Η μάχη της Κοκκινιάς"...Η Κοκκινιά...στέκεται ορθή. Παλεύει πάνω σε μαρμαρένια αλώνια με τον χάροντα, σαν άλλος Διγενής και κερδίζει... ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙ... Σ' ευχαριστώ πατρίδα Κοκκινιά που με έκαμες να στέκουμε ορθός μπρος στους καιρούς και να κοιτάζω κατάματα τους λαούς. Σ' ευχαριστώ που με έκαμες να μη ντρέπομαι. Σ' ευχαριστώ για το μεγάλο Εθνικό Δίδαγμα που μας έδωσες. Πως να αγαπάμε την Ελλάδα - να αγαπάμε υπερασπίζοντας τη λευτεριά και ανεξαρτησία της με τη θυσία μας... Χαίρομαι που σε βλέπω μέσα στο Εθνικό Πάνθεον δίπλα στο Κούγκι και στ' Αρκάδι. Δίπλα στα Καλάβρυτα και στο Δίστομο."
Απόσπασμα από ομιλία του Κ. Γέμελου, προέδρου του Δ.Σ. του Δήμου Νίκαιας
στις 14 Αυγούστου 1959
Η μάχη της Κοκκινιάς
Από τις 4 έως τις 8 Μάρτη 1944, η Κοκκινιά.. Έγινε στόχος μεγάλων εχθρικών δυνάμεων...Φυσικά η Κοκκινιά δεν έμεινε παθητική. Απάντησε ηρωικά, πατριωτικά, χάνοντας εκλεκτά παλικάρια της... Την υπεράσπιση της πόλης είχε αναλάβει το 6ο Ανεξάρτητο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Στο πλευρό του ΕΛΑΣ βρίσκονταν τα μέλη του ΕΑΜ, οι ΕΠΟΝίτες και κυρίως ο λαός της Κοκκινιάς. Η υπεράσπιση της πόλις ήταν λοιπόν μια παλλαική υπόθεση για τους Κοκκινιώτες. Οι επιδρομείς τρεις μέρες προσπαθούσαν να εισβάλουν στην πόλη και όλο αναχαιτίζονταν από τους ΕΛΑΣίτες...
Τρίτη 7 Μάρτη 1944
Όλοι στην Κοκκινιά περίμεναν ποια θα είναι η απάντηση των Ναζί και των ντόπιων συνεργατών τους μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες να εισβάλουν στην πόλη.
Ο ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά ήταν σε επιφυλακή και από πολύ αργά το βράδυ οι μαχητές του είχαν λάβει θέση μάχης και περιφρούρησης της πόλης. Η διάταξη των διμοιριών του ΕΛΑΣ ήταν σε σχήμα «Λ». Ξεκινούσαν από το Γ΄ Νεκροταφείο και έφταναν στο Κουτσουκάρι και τα Γερμανικά από τη μία πλευρά, ενώ από την άλλη ξεκινούσαν από το Γ΄ Νεκροταφείο και έφταναν στις εργατικές πολυκατοικίες, την Παιδική Στέγη και τα Άσπρα Χώματα. Η κύρια δύναμη του ΕΛΑΣ έχει οχυρωθεί στη βόρεια πλευρά από το Περιβολάκι (πλατεία Δαβάκη) και είναι το 3ο τάγμα του Γιάννη Πισσάνου....Στις 6:05 ακούγεται η σάλπιγγα του ΕΛΑΣ από το Περιβολάκι, που σημαίνει τη γενική επίθεση του λαϊκού στρατού. Σε κάθε στενό της Κοκκινιάς, γύρω από Περιβολάκι, οι μάχες είναι απερίγραπτες, πολλές φορές σώμα με σώμα. Γίνεται μάχη για την κατάληψη του κάθε δρόμου. Οι θέσεις και οι γωνιές των οικοδομικών τετραγώνων αλλάζουν συνεχώς μεταξύ επιδρομέων και μαχητών του ΕΛΑΣ. *
Είναι χαρακτηριστική η πάρα κάτω αναφορά για τον ηρωισμό του λαού της Κοκκινιάς. "είναι απερίγραπτος ο ηρωισμός του ξεσηκωμένου λαού. Γριές, κοπέλες, τρέχουν μεταφέροντας πυρομαχικά... ".* Στην έκθεση του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ αναφέρεται " Οι ηρωισμοί των μαχητών δεν μπορούν να περιγραφούν. Εκείνο όμως που παρετηρήθη και έχει μεγάλη σημασίαν είναι η συμμετοχή του Λαού της Κοκκινιάς ανδρών, γυναικών, εφήβων, παιδιών ακόμα. Τρέχανε και μας ζητούσαν πιστόλια και με παράπονο, μας έλεγαν, γιατί να μην τους έχουμε οργανώσει κι αυτούς. Οι γονείς και τα κορίτσια τρέχανε να επιδέσουνε τους τραυματίες και να βρούν φυσίγγια..."
Η στρατηγική και πολιτική σημασία της μάχης της Κοκκινιάς
Τον Μάρτη του 1944 έχει ήδη αρχίσει να υποχωρεί το ναζιστικό μέτωπο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Κόκκινος Στρατός αρχίζει να προελαύνει και οι ναζί κατανοούν ότι οι Σοβιετικοί έχουν τη δύναμη να απελευθερώσουν τα Βαλκάνια. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει ανοιχτός δρόμος διαφυγής για τις δυνάμεις του κατακτητή, δεδομένου ότι η υποχώρηση τους μέσω του οδικού άξονα Αθήνα – Λαμία - Θεσσαλονίκη, θα ήταν δύσκολη λόγω της στρατιωτικής δύναμης που είχε αποκτήσει ο ΕΛΑΣ στη Ρούμελη, στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία αλλά κυρίως λόγω της απόρριψης της πρότασης των Άγγλων προς τον ΕΛΑΣ να μη χτυπηθούν οι υποχωρούντες Γερμανοί. Σκοπός ήταν να φύγουν οι κατακτητές από την Ελλάδα άθικτοι, για να ενισχυθεί η άμυνα τους, απέναντι στην επέλαση του Κόκκινου Στρατού. Έτσι έπρεπε ανεμπόδιστα, αν χρειαζότανε, να μπορούν να φτάσουν μεγάλα τμήματά τους στο λιμάνι του Πειραιά, απ’ όπου θα ήταν δυνατή η από θαλάσσης διαφυγή τους. Ακριβώς όμως, δίπλα στο λιμάνι του Πειραιά, βρίσκεται η αντάρτισσα Κοκκινιά. Για τους κατακτητές όμως, υπήρχε και ένας άλλος λόγος. Έπρεπε να σπάσουν οι στενοί δεσμοί του λαού με τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ. Να διακοπεί η σήραγγα στρατολόγησης ανταρτών του ΕΛΑΣ από τα αστικά κέντρα προς τα βουνά. Έπρεπε οπωσδήποτε να καμφθεί το αντιστασιακό φρόνημα του ελληνικού λαού, που πάλευε όχι μόνο για την εθνική του απελευθέρωση, αλλά και για τις μελλοντικές, προς το συμφέρον του, πολιτικές εξελίξεις. Και για την επιτυχία αυτών των σχεδίων, για τους κατακτητές, δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερη επιλογή από την Κοκκινιά. Πόλη ανταρτομάννα, με ανεπτυγμένο από παλιότερα προοδευτικό κίνημα, με μαζικές οργανώσεις του ΕΑΜ, με δικό της σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Μια από τις πόλεις δηλαδή, με το πιο οργανωμένο αντιστασιακό κίνημα, όχι μόνο στην Αθήνα και στον Πειραιά, αλλά και σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Εάν κατάφερναν να γονατίσουν την αδούλωτη πόλη και το λαό της Κοκκινιάς, τότε, θεωρούσαν οι κατακτητές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, ότι πράγματι θα κατάφερναν ένα δυνατό χτύπημα στον ΕΛΑΣ και στο ΕΑΜ. Η είδηση θα κυκλοφορούσε γρήγορα σ’ όλο τον Πειραιά και την Αθήνα, ακόμα και στα βουνά της Ελλάδας, και έτσι θα κάμπτοταν το ηθικό του ελληνικού λαού και των μαχητών του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού. Ο ηρωισμός όμως του ΕΛΑΣ, του ΕΑΜ και του Κοκκινιώτικου λαού, η αντίστασή τους και οι απώλειες που προκάλεσαν στους Ναζί, στους ταγματασφαλίτες και στους χωροφύλακες, έφερε το αντίθετο από το προσδοκώμενο γιαυτούς αποτέλεσμα. Ανέβασε το ηθικό του λαού στα ύψη. Έγινε αφορμή να φουντώσει το οργανωμένο αντιστασιακό κίνημα και σε άλλες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Απέδειξε ότι ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ, εκτός από την καλή οργάνωση που διέθεταν, ήταν βαθειά ριζωμένες οι οργανώσεις τους στο λαό. Αλλά και οι Κοκκινιώτες απέδειξαν, ότι ο δρόμος που πρέπει να βαδίζουν οι άνθρωποι, που θέλουν να αναγνωρίζονται ως ελεύθεροι άνθρωποι, ως άνθρωποι με υψηλά ιδανικά, είναι ο δρόμος του αγώνα, της τιμής και της θυσίας. Ο δρόμος για λαϊκή κυριαρχία.**
** Από το χρονικό μνήμης του Δήμου Νικαίας 2004, "Το μπλόκο της Κοκκινιάς"
*Το χρονικό της μάχης ΕΔΩ
απο το :http://artekran.blogspot.com
τραγούδι: Κώστας Φράγκος απο την επετειο του μπλόκου
11 σχόλια:
Αγαπητέ φίλε Κώστα γεια σου.
Μία ομάδα διανοουμένων γραφειοκρατών που υπέδειξε το ΚΚΕ στο λαό της Κοκκινιάς στις δημοτικές εκλογές τον Οκτώβρη του 2002 για την διοίκηση του Δήμου Νικαίας, και τους οποίους δυστυχώς φαίνεται ότι εξακολουθεί να τους υποστηρίζει, με την «πολιτική» τους (δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να αποδείξει ότι αυτή η «πολιτική» είχε κάποια σχέση με τις θέσεις - αποφάσεις του ΚΚΕ για την Τ.Α. και για τη δράση στους μαζικούς φορείς) στη διοίκηση του Δήμου, έχουν εκθέσει το ΚΚΕ, και έχουν απογοητεύσει τους κοκκινιώτες εκείνους που εμπνέονται από τις αγωνιστικές παρακαταθήκες της αδούλωτης πόλης και τα ιδανικά του σοσιαλισμού. Απόδειξη, πέρα από το αποτέλεσμα των πρόσφατων δημοτικών εκλογών, παρ’ ότι η κρίση κορυφώνεται στη χώρα, η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ είναι σαν να μην υπάρχει στην εργατούπολη της Κοκκινιάς. Μια ιστορική οργάνωση, την οποία κατάφεραν πέντε εκλεγμένοι γραφειοκράτες στο Δήμο της Κοκκινιάς, με επικεφαλής ένα κλασσικό γραφειοκράτη διανοούμενο, όχι μόνο να σβήσουν την αγωνιστική διάθεση και την ανάταση του λαού της Κοκκινιάς που εμφανίστηκε στις δημοτικές εκλογές του 2002, αλλά στην πορεία, με τα «έργα» τους, κατάφεραν να κόψουν τους δεσμούς της οργάνωσης με τον λαό της πόλης, να την οδηγήσουν στην ανυποληψία, εξ αιτίας της αντιδιαστολής λόγων και έργων, εξ αιτίας της απερίγραπτης συμπεριφοράς τους προς τους εργαζόμενους του Δήμου. Το ΚΚΕ, επειδή ακριβώς ο λαός της Κοκκινιάς έχει ανάγκη την ζωντανή παρουσία του, πρέπει να δει με ιδιαίτερη προσοχή τα όσα έχουν προηγηθεί, να αναλάβει τις ευθύνες του, και να αποκαταστήσει την προβληματική λειτουργία της κομματικής οργάνωσης του Πειραιά.
Ειλικρινά φίλε Κώστα, θέλω να συμφωνήσω μαζί σου ότι οι Κοκκινιώτες τιμούν στην πράξη τους αγώνες των γονιών τους, αλλά, κάτι τέτοιο στην σημερινή συγκυρία δεν έχει φανεί ακόμα. Η Κοκκινιά δεν είναι απλώς μια ακόμα μεγαλούπολη της Ελλάδας. Είναι σύμβολο τιμής και αγώνα για τον λαό μας. Το πώς νοιώθει ο καθένας μας ατομικά έχει να κάνει με τον εαυτό του. Οι Κοκκινιώτες όμως συλλογικά με ένα τρόπο μπορούν σήμερα να τιμήσουν στην πράξη την ιστορία της πόλης. Μπαίνοντας επικεφαλής και εμπνέοντας τον ελληνικό λαό στον αγώνα του, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής των πολιτικών εκπροσώπων της πλουτοκρατίας και της ΕΕ, στον αγώνα του μέχρι τη ριζική ανατροπή του οικονομικού καπιταλιστικού συστήματος. Και όπως καταλαβαίνεις στην προετοιμασία και πραγματοποίηση αυτού του χρέους θα κριθούμε όλοι και πολύ περισσότερο οι τοπικές οργανώσεις των πρωτοπόρων δυνάμεων της εργατικής τάξης.
“Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα”.
Πολύ καλή και ...επίκαιρη η ανάρτησή σου. Τα παρά κάτω λόγια με έκαναν να νοιώσω μεγάλη συγκίνηση και περηφάνια.
"Σ' ευχαριστώ πατρίδα Κοκκινιά που με έκαμες να στέκουμε ορθός μπρος στους καιρούς και να κοιτάζω κατάματα τους λαούς. Σ' ευχαριστώ που με έκαμες να μη ντρέπομαι. Σ' ευχαριστώ για το μεγάλο Εθνικό Δίδαγμα που μας έδωσες. Πως να αγαπάμε την Ελλάδα - να αγαπάμε υπερασπίζοντας τη λευτεριά και ανεξαρτησία της με τη θυσία μας... Χαίρομαι που σε βλέπω μέσα στο Εθνικό Πάνθεον δίπλα στο Κούγκι και στ' Αρκάδι. Δίπλα στα Καλάβρυτα και στο Δίστομο."
Τότε και σήμερα. Υπάρχει σύγκριση; Ναι υπάρχει. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα αν χρειαστεί οι κοκκινιώτες θα κάνουν το χρέος τους. Γιαυτό να μην αμφιβάλλει κανείς.
Έχει ο Θεός
Μουσική: Λεοντής Χρήστος
Στίχοι:Παπαδόπουλος Λευτέρης
Είσαι ο στεναγμός της Κοκκινιάς
Είμαι ο σπαραγμός της Δραπετσώνας
Δέρνει τις γειτονιές μας ο χιονιάς
γδέρνει τα γόνατά μας ο χειμώνας
Πάμε μαζί πικρή καρδιά
πάμε μαζί, μη σ’ έβρει ο κεραυνός
Ίσως φανεί η ξαστεριά
πάμε μαζί κι έχει ο Θεός
Είσαι το κλάμα της Καισαριανής
είμαι μιας μάνας δάκρυ απ’ το Χαϊδάρι
Χρόνια που δεν μας χάιδεψε κανείς
Χρόνια που πάμε κόντρα στον Βαρδάρη
Πάμε μαζί πικρή καρδιά
πάμε μαζί, μη σ’ έβρει ο κεραυνός
Ίσως φανεί η ξαστεριά
πάμε μαζί κι έχει ο Θεός
ΜΠΡΑΒΟ ΦΙΛΕ συγκινήθηκα διαβάζοντας αυτά και βλέποντας τα σημερινά χάλια μας
Γιάννη αυτά με τον Μπενετάτο και τον παρέα του , γιατί παρέα ήταν στην ουσία είναι μια πονεμένη ιστορία .
Τις μεγαλύτερες ευθύνες έχει το ΚΚΕ για ότι συνέβη έπρεπε να έχει παρέμβει από νωρίς να πάρει μέτρα .
Τα ήξεραν τους τα έλεγαν τούτως εδώ που γράφει πόσες φορές δεν είχε μιλήσει, τίποτα όμως .
Ούτε και τώρα που μας έχουν στην Γωνία και παίζουν το παιχνίδι τους οι Ιωακειμίδηδες βλέπω καμμιά αντίδραση , μονάχα ανακοινώσεις γεμάτες ψέμματα προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα .
Χρειάζεται άμεση παρέμβαση.
Μπράβο στον Παπαδόπουλο , αν και του έχω πολλά , που είναι παντού και σηκώνει και τη φωνή του.
Μπράβο του . Αφτά να βλέπουμε ποιούς ανθρώπους διώξανε .
"Τότε και σήμερα. Υπάρχει σύγκριση; Ναι υπάρχει. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα αν χρειαστεί οι κοκκινιώτες θα κάνουν το χρέος τους. Γιαυτό να μην αμφιβάλλει κανείς".
Πολύ σωστό φίλε Τηλέμαχε.
Έχει ο Θεός
http://www.youtube.com/watch?v=gXL_FB5Y1gs
Κοκκινιά
http://www.youtube.com/watch?v=xPwhXij555o&feature=related
Μπράβο φίλε ρε Κώστα. Τι να λέμε. Ιστορία μεγάλη γραμμένη με αίμα. Και πάλι μπράβο.
Κι ένα πρωί σε μια γωνιά στην Κοκκινιά
είδα το μπόγια να περνά και το φονιά
γύρευα χρόνια μες στον κόσμο να τον βρω
μα περπατούσε με το χάρο στο πλευρό.
Νυν και αεί
μες στη ζωή
σε είχα αραξοβόλι
μα μιαν αυγή
στη μαύρη γη
σε σώριασε το βόλι.
http://www.youtube.com/watch?v=JYXRYzBe8Hg&feature=related
δεν υπάρχουν πρίν και μετά υπάρχει η Κοκκινιά μας που μας χρειάζεται όλους .Μας κλείνουν τα σχολεία που χτίσαν οι πατεράδες και οι παπούδες μας με τούς αγώνες τους .Θέλουν να μας βάλουν σε επιτήρηση και να ξεπουλήσουν την Κοκκινιά μας, μιλάνε για αξιοπίηση της δημοτικής περιουσίας και κοιτάνε πως να ξεπουλήσουν την Πόλη μας .Εδώ θέλει να ανταμώσουμε όλοι μαζί και να πούμε το δικό μας όχι , εδώ θα φανεί αν είμαστε άξιοι να συνεχίσουμε να λεγόμαστε Κοκκινιώτες και να καμαρώνουμε όταν το λέμε , έρχονται δύσκολα και πρέπει να είμαστε όρθιοι.
Αγαπητέ φίλε Κώστα.Θα μου επιτρέψεις να μην συμφωνήσω με αυτό που λες ότι η Κοκκινιά μας χρειάζεται όλους.
Ποιους όλους δηλαδή, ας πούμε και τον Νεράντζη, ας πούμε και τον Τραγάκη, τον Νιώτη, τον Διαμαντίδη, τον,.. τον,.. μην αρχίσω να γράφω ονόματα γιατί τελειωμό δεν έχουν.
Να ξέρεις όμως κάτι, από όλους αυτούς δεν είχε κανείς μας να περιμένει τίποτα και επειδή κάποιοι από εμάς έχουν κρίση και γνώση, δεν έχουμε και να τους καταλογίσουμε τίποτα.
Αυτούς όλους τους οσφυοκάμπτες το δουλικό προσωπικό της πλουτοκρατίας, τους γνωρίζαμε και τους είχαμε από πάντα έτσι και αλλιώς απορρίψει.
Αλλά από αυτούς στους οποίους επενδύσαμε, αυτούς που εμπιστευτήκαμε, αυτούς που τους ονομάσαμε συντρόφους στους αγώνες μας και αποδείχτηκαν ανίκανοι, υστερόβουλοι, εγωκεντρικοί, ανεπαρκείς, ρεβανζιστές, αλαζόνες και μπορώ να κάνω χρήση και άλλων επιθέτων με αρνητικό πρόσημο αλλά περιορίζομαι σε αυτά.
Αυτούς λοιπόν που τους στηρίξαμε, αυτούς που τους εμπιστευτήκαμε και τους αναδείξαμε και που συμπεριφέρθηκαν με τέτοιο τρόπο απαξιώνοντας την προσφορά τόσων και τόσων φίλων που εμπιστεύτηκαν την πρόταση του ΚΚΕ,αυτούς που δεν τίμησαν την τιμή που τους έκανε το κόμμα και ο Κοκκινιώτικος λαός, αυτούς τους συμπεριλαμβάνεις μέσα σε εκείνους που τους έχει ανάγκη η πόλη;
Αυτοί που βρήκαν το θράσος να σηκωθούν και να αποτίσουν φόρο τιμής στον Ράλλη μέσα στο δήμο της πολύπαθης πόλης μας,κρατώντας ενός λεπτού σιγή επειδή "αντιστάθηκε" λέγοντας την αλήστου μνήμης φράση "δεν θέλω ουουου"!
Σηκώθηκαν και κράτησαν ενός λεπτού σιγή στον πλέον συνεπή εκφραστή των συμφερόντων της αστικής τάξης, στον γιο του ανθρώπου που συγκρότησε τα τάγματα ασφαλείας, που οδήγησαν χιλιάδες συντρόφους μας στα κρατητήρια, στις φυλακές, στα ξερονήσια,
και στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Και που ποτέ βέβαια δεν αποκήρυξε ο υιός του;
Ποιους χρειάζεται η Κοκκινιά, αυτούς που κήρυξαν πόλεμο ενάντια στους εργαζόμενους του Δήμου, όπως και αν τους ονόμασαν ότι και αν ήταν, (ρουσφετολόγοι, γλυφτρόνια, Πασόκοι και ότι άλλο) την ίδια στιγμή, που το κόμμα υπεραμυνόταν για όλους τους συμβασιούχους των άλλων δήμων και απαιτούσε την μονιμοποίησή τους.
Που δήλωναν μέσα από τον 902, ότι δεν έχουν κανέναν εργαζόμενο με σύμβαση και με μπλοκάκι και την ίδια στιγμή στο δήμο, υπήρχαν περίπου 19 άτομα που δούλευαν με συμβάσεις και εξακολουθούν κάποιοι ακόμα και σήμερα.
Rosa Lou
Σε συνέχεια από το προηγούμενο
....Που χρειάστηκε να περάσουν χρόνια και αγώνες των εργαζομένων στο δήμο, με απεργίες,καταλήψεις, επισχέσεις, διαμαρτυρίες, για να πάρουν μια απόφαση που να λέει ότι οι εργαζόμενοι συμβασιούχοι καλύπτουν "μόνιμες και διαρκείς ανάγκες" για να μπορέσουν να μονιμοποιηθούν.
Μην σου μιλήσω για τον Καραμπίνη, για τα νοθευμένα πετρέλαια, για το οικόπεδο Καρύδα,για την Δημοτική αστυνομία σε αντίθεση με την κομματική θέση,για την διασπαστική παράταξη στην ένωση γονέων για τα δάνεια..............
Και κυρίως, τι να πω για όλους εκείνους, που με την παρουσία και τους αγώνες τους, δημιούργησαν μια δυναμική και προϋποθέσεις κινηματικές και τους διώξανε κυριολεκτικά και με αδίστακτες και βρώμικες μεθόδους, με την ανοχή της οργάνωσης στην περιοχή;
Όλοι αυτοί που καθήκον τους είχαν την ανάπτυξη ενός σφριγηλού,δυναμικού Λαϊκού κινήματος στην πόλη, κατάφεραν να αποδυναμώσουν αυτό που πήγε να δημιουργηθεί.
Αυτοί που σήμερα θα έπρεπε να είναι πρωτοπόροι στους καθημερινούς αγώνες, να έχουν τους Κοκκινιώτες στο πλευρό τους και να είναι στο πλευρό των προβλημάτων της πόλης, κατάφεραν να κάνουν τους κατοίκους της πόλης, να τους γυρίσουν την πλάτη.
Κατάφεραν φίλους του κόμματος που στο όνομα του κόμματος, οι Κοκκινιώτες τους άνοιγαν τις πόρτες και τις καρδιές τους,να μην έχουν μούτρα να μιλήσουν για το κόμμα, να μην έχουν μούτρα να μιλήσουν για την ανάγκη αγώνα και αντίστασης.
Κατάφεραν αυτοί οι ανεκδιήγητοι, να "προωθήσουν" την φήμη τους σαν ανεπαρκείς, πέρα και από την Κοκκινιά έτσι που όταν και σε άλλες περιοχές πας να μιλήσεις για το κόμμα σου λένε: "Έλα μωρέ σας είδαμε και σας στο δήμο της Νίκαιας"
Χρειάζεται λες όλους η πόλη.Εννοείς και αυτούς;
Οι καιροί είναι πονηροί και εμείς πρέπει να είμαστε οξυδερκείς να βλέπουμε πέρα από τα γεγονότα.
Είναι καιρός πια να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν μπορεί διαρκώς εν ονόματι των όποιων κοινωνικών αναγκών να σιωπούμε, αλλά για να μιλήσουμε Κώστα, θα πρέπει να έχουμε αποδείξει ότι έχουμε ταξική συνείδηση, ότι δεν στραβοκοιτάμε από δω και από κει, ότι δεν είμαστε ούτε συμβιβασμένοι, ούτε παραδομένοι, να είμαστε αξιόπιστοι, δεν είμαστε ίδιοι, ότι έχουμε αρχές, ότι έχουμε αξίες και γνώση και, ότι ο στόχος μας δεν είναι άλλος από το συμφέρον του εργαζόμενου λαού γιατί σε αυτόν ανήκουμε και αυτόν υπερασπιζόμαστε με συνέπεια.
Rosa Lou
(απ΄αφορμή τις παρατηρήσεις του φίλου Γιαννη
και του Μιχάλη Μπ)
Rosa ......δεν θα πώ τίποτα άλλο παρά ότι συμφωνώ απόλυτα με αυτά που έγραψες .
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά πάνω σε αυτά και τις ευθύνες αλλά νομίζω ότι δεν είναι Τώρα η ώρα .
Κώστα πότε θα είναι η ώρα που λές παληκάρι μου πότε όταν πάνε όλοι αυτοί και δικαιωθούν στις κοβες τους και το παίζουν πρωτοπαλλήκαρα και ότι έκαναν το καθήκον τους ,αλωνίζουν τώρα σαν να μην τρέχει τίποτα σαν να μην ήταν 8 χρόνια διοίκηση σαν να μην ήταν αυτοί που μας έδιωξαν με τον χειρότερο τρόπο απο κοντά τους .Δεν θα ξεχάσω με τίποτα τον τρόπο που φέρθηκε ο αγωνιστής δήμαρχος σε μια συντρόφισσα του μεγάλης ηλικίας όταν πήγαμε μαζί να του ζητήσουμε κάτι που δεν ήταν ρουσφέτη αλλά δικαίωμα μας , μα τον χειρότερο τρόπο μας αντιμετώπισε ,κάνοντας την συντρόφισσα να βάλει τα κλάμματα και να καταριέται την ώρα και την στιγμή που πήγε , γαιδούρι τον ανεβάζει από τότε γαιδούρι τον κατεβάζει,
Μαζί σου είμαστε και ας μην σε ψηφίσαμε μην κάνεις πίσω όμως δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα η Κοκκινιά θα σε αναγνωρίσει .
Δημοσίευση σχολίου