Βύρων Λάμπρου αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Καβάλας
Δημήτρης Μητρόπουλος μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Πειραιά
Τελευταία κάνουν την εμφάνιση τους κείμενα πρώτα με τη μορφή emails και στη συνέχεια άρθρα σε ιστοσελίδες που μιλούν για κλαδικά αιτήματα και δικαστικούς αγώνες προκειμένου να εξαιρεθεί ο κλάδος των εκπαιδευτικών από τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση κατ επιταγή της τρόικα.
Είναι παράξενο, αυτή την εποχή να γράφονται σενάρια περί διεκδίκησης των 176 ευρώ τα οποία τα δικαιούμαστε. Άραγε θυμάται κανείς ότι περισσότερο από ένα χρόνο πριν κάποιοι εκπαιδευτικοί στη Θεσσαλονίκη κέρδισαν ένα δικαστικό αγώνα για αυτά τα 176 ευρώ; Τελικά τι έγινε; Τα πήραν; Ή απλώς έμειναν με τα έγγραφα της δικαστικής νίκης στο χέρι; Όταν στα "ήρεμα” χρόνια της προ οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας της χώρας, δεν έγινε δυνατή, ακόμα και με δικαστήρια, η νικηφόρα διεκδίκηση αυτού του ποσού, πως μπορεί να θεωρείται κάτι τέτοιο αποτελεσματικό σήμερα;
Είναι εξίσου παράξενο να ξεφυτρώνουν δικηγορικά γραφεία που να βεβαιώνουν ότι η κατάταξη στους νέους βαθμούς των εκπαιδευτικών είναι αντισυνταγματική. Ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάζει βαθμό κάποιος που έχει πάει στον Α ή Β αντίστοιχα. Μα αναρωτιέται κανείς. Είναι συνταγματικά όλα τα υπόλοιπα μέτρα; Είναι συνταγματική η περικοπή μισθών και συντάξεων; Είναι συνταγματική η διαρκής μείωση μέχρι εξαφάνισης του εφάπαξ; Είναι συνταγματική η εφεδρεία που εφαρμόζουν στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα και μας περιμένει και εμάς με το τέλος της σχολικής χρονιάς; Είναι συνταγματικά τα χαράτσια; Είναι συνταγματικά όλα αυτά μνημόνια που περνούν πραξικοπηματικά από τη Βουλή με απλή ενημέρωση – και αυτό με αμφιβολίες – των βουλευτών που δεν ξέρουν τι ψηφίζουν; Είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτή η κυβέρνηση που δεν την ψήφισε κανείς;
Αλλά αν κάποιοι αετονύχηδες δικηγόροι μυρίστηκαν μια νέα αρπαχτή σε καιρούς δύσκολους και τρέχουν να προλάβουν, είναι πολύ πιο παράξενο, να σιγοντάρονται τέτοιες ενέργειες από συνδικαλιστικούς εκπροσώπους και να τις ενστερνίζονται και άνθρωποι της αριστεράς. Μέσα σε ένα κλίμα συνδικαλιστικής ακινησίας με ευθύνη των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, αυτές οι πρακτικές αποβλέπουν στον αποπροσανατολισμό, την απογοήτευση, την αδυναμία και στην παραίτηση των εργαζομένων.
Βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή. Έχει επιβληθεί μια χούντα από το μαύρο μέτωπο του αστισμού σύμφωνα με τις οδηγίες της Μέρκελ. Η χώρα οδηγείται σε μια μεγάλη κοινωνική καταστροφή. Την μεγαλύτερη που έχουμε υποστεί σαν λαός από την ναζιστική κατοχή και μετά. Μπροστά μας έχουμε ένα και μοναδικό ερώτημα Πως θα σταματήσει η διαρκής κάθοδος στον Άδη.
Από την άλλη, όλη η πείρα του 1,5 χρόνου με τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα και τα μέτρα δείχνει ότι κανείς κλάδος δεν μπορεί να κερδίσει από μόνος του «να εξαιρεθεί» από την μνημονιακή πολιτική. Οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ, οι της ΠΟΕ-ΟΤΑ, έδωσαν σημαντικούς αγώνες που όμως δεν κατόρθωσαν να νικήσουν. Μόνο η μαζική λαϊκή συμμετοχή, με τις πλατείες του καλοκαιριού, την 48ωρη απεργία στις 19-20/10 που είχε σαφέστατα πολιτικά χαρακτηριστικά, τις παρεμβάσεις στις παρελάσεις της 28 Οκτωβρίου, ταρακούνησε το πολιτικό σύστημα.
Όποιος σήμερα σπέρνει αυταπάτες ότι είναι δυνατόν οι εργαζόμενοι να ανακουφιστούν προβάλλοντας συντεχνιακά αιτήματα και ότι θα πάρουν κάτι κάτω από το τραπέζι, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι δεν φαίνεται να έχουν επαφή από την περίοδο που ζούμε. Το χειρότερο είναι ότι παίζουν το ρόλο των σύγχρονων Γενίτσαρων της Τρόικας στο εργατικό κίνημα κατά παραγγελία του συνδικαλισμού του Παναγόπουλου και των γαλαζοπράσινων συνοδοιπόρων του. Δεν υπάρχει δυνατότητα οποιασδήποτε βελτίωσης της ζωής μας σε οποιοδήποτε τομέα (μισθός, εργασιακές σχέσεις, περίθαλψη κοκ), αν κινούμαστε με την λογική «των ιδιαιτεροτήτων του κλάδου». Η απεργία διαρκείας των Χαλυβουργών δείχνει ότι ακόμα και για την υπεράσπιση στοιχειωδών δικαιωμάτων για τον μισθό και τις θέσεις εργασίας πρέπει να διεξάγουμε αποφασιστικό αγώνα με σκληρή σύγκρουση που η κοινωνία ολόκληρη θα τον αντιλαμβάνεται σαν δικό της αγώνα. Και κυρίως, να αναπτυχθούν πρωτοβουλίες που θα αναδεικνύουν, ότι αν όλα αυτά τα ρυάκια δεν ενωθούν σε ένα ευρύτερο μέτωπο του λαού για να υπάρξει μια μεγάλη ανατροπή του πολιτικού συστήματος και του ειδικού καθεστώτος της δικτατορίας Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., κάθε τέτοιος αγώνας σε επί μέρους χώρους θα γίνεται όλο και πιο ευάλωτος, όλο και πιο αδύναμος.
Σήμερα, αυτό που πρέπει να γίνει καθημερινός οδηγός στα σχολεία είναι ο πολιτικός αγώνας. Πρέπει να διεξάγουμε πολιτικό αγώνα και να οργανώσουμε τον αγωνιστικό συντονισμό και τον ξεσηκωμό πάνω σε 2-3 σαφείς κεντρικούς στόχους και όχι ένα αγώνα που θα στοχεύει να θέλουμε να την βγάλουμε καθαρή και με λίγες απώλειες. Τα 5ωρα και τα 3μερα στα εργοστάσια, οι απολύσεις και οι εφεδρείες στο δημόσιο, οι νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, η νέα φορολογική αφαίμαξη, τα μαζικά λουκέτα, η παραγωγική διάλυση και η λαίλαπα της ανεργίας δεν μπορεί να απαντηθεί από τις 24ωρες απεργιακές εκτονώσεις διαμαρτυρίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και ΟΛΜΕ-ΔΟΕ.
- Καθημερινή οργάνωση του ξεσηκωμού του λαού και αγωνιστικός πολιτικός συντονισμός για «να φύγουν όλοι», πολιτικό σύστημα και τρόικα για να καταργηθούν μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και δανειακές συμβάσεις αυτού του ειδικού καθεστώτος των τελευταίων 2 ετών
- Αντιπαράθεση στους εκβιασμούς και στους μύθους συγκυβέρνησης-ΜΜΕ για την αδυναμία εναλλακτικής πορείας. Καθημερινή προβολή και ζύμωση στους χώρους δουλειάς ενός εναλλακτικού δρόμου εθνικής ανεξαρτησίας, πραγματικής δημοκρατίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου, έξω από την δικτατορία της Ε.Ε. και των δανειστών-τοκογλύφων.
Ξέρουμε ότι ο δρόμος των «ενστάσεων» και των δικηγόρων είναι πιο απλός. Και δεν μας «ξεβολεύει». Ή ο αγώνας «των συνδικαλιστών - εκπροσώπων» που κάναμε για πολλά χρόνια τώρα. Αλλά αυτοί οι αγώνες είναι πια αναποτελεσματικοί. Και επιζήμιοι γιατί συντηρούν το κατά φαντασία «βόλεμα»…Και η συνδικαλιστική αριστερά πρέπει να δεί τις νέες συνθήκες, αυτού που χρόνια λέγαμε «χούντα της αγοράς»… Και να αντιληφθεί ότι οι χούντες φεύγουν με ξεσηκωμούς.
Ο δρόμος που προτείνουμε είναι δύσκολος. Θα χρειαστεί κόπο και χρόνο.
Πόσο κόπο και χρόνο όμως χάσαμε μέσα στα δύο τελευταία χρόνια;
Δημήτρης Μητρόπουλος μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Πειραιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου