ΝΟΗΤΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
«Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας» (άρθρο 2 του συντάγματος της Ελλάδας)
Παρ` όλα αυτά τα άτομα με Νοητική Αναπηρία εξαιτίας της ιδιαιτερότητας της αναπηρίας και της περιορισμένης αυτονομίας τους, λόγω έλλειψης των κατάλληλων δομών υποστήριξης και εκπαίδευσης, βιώνουν καθημερινά την προκατάληψη, την απομόνωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους αγνοούνται και καταπατούνται.
Στην πλειονότητα τα άτομα με νοητική αναπηρία δεν έχουν πρόσβαση
- στην εκπαίδευση
- στην εργασία
- στην υγεία και τις υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας
- στα μέσα μεταφοράς
- στην ψυχαγωγία και τον πολιτισμό
ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ
Τα περισσότερα, ειδικά μετά την ηλικία των 22 χρόνων, ζουν αποκλεισμένα στα σπίτια τους ως «προστατευόμενα μέλη» των γονιών τους, οι οποίοι χωρίς κρατική υποστήριξη και κοινωνική συμπαράσταση καλούνται μέχρι να εγκαταλείψουν τα «εγκόσμια» να σηκώσουν το «βάρος» που συμπεριλαμβάνει ο όρος «αναπηρία», με τον φόβο και την αγωνία τι θα απογίνει το παιδί τους αν τους συμβεί κάτι…
ανοιγουμε μια μεγαλη κουβεντα για τους ανθρωπους με αναπηριες και ιδιετερα με τους ανθρωπους με νοητικη υστερηση εκει που α πραγματα ειναι ιδιαιτερα δυσκολα .....
1 σχόλιο:
Έχω τον αδελφό μου άτομο με ειδικές ανάγκες.
Η περίπτωσή του είναι απ'τις πιο "ελαφρές" θα έλεγα.
Έχει μια "ηλικιακή ανωριμότητα".
Κατάφερε μόνος του να βρει δουλειά στο Δήμο και μετά από πέντε χρόνια (τα τρία απ'αυτά απλήρωτοι) να μονιμοποιηθεί στον τομέα της καθαριότητας τον Μάρτη που μας πέρασε.
Είναι απίστευτα κοινωνικός, γνωρίζετε με όλο τον κόσμο κι ότι κατάφερε οφείλεται στο πείσμα και την επιμονή του να βρει δουλειά και να μη κάθεται άπραγος στο σπίτι.
Σήμερα είναι 38 χρονών!
Δημοσίευση σχολίου