλον έχει κάποια ψυχολογικά προβλήματα», τους είπαν οι υπεύθυνοι του Ιδρύματος όταν υπέγραφαν τα χαρτιά της υιοθεσίας. Σκέφτηκαν ότι ήταν αναμενόμενο, αφού είχε μεγαλώσει σε Ίδρυμα, και έτσι δεν πρόσεξαν τα σημάδια. «Έκανε αιώρηση όταν στεκόταν και τα χεράκια της άνοιγαν σαν φτερούγες. Είχαμε άγνοια όμως και το μυαλό μας δεν ταξίδεψε τόσο μακριά. Μέχρι που την πήγαμε για έναν απλό έλεγχο των ματιών της και ο οφθαλμίατρος μας συνέστησε να κάνουμε κάποιες ειδικές εξετάσεις».

Μεγάλο σοκ
Όταν το ζευγάρι βρέθηκε αντιμέτωπο με τον αυτισμό, το σοκ ήταν μεγάλο και για τους δύο. Σύντομα έμαθαν ότι δεν επρόκειτο για πάθηση που θεραπεύεται και ότι «το παιδί μας που έπασχε από αυτισμό, θα γινόταν ένας ενήλικος με αυτισμό. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να βελτιώνουμε τα συμπτώματα και να τη βοηθήσουμε να αξιοποιήσει όσο γίνεται περισσότερο τις ικανότητές της».

Υιοθέτησαν άλλα δύο
Τo 2002 το ζευγάρι αποφάσισε, με τη συμβουλή και του παδιοψυχιάτρου που παρακολουθεί την Ειρήνη, να υιοθετήσει ακόμη ένα παιδάκι. «Η αγάπη μας για τα παιδιά ήταν απέραντη και πάντα θέλαμε πολλά. Περάσαμε όμως "διά πυρός και σιδήρου" για τη δεύτερη υιοθεσία. Θυμάμαι την κοινωνική λειτουργό να λέει ότι είναι πολύ δύσκολο να αναπτύξεις αδελφικούς δεσμούς ανάμεσα σε υιοθετημένα παιδιά! Έπεσε τόσο έξω».
Δεν ήταν ένα, αλλά δύο τα παιδάκια. Ο Κωνσταντίνος και η Πηνελόπη. Δίδυμα που ορφάνεψαν και από τους δύο γονείς- σκοτώθηκαν σε τροχαίο όταν τα παιδιά ήταν πέντε μηνών. «Δεν βρεθήκαμε καν σε δίλημμα. Τα είχε χωρίσει ο θάνατος από τους γονείς τους, δεν θα τα χωρίζαμε εμείς στη ζωή. Έτσι τα μικρά μας ήρθαν στο σπίτι και το σπίτι γέμισε από φωνές, ελπίδα και χαμόγελα».
Σε ελάχιστο χρόνο τα τρία παιδιά «έδεσαν» σαν να ήταν πάντα μαζί. Τα δίδυμα αγάπησαν και έμαθαν τις ιδιαιτερότητες της Ειρήνης, κάνουν τα πάντα για να είναι γελαστή και ευτυχισμένη. Η μητέρα σημειώνει ότι υπάρχουν όρια και κανόνες για όλους και κανένας δεν τους παραβιάζει. Υπάρχουν κοινές ώρες συνύπαρξης με τη μητέρα αλλά και ξεχωριστές για τον καθένα, ανάλογα με τις ανάγκες του, και όλοι έχουν δραστηριότητες, δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Η κ. Ευαγγελία δεν γέννησε δικά της παιδιά, αλλά ήταν γεννημένη μητέρα. «Διδάσκω και διδάσκομαι κάθε στιγμή από τα παιδιά μου. Είναι ένα διαρκές παιγνίδι γνωριμίας, αγάπης και εξέλιξης. Με την Ειρήνη ο αγώνας είναι αδιάκοπος. Μια χαρά μάς δίνει κι ύστερα δυο απανωτές λύπες, αλλά μάθαμε να ζούμε γι΄ αυτή τη μία χαρά. Της δίνουμε πολλά. Πιστέψτε με, όμως, μας έχει δώσει περισσότερα. Αυτό το παιδί ήρθε στη ζωή μας για να μάθουμε την τέχνη της υπομονής».

«Μας είπαν να την επιστρέψουμε στο ορφανοτροφείο»
Η ΠΡΩΤΗ συμβουλή που άκουσε η κ. Ευαγγελία ήταν να... επιστρέψει το παιδί στο ορφανοτροφείο. «Είναι απίστευτο, αλλά οικογενειακός φίλος και μάλιστα πολύ μορφωμένος μάς συνέστησε να τη γυρίσουμε πίσω, λες και επρόκειτο για τηλεόραση που αγοράσαμε από κατάστημα και δεν... έπαιζε! Ούτε που το διανοηθήκαμε».
Έκτοτε, η κάθε μέρα είναι ένας 24ωρος πόλεμος. «Στη συμβίωση με ένα αυτιστικό παιδί δεν υπάρχει ξεκούραση, χαλάρωση, ανάσα. Είσαι διαρκώς στην πρίζα. Και εκεί που πιστεύεις ότι κάτι έχεις κάνει, ότι έχεις βάλει ένα λιθαράκι, γίνεται κάτι απροσδόκητο και όλα ανατρέπονται. Μέχρι να γίνει και πάλι ένα νέο μικρό θαύμα, που σου δίνει τη δύναμη και την ενέργεια να συνεχίσεις».

Η γέννηση της... Αναγέννησης
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ έγνοια του ζευγαριού από την πρώτη στιγμή της συνύπαρξής τους με τον αυτισμό της κόρης τους ήταν «τι θα απογίνει η Ειρήνη όταν κλείσει ο δικός μας βιολογικός κύκλος ζωής. Πώς θα επιβιώσει». Το καλοκαίρι του 2003 έβαλε τα θεμέλια του Συλλόγου Γονέων και Φίλων Αυτιστικών Παιδιών «Αναγέννηση» (τηλ. 210-8322.477). «Ενωθήκαμε 11 γονείς αυτιστικών παιδιών σε μια ομάδα και φτιάξαμε τον Σύλλογό μας. Εδώ και δύο χρόνια περιμένουμε να μας δώσουν άδεια για να κτίσουμε στο οικόπεδο που αγοράσαμε στο Γραμματικό ένα πρότυπο κέντρο ημερήσιας εκπαίδευσης για τα παιδιά μας. Το όραμά μας είναι να κτισθούν στην πορεία ξενώνας, κέντρο υγείας και ερευνητικό κέντρο. Και μελλοντικά ο κάθε γονιός να κτίσει το σπιτάκι του παιδιού του, για να ζήσει εκεί μετά τον θάνατό του. Αυτό που ονειρευόμαστε είναι να γίνει η "Αναγέννηση" το "Ωνάσειο του Αυτισμού", σε μια Ελλάδα όπου υπάρχουν ελάχιστα πράγματα για τα αυτιστικά παιδιά που πεθαίνουν από μαρασμό στα ιδρύματα».