και η θριαμβεύουσα Ανοιξη Ανασταση

«Σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα

(Διονύσιος Σολωμός).

Η φύση χάνει το σφρίγος, τη ζωντάνια της· μοιάζει νεκρή μες στο χειμώνα, με άλλη χάρη όμως, όταν για παράδειγμα το χιόνι την καλύπτει ( _ έχει κι ο θάνατος τη χάρη του;)· η ομορφιά πεθαίνει πράγματι;

Αν δε δοκιμάσει η φύση το θάνατο, αν δεν κατεβούν η Περσεφόνη κι η Ευρυδίκη στον Άδη, πώς θα "αναστηθούν" και πώς από τη θλίψη θα γεννηθεί η χαρά; Μέσα από τον πόνο για το χαμένο Διόνυσο βγαίνουν οι αλλαλαγμοί χαράς των θιασωτών του για την επανεμφάνισή του.

Γι' αυτό το πάθος του Ιησού που τροφοδοτεί την ανέκφραστη χαρά των πιστών του για την ανάστασή του έδεσαν τόσο πολύ με τη φύση του ελληνικού λαού, ενός λαού που πόνεσε βαθιά από πολλά δεινά σ' αυτό τον τόπο στο πέρασμα των αιώνων, κι όμως η δύναμη της θέλησής του τον αναδείκνυε νικητή των αντιξοοτήτων _ ξαναγεννημένο - αναστημένο με νέες δυνάμεις κάθε φορά:

όπως, πάλι στους μύθους του, το πουλί "φοίνικας" που καίγεται, στάχτη γίνεται και από την τέφρα του ξαναγεννιέται.

Μνήμες θανάτου, πίκρας, πόνου, αγωνίας, αδικίας

αγώνας δυσβάσταχτος η ζωή,

αναλογίζεται κανείς αντιμετωπίζοντας το υπαρξιακό πρόβλημα.

Ο πειρασμός: να απορρίψουμε τη ζωή;