"Αξιότιμοι σύντροφοι
απόγονοι!
Σκαλίζοντας του σήμερα
τα σκατά τα πετρωμένα,
των ημερών μας μελετώντας το σκοτάδι το βαθύ,
μπορεί, ίσως, να ρωτήσετε, και για μένα...
Βγάλτε αυτά τα γυαλιά-ποδήλατο, κύριε καθηγητά!
Μόνος μου εγω θα μιλήσω για τον καιρό μου
και την αφεντιά μου....
Βόθρων εκκενωτής είμαι εγω,
νεροκουβαλητής απο την Επανάσταση,
επιστρατευμένος τράβηξα στο μέτωπο
απο τους αρχοντικούς ανθώνες της ποίησης
της κυράς της καπριτσωμένης...
Ακούστε σύντροφοι, απόγονοι,
τον αγκιτάτορα,
τον αρχηγό με το χουνί - τον φωνακλά.
Σκεπάζοντας της ποίησης τους κελαριστούς ποταμούς
θα δρασκελίσω εγω
πάνω απ τα τομίδια τα λυρικά,
σαν ζωντανός μιλώντας με τους ζωντανούς
θα φτάσει ο στίχος μου σε σας,
πάνω απ΄των αιώνων τις οροσειρές,
και πάνω απ΄τα κεφάλια ποιητών
και ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ.
Στου χρόνου τον ογκόλιθο
θ΄ανοίξει δρόμο ο στίχος μου,
με μόχθο και με βία.
Προβάλλοντας βαρύς, τραχύς, γεμάτος ρώμη,
όπως έφτασε ως τις μέρες μας,
το υδραγωγείο, που χτίσαν κάποτε
οι δούλοι στη Ρώμη......"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου