Η Δημοκρατία του Maalox και η χούντα του… Schumacher

Έχοντας περάσει κάτι παραπάνω από ένα εικοσιτετράωρο από την πιο «μαύρη» Τετάρτη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και με τον «κουρνιαχτό» από τα δακρυγόνα και τα ασφυξιογόνα της ΕΛ.ΑΣ. να έχει καταλαγιάσει, ήρθε η ώρα για μερικές πιο ψύχραιμες σκέψεις. Η ειρηνική «ανα-κατάληψη» της πλατείας Συντάγματος την Πέμπτη 30 Ιουνίου και η μεγαλύτερη σε όγκο λαϊκή συ-νέλευση που έχει γίνει κατά τις 37 αυτές μέρες ήταν οι καλύτερες απαντήσεις στην αλόγιστη και απαράδεκτη αστυνομική βία του προηγούμενου διήμερου και αυτό αποτελεί μια τεράστια σε ση-μασία ηθική νίκη του «κινήματος της πλατείας». Προσωπικά, από τη συμμετοχή μου στις κινητο-ποιήσεις των τελευταίων ημερών βγήκα, ειλικρινά, πολλαπλά κερδισμένος… Όχι, δεν είμαι από τους ωφελημένους του Μεσοπρόθεσμου (φευ!)• απλά είχα την ευκαιρία να βγάλω, εν μέσω λευκών και πορτοκαλί καπνών, μερικά χρήσιμα συμπεράσματα. Και κυρίως να διαπιστώσω, ότι έννοιες και συμπεριφορές που θεωρούσαμε χαμένες ή ξεχασμένες, όχι απλά εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά αναπτύσσονται με νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά

Ποιος απ’ όσους συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις της Τρίτης 28 και της Τετάρτης 29 του Ιούνη θα ξεχάσει τα κορίτσια και τα αγόρια με τα «ψεκαστήρια» που κυκλοφορούσαν μέσα στα μπλοκ των διαδηλωτών και δρόσιζαν με διαλυμένο σε νερό Maalox τα μάτια, το πρόσωπο, τα χέρια και το στόμα όποιου χρειαζόταν βοήθεια;;; Νέοι άνθρωποι που μόλις πέρασαν το κατώφλι της ενηλικίωσης βοηθούσαν αδιακρίτως ανθρώπους που δεν ήξεραν, αλλά τους έφερνε κοντά όχι μό-νον αυτός καθεαυτός ο κοινός αγώνας, αλλά και η κοινή ανάγκη ο αγώνας αυτός ν’ αντέξει, σωμα-τικά και – κυρίως – ψυχολογικά. Ποιος θα ξεχάσει τους άγνωστους «διπλανούς», που τροφοδο-τούσαν τους γύρω τους στο «πιτς φυτίλι» με σωληνάρια Riopan, με μάσκες, χαρτομάντηλα, ό,τι τέλος πάντων μπορούσε να φανεί εκείνη τη δύσκολη ώρα χρήσιμο, ώστε αυτοί να νιώσουν καλύ-τερα, ν’ αντέξουν το «κάψιμο» των σωθικών τους, τη δύσπνοια, το ακατάσχετο δάκρυσμα και το τσούξιμο στα μάτια και σε όλα τα ακάλυπτα μέρη του σώματός τους;;; Ποιος θα ξεχάσει τους μαγαζάτορες στα στενά του Ψυρρή που, αντί να κατεβάσουν ρολλά και να περιμένουν να περάσει η «μπόρα», προσέφεραν νερό και καθίσματα «κάλυψης-απόκρυψης» στους κυνηγημένους από τους «Δελτάδες» διαδηλωτές;;; Ποιος θα ξεχάσει την αυταπάρνηση των γιατρών, στις στάσεις του Μετρό και σε άλλα σημεία, που έκαναν ό,τι μπορούσαν και δεν μπορούσαν, ώστε ν’ ανακουφίσουν τους τραυματίες και όσους αντιμετώπισαν αναπνευστικά προβλήματα, αντιμετωπίζοντας, εκτός των άλλων, και τον κυνισμό και την απανθρωπιά των «οργάνων της τάξης», που τους «έλουζαν» με χημικά και δεν επέτρεπαν την πρόσβαση σε ασθενοφόρα;;; Ποιος θα ξεχάσει τους εθελοντές που βοήθησαν στη διακομιδή με κάθε μέσο των σοβαρών περιστατικών στα πλησιέστερα νοσοκομεία, είτε ως γιατροί και νοσηλευτές, είτε ως απλοί συνοδοί;;; Ποιος, τέλος, θα ξεχάσει όλους αυτους, που τους έτυχε να βρεθούν δίπλα σε όσους έπεφταν στο έδαφος, είτε αιμόφυρτοι από τα χτυπήματα των γκλομπ των ΜΑΤατζήδων, είτε ασθμαίνοντες από τα χημικά και τα ασφυξιογόνα και κάλεσαν σε άμεση βοήθεια, σώζοντας έτσι, πιθανότατα, ανθρώπινες ζωές;;;

Το κίνημα της πλατείας Συντάγματος ανέδειξε κατά κύριο λόγο το αίτημα για περισσότερη και καλύτερη δημοκρατία στους θεσμούς, όπως επίσης και την εφαρμογή της αποκαλούμενης «άμεσης δημοκρατίας» σε διαδικασίες όπως οι λαϊκές συνελεύσεις. Για το αν οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες μπορούν να έχουν καθολική εφαρμογή ή όχι, μπορεί να αναπτυχθεί ένας ολόκληρος προβληματισμός, ο οποίος όμως δεν είναι της παρούσας στιγμής και, σίγουρα δεν αποτελεί το α-ντικείμενο του παρόντος άρθρου. Για μένα όμως, το «κίνημα της πλατείας» ανέδειξε και ένα άλλο τύπο δημοκρατίας: τη Δημοκρατία του Maalox, τη δημοκρατία της συντροφικότητας, της αλληλεγ-γύης, της άδολης και χωρίς προσδοκία οφέλους αλληλοβοήθειας. Τη δημοκρατία όπου, ο κάθε τυ-χών άγνωστος (ή η κάθε τυχούσα άγνωστη) που χρειάζεται βοήθεια, γίνεται «αδελφός» ή «αδελ-φή», σύντροφος και συντρόφισσα, φίλος και φίλη… Που οι «προμήθειες» σε αντιόξινα, σε μάσκες, σε μαντήλια, σε εξοπλισμό προστασίας γενικά, αποτελούν κοινό κτήμα… Ποιος θα μπορούσε, ά-ραγε, να φανταστεί καλύτερη εφαρμογή της «οικονομικής δημοκρατίας», έστω και σε αυτό το επί-πεδο;;;

Πριν από μερικά χρόνια, οι περισσότεροι από εμάς πιστεύαμε (και όχι εντελώς άδικα) ότι στη χώρα μας ο λαός έχει απωλέσει μερικά από τα καλύτερα χαρακτηριστικά του ενώ, αντίθετα, έχει καλλιεργήσει στον υπέρτατο βαθμό τα όποια ελαττώματά του. Αποδείχθηκε στην πράξη, ότι οι έν-νοιες της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, της μοιρασιάς και της αλληλοβοήθειας είναι ακόμη ζωντανές στην ελληνική κοινωνία. Το ακόμη πιο παρήγορο είναι, ότι στην ανάδειξη αυτών των εν-νοιών πρωτοστατούν τα νέα παιδιά, οι εικοσάρηδες, οι εικοσιπεντάρηδες, οι τριαντάρηδες… Γιατί σε μερικά χρόνια από τώρα, αυτοί ακριβώς θα αποτελούν τον βασικό κορμό της ελληνικής κοινω-νίας και αυτοί θα δίνουν τον τόνο σε αυτήν. Και αυτό το λέω, χωρίς να θέλω με κανένα τρόπο να αδικήσω τις μεγαλύτερες γενιές. Απλά, πεποίθησή μου είναι (και όχι μόνο δική μου, μάλλον) ότι ο «άνεμος των αλλαγών» έρχεται πάντα από τις νεότερες γενιές…

Ε, ναι λοιπόν!!! Σε αυτή τη «Δημοκρατία του Maalox» πιστεύω κι ελπίζω… Αντίθετα, αυτοί που φέρουν βαρύτατες ευθύνες για το «διήμερο χούντας» που ζήσαμε στο κέντρο της Αθήνας στις 28 και 29 Ιούνη, θα πρέπει να νιώθουν ήδη στο πετσί τους, το πόσο λίγος χρόνος τους έχει μείνει «εκεί πάνω»… Ειδικά δε, ο φερόμενος και ως «Υπουργός Προστασίας του Πολίτη», θα πρέπει κα-τά πάσα πιθανότητα να αποδεχθεί (και διόλου τυχαία!!!) τη γερμανική εκδοχή του επιθέτου του (καθότι, για όσους δεν το γνωρίζουν, «Schumacher» ίσον «Παπουτσής») και να μιμηθεί τον «συ-νονόματό» του πιλότο της Φόρμουλας 1, οδηγώντας τον εαυτό του με μεγάλη ταχύτητα και με όση ασφάλεια μπορεί να του προσφέρει το στενό cockpit ενός μονοθέσιου, στην έξοδο…

30 Ιουνίου 2011

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ

Απόφοιτος Σχολής Δημοσιογραφίας Πανεπιστημίου Ροστόβ-να-Ντονού Ρωσίας

Μέλος της Κίνησης Πολιτών Νίκαιας-Ρέντη "κόντρα στο ρευμα"